Albert Einsteinγεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1879 στην πόλη Ουλμ της νότιας Γερμανίας, σε μια φτωχή εβραϊκή οικογένεια.
Ο επιστήμονας ζούσε στη Γερμανία και τις ΗΠΑ, ωστόσο, αρνιόταν πάντα ότι γνώριζε αγγλικά. Ο επιστήμονας ήταν δημόσιο πρόσωπο και ανθρωπιστής, επίτιμος διδάκτορας περίπου 20 κορυφαίων πανεπιστημίων στον κόσμο, μέλος πολλών ακαδημιών επιστημών, συμπεριλαμβανομένου ενός ξένου επίτιμου μέλους της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ (1926).
Ο Αϊνστάιν σε ηλικία 14 ετών. Φωτογραφία: Commons.wikimedia.org
Οι ανακαλύψεις της μεγάλης ιδιοφυΐας στην επιστήμη έδωσαν τεράστια ανάπτυξη στα μαθηματικά και τη φυσική τον 20ο αιώνα. Ο Αϊνστάιν είναι συγγραφέας περίπου 300 εργασιών για τη φυσική, καθώς και συγγραφέας περισσότερων από 150 βιβλίων στον τομέα άλλων επιστημών. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ανέπτυξε πολλές σημαντικές φυσικές θεωρίες.
Το AiF.ru συγκέντρωσε 15 ενδιαφέροντα γεγονότα από τη ζωή του παγκοσμίου φήμης επιστήμονα.
Ο Αϊνστάιν ήταν κακός μαθητής
Ως παιδί, ο διάσημος επιστήμονας δεν ήταν παιδί θαύμα. Πολλοί αμφισβήτησαν τη χρησιμότητά του και η μητέρα του υποψιάστηκε ακόμη και τη συγγενή παραμόρφωση του παιδιού της (ο Αϊνστάιν είχε μεγάλο κεφάλι).
Ο Αϊνστάιν δεν έλαβε ποτέ απολυτήριο γυμνασίου, αλλά διαβεβαίωσε τους γονείς του ότι ο ίδιος θα μπορούσε να προετοιμαστεί για να εισέλθει στην Ανώτερη Τεχνική Σχολή (Πολυτεχνείο) στη Ζυρίχη. Όμως απέτυχε την πρώτη φορά.
Άλλωστε, έχοντας μπει στο Πολυτεχνείο, ο φοιτητής Αϊνστάιν πολύ συχνά παραλείπει διαλέξεις, διαβάζοντας περιοδικά με τις τελευταίες επιστημονικές θεωρίες στα καφενεία.
Αφού πήρε το δίπλωμά του, έπιασε δουλειά ως εμπειρογνώμονας σε γραφείο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας. Λόγω του γεγονότος ότι η αξιολόγηση των τεχνικών χαρακτηριστικών του νεαρού ειδικού χρειαζόταν συνήθως περίπου 10 λεπτά, αφιέρωσε πολύ χρόνο αναπτύσσοντας τις δικές του θεωρίες.
Δεν μου άρεσε ο αθλητισμός
Εκτός από το κολύμπι («το άθλημα που απαιτεί τη λιγότερη ενέργεια», όπως είπε ο ίδιος ο Αϊνστάιν), απέφευγε κάθε έντονη δραστηριότητα. Κάποτε ένας επιστήμονας είπε: «Όταν γυρνάω από τη δουλειά, δεν θέλω να κάνω τίποτα άλλο από το να δουλεύω με το μυαλό μου».
Έλυσε σύνθετα προβλήματα παίζοντας βιολί
Ο Αϊνστάιν είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο σκέψης. Ξεχώρισε εκείνες τις ιδέες που ήταν άκομψες ή δυσαρμονικές, βασισμένες κυρίως σε αισθητικά κριτήρια. Στη συνέχεια διακήρυξε μια γενική αρχή με την οποία θα αποκατασταθεί η αρμονία. Και έκανε προβλέψεις για το πώς θα συμπεριφερθούν τα φυσικά αντικείμενα. Αυτή η προσέγγιση έδωσε εκπληκτικά αποτελέσματα.
Το αγαπημένο όργανο του Αϊνστάιν. Φωτογραφία: Commons.wikimedia.org
Ο επιστήμονας εκπαιδεύτηκε για να ξεπεράσει ένα πρόβλημα, να το δει από μια απροσδόκητη γωνία και να βρει μια εξαιρετική διέξοδο. Όταν βρέθηκε σε αδιέξοδο, παίζοντας βιολί, μια λύση έσκασε ξαφνικά στο κεφάλι του.
Ο Αϊνστάιν «σταμάτησε να φοράει κάλτσες»
Λένε ότι ο Αϊνστάιν δεν ήταν πολύ τακτοποιημένος και κάποτε μίλησε για αυτό ως εξής: «Όταν ήμουν νέος, έμαθα ότι το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού καταλήγει πάντα σε μια τρύπα στην κάλτσα. Έτσι σταμάτησα να φοράω κάλτσες».
Μου άρεσε να καπνίζει μια πίπα
Ο Αϊνστάιν ήταν ισόβιο μέλος του Montreal Pipe Smokers Club. Έτρεφε μεγάλο σεβασμό για το πίπα και πίστευε ότι «συμβάλλει σε μια ήρεμη και αντικειμενική κρίση των ανθρώπινων υποθέσεων».
Μισημένη επιστημονική φαντασία
Για να αποφύγει τη διαστρέβλωση της καθαρής επιστήμης και να δώσει στους ανθρώπους μια ψεύτικη ψευδαίσθηση επιστημονικής κατανόησης, συνέστησε την πλήρη αποχή από κάθε είδους επιστημονική φαντασία. «Ποτέ δεν σκέφτομαι το μέλλον, θα έρθει αρκετά σύντομα», είπε.
Οι γονείς του Αϊνστάιν ήταν ενάντια στον πρώτο του γάμο
Ο Αϊνστάιν γνώρισε την πρώτη του σύζυγο Mileva Maric το 1896 στη Ζυρίχη, όπου σπούδασαν μαζί στο Πολυτεχνείο. Ο Άλμπερτ ήταν 17 ετών, η Μιλέβα 21. Ήταν από καθολική Σερβική οικογένεια που ζούσε στην Ουγγαρία. Ο συνεργάτης του Αϊνστάιν Abraham Pais, ο οποίος έγινε ο βιογράφος του, έγραψε σε μια θεμελιώδη βιογραφία του μεγάλου αφεντικού του, που δημοσιεύτηκε το 1982, ότι και οι δύο γονείς του Albert ήταν εναντίον αυτού του γάμου. Μόνο στο νεκροκρέβατό του ο πατέρας του Αϊνστάιν, Χέρμαν, συμφώνησε στον γάμο του γιου του. Αλλά η Παυλίνα, η μητέρα του επιστήμονα, δεν δέχτηκε ποτέ τη νύφη της. «Τα πάντα μέσα μου αντιστάθηκαν σε αυτόν τον γάμο», αναφέρει η Pais στην επιστολή του Αϊνστάιν το 1952.
Ο Αϊνστάιν με την πρώτη του σύζυγο Mileva Maric (περίπου 1905). Φωτογραφία: Commons.wikimedia.org
2 χρόνια πριν το γάμο, το 1901, ο Αϊνστάιν έγραψε στην αγαπημένη του: «...Έχω χάσει το μυαλό μου, πεθαίνω, καίγομαι από αγάπη και πόθο. Το μαξιλάρι που κοιμάσαι είναι εκατό φορές πιο χαρούμενο από την καρδιά μου! Έρχεσαι σε μένα τη νύχτα, αλλά, δυστυχώς, μόνο σε όνειρο...»
Ωστόσο, μετά από λίγο, ο μελλοντικός πατέρας της θεωρίας της σχετικότητας και ο μελλοντικός πατέρας της οικογένειας γράφει στη νύφη του με εντελώς διαφορετικό τόνο: «Αν θέλεις γάμο, θα πρέπει να συμφωνήσεις με τους όρους μου, ορίστε. :
- Πρώτον, θα φροντίσεις τα ρούχα και το κρεβάτι μου.
- Δεύτερον, θα μου φέρνεις φαγητό τρεις φορές την ημέρα στο γραφείο μου.
- Τρίτον, θα απορρίψετε όλες τις προσωπικές επαφές μαζί μου, εκτός από αυτές που είναι απαραίτητες για τη διατήρηση της κοινωνικής ευπρέπειας.
- Τέταρτον, όποτε σας ζητήσω να το κάνετε αυτό, θα φύγετε από την κρεβατοκάμαρα και το γραφείο μου.
- Πέμπτον, χωρίς λόγια διαμαρτυρίας θα κάνετε επιστημονικούς υπολογισμούς για μένα.
- έκτο, δεν θα περιμένεις καμία εκδήλωση συναισθημάτων από εμένα».
Η Mileva δέχτηκε αυτές τις ταπεινωτικές συνθήκες και έγινε όχι μόνο πιστή σύζυγος, αλλά και πολύτιμη βοηθός στο έργο της. Στις 14 Μαΐου 1904 γεννιέται ο γιος τους Χανς Άλμπερτ, ο μοναδικός διάδοχος της οικογένειας Αϊνστάιν. Το 1910 γεννήθηκε ένας δεύτερος γιος, ο Έντουαρντ, ο οποίος έπασχε από άνοια από την παιδική του ηλικία και έβαλε τέλος στη ζωή του το 1965 σε ψυχιατρείο της Ζυρίχης.
Πίστευε ακράδαντα ότι θα έπαιρνε το βραβείο Νόμπελ
Στην πραγματικότητα, ο πρώτος γάμος του Αϊνστάιν διαλύθηκε το 1914· το 1919, κατά τη διάρκεια της νομικής διαδικασίας διαζυγίου, εμφανίστηκε η ακόλουθη γραπτή υπόσχεση από τον Αϊνστάιν: «Σας υπόσχομαι ότι όταν λάβω το βραβείο Νόμπελ, θα σας δώσω όλα τα χρήματα. Πρέπει να συμφωνήσετε με το διαζύγιο, διαφορετικά δεν θα πάρετε τίποτα απολύτως».
Το ζευγάρι ήταν σίγουρο ότι ο Άλμπερτ θα γινόταν βραβευμένος με Νόμπελ για τη θεωρία της σχετικότητας. Στην πραγματικότητα έλαβε το βραβείο Νόμπελ το 1922, αν και με εντελώς διαφορετική διατύπωση (για την εξήγηση των νόμων του φωτοηλεκτρικού φαινομένου). Ο Αϊνστάιν κράτησε τον λόγο του: έδωσε και τις 32 χιλιάδες δολάρια (ένα τεράστιο ποσό για εκείνη την εποχή) στην πρώην σύζυγό του. Μέχρι το τέλος των ημερών του, ο Αϊνστάιν φρόντιζε και τον ανάπηρο Έντουαρντ, γράφοντάς του γράμματα που δεν μπορούσε καν να διαβάσει χωρίς εξωτερική βοήθεια. Ενώ επισκεπτόταν τους γιους του στη Ζυρίχη, ο Αϊνστάιν έμεινε με τη Mileva στο σπίτι της. Η Mileva πέρασε πολύ δύσκολα με το διαζύγιο, ήταν σε κατάθλιψη για μεγάλο χρονικό διάστημα και νοσηλευόταν από ψυχαναλυτές. Πέθανε το 1948 σε ηλικία 73 ετών. Το αίσθημα της ενοχής πριν από την πρώτη του σύζυγο βάραινε τον Αϊνστάιν μέχρι το τέλος των ημερών του.
Η δεύτερη γυναίκα του Αϊνστάιν ήταν η αδερφή του
Τον Φεβρουάριο του 1917, ο 38χρονος συγγραφέας της θεωρίας της σχετικότητας αρρώστησε βαριά. Η εξαιρετικά έντονη διανοητική εργασία με κακή διατροφή στην εμπόλεμη Γερμανία (αυτή ήταν η περίοδος ζωής του Βερολίνου) και χωρίς την κατάλληλη φροντίδα προκάλεσε οξεία ηπατική νόσο. Στη συνέχεια προστέθηκε ίκτερος και έλκος στομάχου. Την πρωτοβουλία για τη φροντίδα του ασθενούς είχαν η μητρική του ξαδέρφη και η δεύτερη ξαδέρφη του από τον πατέρα. Έλσα Αϊνστάιν-Λόουενταλ. Ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερη, χωρισμένη και είχε δύο κόρες. Ο Άλμπερτ και η Έλσα ήταν φίλοι από την παιδική τους ηλικία· οι νέες συνθήκες συνέβαλαν στην προσέγγιση τους. Ευγενική, εγκάρδια, μητρική και περιποιητική, με μια λέξη, τυπική μπιφτέκι, η Έλσα λάτρευε να φροντίζει τον διάσημο αδερφό της. Μόλις η πρώτη σύζυγος του Αϊνστάιν, Mileva Maric, συμφώνησε στο διαζύγιο, ο Albert και η Elsa παντρεύτηκαν, ο Albert υιοθέτησε τις κόρες της Elsa και είχε άριστες σχέσεις μαζί τους.
Ο Αϊνστάιν με τη γυναίκα του Έλσα. Φωτογραφία: Commons.wikimedia.org
Δεν έπαιρνε τα προβλήματα στα σοβαρά
Στην κανονική του κατάσταση, ο επιστήμονας ήταν αφύσικα ήρεμος, σχεδόν ανασταλμένος. Από όλα τα συναισθήματα, προτιμούσε την αυτάρεσκη ευθυμία. Δεν άντεχα καθόλου όταν κάποιος γύρω μου ήταν λυπημένος. Δεν είδε αυτό που δεν ήθελε να δει. Δεν έπαιρνε τα προβλήματα στα σοβαρά. Πίστευε ότι τα αστεία εξαφανίζουν τα προβλήματα. Και ότι μπορούν να μεταφερθούν από ένα προσωπικό σχέδιο σε ένα γενικό. Για παράδειγμα, συγκρίνετε τη θλίψη από το διαζύγιό σας με τη θλίψη που έφερε στους ανθρώπους ο πόλεμος. Τα Maxims of La Rochefoucauld τον βοήθησαν να καταπιέσει τα συναισθήματά του· τα ξαναδιάβαζε συνεχώς.
Δεν μου άρεσε η αντωνυμία "εμείς"
Είπε «εγώ» και δεν επέτρεψε σε κανέναν να πει «εμείς». Το νόημα αυτής της αντωνυμίας απλά δεν έφτασε στον επιστήμονα. Ο στενός του φίλος μόνο μια φορά είδε τον ατάραχο Αϊνστάιν θυμωμένο όταν η γυναίκα του πρόφερε το απαγορευμένο «εμείς».
Συχνά αποτραβιέται στον εαυτό του
Για να είναι ανεξάρτητος από τη συμβατική σοφία, ο Αϊνστάιν συχνά απομονωνόταν στη μοναξιά. Αυτή ήταν μια παιδική συνήθεια. Άρχισε μάλιστα να μιλάει σε ηλικία 7 ετών γιατί δεν ήθελε να επικοινωνήσει. Έφτιαξε φιλόξενους κόσμους και τους αντιπαραβάλλει με την πραγματικότητα. Ο κόσμος της οικογένειας, ο κόσμος των ομοϊδεατών, ο κόσμος του γραφείου ευρεσιτεχνιών όπου δούλευα, ο ναός της επιστήμης. «Αν τα λύματα της ζωής γλείφουν τα σκαλιά του ναού σου, κλείσε την πόρτα και γέλα... Μην υποκύπτεις στον θυμό, μείνε όπως πριν σαν άγιος στο ναό». Ακολούθησε αυτή τη συμβουλή.
Χαλαρός, παίζει βιολί και πέφτει σε έκσταση
Η ιδιοφυΐα προσπαθούσε πάντα να παραμένει συγκεντρωμένη, ακόμη και όταν φρόντιζε τους γιους του. Έγραφε και συνέθετε, απαντώντας στις ερωτήσεις του μεγαλύτερου γιου του, λικνίζοντας τον μικρότερο γιο του στο γόνατο.
Ο Αϊνστάιν αγαπούσε να χαλαρώνει στην κουζίνα του, παίζοντας μελωδίες του Μότσαρτ στο βιολί του.
Και στο δεύτερο μισό της ζωής του, ο επιστήμονας βοηθήθηκε από μια ειδική έκσταση, όταν το μυαλό του δεν περιοριζόταν από τίποτα, το σώμα του δεν υπάκουε σε προκαθορισμένους κανόνες. Κοιμήθηκα μέχρι που με ξύπνησαν. Έμεινα ξύπνιος μέχρι που με έστειλαν στο κρεβάτι. Έφαγα μέχρι να με σταματήσουν.
Ο Αϊνστάιν έκαψε το τελευταίο του έργο
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Αϊνστάιν εργάστηκε για τη δημιουργία της Θεωρίας Ενοποιημένου Πεδίου. Ο κύριος σκοπός του είναι να χρησιμοποιήσει μια ενιαία εξίσωση για να περιγράψει την αλληλεπίδραση τριών θεμελιωδών δυνάμεων: ηλεκτρομαγνητική, βαρυτική και πυρηνική. Πιθανότατα, μια απροσδόκητη ανακάλυψη σε αυτόν τον τομέα ώθησε τον Αϊνστάιν να καταστρέψει το έργο του. Τι είδους δουλειά ήταν αυτά; Την απάντηση, αλίμονο, πήρε μαζί του για πάντα ο μεγάλος φυσικός.
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν το 1947. Φωτογραφία: Commons.wikimedia.org
Μου επέτρεψε να εξετάσω τον εγκέφαλό μου μετά θάνατον
Ο Αϊνστάιν πίστευε ότι μόνο ένας μανιακός με μια σκέψη θα μπορούσε να επιτύχει σημαντικά αποτελέσματα. Συμφώνησε να υποβληθεί σε εξέταση του εγκεφάλου του μετά τον θάνατό του. Ως αποτέλεσμα, ο εγκέφαλος του επιστήμονα αφαιρέθηκε 7 ώρες μετά τον θάνατο του εξαιρετικού φυσικού. Και μετά το έκλεψαν.
Ο θάνατος ξεπέρασε την ιδιοφυΐα στο νοσοκομείο του Πρίνστον (ΗΠΑ) το 1955. Η αυτοψία έγινε από παθολόγο ονόματι Τόμας Χάρβεϊ. Αφαίρεσε τον εγκέφαλο του Αϊνστάιν για μελέτη, αλλά αντί να τον διαθέσει στην επιστήμη, τον πήρε για τον εαυτό του.
Ρισκάροντας τη φήμη και τη δουλειά του, ο Τόμας τοποθέτησε τον εγκέφαλο της μεγαλύτερης ιδιοφυΐας σε ένα βάζο φορμαλδεΰδης και το πήγε στο σπίτι του. Ήταν πεπεισμένος ότι μια τέτοια ενέργεια ήταν επιστημονικό καθήκον για αυτόν. Επιπλέον, ο Thomas Harvey έστειλε κομμάτια του εγκεφάλου του Einstein για έρευνα σε κορυφαίους νευρολόγους για 40 χρόνια.
Οι απόγονοι του Τόμας Χάρβεϊ προσπάθησαν να επιστρέψουν στην κόρη του Αϊνστάιν ό,τι είχε απομείνει από τον εγκέφαλο του πατέρα της, αλλά εκείνη αρνήθηκε ένα τέτοιο «δώρο». Από τότε μέχρι σήμερα, τα υπολείμματα του εγκεφάλου, κατά ειρωνικό τρόπο, βρίσκονται στο Πρίνστον, από όπου τον έκλεψαν.
Οι επιστήμονες που εξέτασαν τον εγκέφαλο του Αϊνστάιν απέδειξαν ότι η φαιά ουσία ήταν διαφορετική από την κανονική. Επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι οι περιοχές του εγκεφάλου του Αϊνστάιν που είναι υπεύθυνες για την ομιλία και τη γλώσσα μειώνονται, ενώ οι περιοχές που είναι υπεύθυνες για την επεξεργασία αριθμητικών και χωρικών πληροφοριών μεγεθύνονται. Άλλες μελέτες έχουν βρει αύξηση στον αριθμό των νευρογλοιακών κυττάρων*.
*Γλοιακά κύτταρα [γλοιακά κύτταρα] (ελληνικά: γλοιός - κολλώδης ουσία, κόλλα) - είδος κυττάρου στο νευρικό σύστημα. Τα νευρογλοιακά κύτταρα ονομάζονται συλλογικά νευρογλοία ή γλοία. Αποτελούν τουλάχιστον το ήμισυ του όγκου του κεντρικού νευρικού συστήματος. Ο αριθμός των νευρογλοιακών κυττάρων είναι 10-50 φορές μεγαλύτερος από τους νευρώνες. Οι νευρώνες του κεντρικού νευρικού συστήματος περιβάλλονται από νευρογλοιακά κύτταρα.
Μην το χάσεις.Εγγραφείτε και λάβετε έναν σύνδεσμο για το άρθρο στο email σας.
Η βιογραφία του Άλμπερτ Αϊνστάιν, γραμμένη από τον Walter Isaacsen, καλύπτει όχι μόνο τα πνευματικά επιτεύγματα του μεγάλου φυσικού, αλλά και ό,τι σχετίζεται έμμεσα με αυτό: τη φήμη, τις αντιπολεμικές του δραστηριότητες, τις δυσκολίες στο γάμο του. Όμως οι πιο ενδιαφέρουσες πληροφορίες αφορούν το κομμάτι που μιλά για το πώς ο Αϊνστάιν.
Πόσο έξυπνος ήταν ο Αϊνστάιν;
Μια από τις πιο κοινές ιστορίες για τον Αϊνστάιν είναι ότι ήταν «C» στα μαθηματικά/φυσική και δεν αποφοίτησε από τη μαθηματική σχολή. Αυτή είναι μια από αυτές τις ιστορίες που γίνονται θρύλοι, είτε είναι αλήθεια είτε όχι.
Αλλά δεν είναι αληθινή. Ο Αϊνστάιν γνώριζε πολύ καλά τα μαθηματικά από μικρός. Ο ίδιος το παραδέχεται: «Ποτέ δεν απέτυχα στα μαθηματικά. Πριν από τα δεκαπέντε μου, είχα κατακτήσει τον διαφορικό και τον ολοκληρωτικό λογισμό». Όμως τότε δεν θεωρούνταν ιδιοφυΐα. Παρεμπιπτόντως, μπορείτε εύκολα να βρείτε μια φωτογραφία του πτυχίου του χρησιμοποιώντας μια μηχανή αναζήτησης και πληκτρολογώντας "Πιστοποιητικό εγγραφής του Albert Einstein 1896".
Πώς δίδασκε ο Αϊνστάιν μαθηματικά και φυσική;
Λαμβάνοντας υπόψη τις συνεισφορές του Αϊνστάιν στη φυσική, αυτή είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση. Εδώ είναι μερικές από τις μεθόδους του για τις οποίες μιλάει ο Isaacsen στο βιβλίο.
Η μάθηση προέρχεται από την επίλυση δύσκολων προβλημάτων, όχι από τη μετάβαση στο σχολείο
Ο διάσημος επιστήμονας είχε μια απέχθεια για να στριμώχνει και να παρακολουθεί μαθήματα. Όπως δήλωσε ο ίδιος: «Έπαιζα πολύ και σπούδασα τους δασκάλους της θεωρητικής φυσικής στο σπίτι».
Όταν ήταν 12 ετών, ο Αϊνστάιν είχε ήδη «μια τάση να λύνει σύνθετα προβλήματα στην αριθμητική» και οι γονείς του του αγόρασαν ένα προηγμένο εγχειρίδιο μαθηματικών που μπορούσε να μελετήσει το καλοκαίρι.
Σπούδασε φυσική αντί να παρακολουθεί υπάκουα μαθήματα, όπως έκαναν οι περισσότεροι. Έπαιζε μόνος του με τις ιδέες και τις εξισώσεις. Η βασική του αρχή ακόμη και εκείνη την εποχή ήταν «κάνω, μην ακούς».
Όταν μπορείς να αποδείξεις κάτι, το ξέρεις πραγματικά.
Πώς ξέρετε ότι καταλαβαίνετε πραγματικά κάτι; Η μέθοδος του Αϊνστάιν ήταν να προσπαθήσει να αποδείξει ο ίδιος οποιαδήποτε δήλωση. Όλα ξεκίνησαν σε νεαρή ηλικία όταν ο θείος του Jacob τον προκάλεσε να αποδείξει το Πυθαγόρειο θεώρημα.
Ο Αϊνστάιν θυμήθηκε: «Μετά από μεγάλη προσπάθεια κατάφερα να «αποδείξω» αυτό το θεώρημα με βάση την ομοιότητα των τριγώνων».
Ο Isaacsen εξηγεί ότι ο Αϊνστάιν υιοθέτησε νέες θεωρίες, προσπαθώντας να τις αποδείξει ο ίδιος. Αυτή η προσέγγιση στη μελέτη της φυσικής, που ήρθε φυσικά στον Αϊνστάιν, οδηγήθηκε από μια έντονη περιέργεια για το πώς λειτουργούσαν τα πράγματα και την πίστη του ότι «η φύση μπορεί να γίνει κατανοητή μέσω μιας σχετικά απλής μαθηματικής δομής».
Ήδη εδώ γίνεται αντιληπτό ότι ο διάσημος επιστήμονας είχε απίστευτη περιέργεια και διαίσθηση. Ίσως ακόμη περισσότερο από τη διάνοια.
Η διαίσθηση έχει μεγαλύτερη σημασία από τις εξισώσεις
Ναι, μπορεί να ονομαστεί περισσότερο διαισθητικός φυσικός. Επηρεάστηκε από τα βιβλία του Aaron Burstein, ο οποίος ενθάρρυνε μια διαισθητική προσέγγιση στη φυσική. Ήταν γεμάτοι με πλασματικές εικόνες όπως «φανταστικό ταξίδι στο διάστημα» ή «η ταχύτητα του φωτός».
Πώς ανέπτυξε ο Αϊνστάιν τη διαίσθηση; Οι δικές του σκέψεις για αυτό το θέμα ήταν ότι η διαίσθηση δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα της πρώιμης πνευματικής εμπειρίας. Η πρώιμη συνήθεια του να αποδεικνύει θεωρήματα και να λύνει σύνθετα προβλήματα υποστήριξε την ικανότητά του να δημιουργεί αφηρημένες οπτικές εικόνες στο μυαλό του.
Η σκέψη απαιτεί ήσυχο χώρο και βαθιά συγκέντρωση
Ο Αϊνστάιν είχε απίστευτη ικανότητα. Ο γιος του γράφει: «Ακόμα και το πιο δυνατό κλάμα του μωρού δεν ενόχλησε τον πατέρα. Ήταν σε θέση να συνεχίσει να εργάζεται παρά το επίπεδο θορύβου γύρω του».
Αυτό λέει ο ίδιος ο φυσικός για τη δουλειά του στο γραφείο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας της Βέρνης: «Θα μπορούσα να ολοκληρώσω όλη τη δουλειά σε 2-3 ώρες. Πέρασα τον υπόλοιπο χρόνο αναπτύσσοντας τις ιδέες μου». Η απίστευτη συγκέντρωση που ανέπτυξε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου τον βοήθησε να αντιμετωπίσει τη γενική θεωρία της σχετικότητας, η οποία κορυφώθηκε σε «μια εξαντλητική τρέλα τεσσάρων εβδομάδων». Ωστόσο, αυτό είχε αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του.
Ωστόσο, η ικανότητά του να συγκεντρώνεται και η αγάπη για τη μοναξιά του επέτρεψαν να πετύχει ύψη.
Η κατανόηση των ιδεών προέρχεται από πειράματα σκέψης
Ο Αϊνστάιν ήταν λάτρης των πειραμάτων σκέψης. Δεν απαιτούσαν έξοδα και ολοκληρώθηκαν πολύ γρήγορα. Τα πιο διάσημα πειράματά του ήταν το παράδοξο του Αϊνστάιν και το δίδυμο παράδοξο.
Όλα τα πειράματα σκέψης βασίστηκαν σε μια διαισθητική κατανόηση της φυσικής, η οποία με τη σειρά της βασίστηκε στην εμπειρία του με θεωρίες και προβλήματα.
Οι πληροφορίες έρχονται κατά τη διάρκεια φιλικών περιπάτων
Αν και η μοναξιά και η συγκέντρωση ήταν σημαντικά συστατικά του τρόπου με τον οποίο ο Αϊνστάιν μελετούσε και εξασκούσε τη φυσική, συχνά ήταν οι συζητήσεις και οι βόλτες με ανθρώπους που τον οδήγησαν στις ιδέες του.
Το πιο διάσημο παράδειγμα ήταν η βόλτα του με τον επί χρόνια φίλο Μικέλε Μπέσο. Κατά τη διάρκεια της εργασίας του για την ειδική σχετικότητα, περπατούσε με έναν φίλο του, προσπαθώντας να του εξηγήσει τη θεωρία. Απογοητευμένος, ανακοίνωσε ότι τα παρατάει. Αλλά ξαφνικά τον ξημέρωσε -την επόμενη μέρα είπε στον Μπέσο ότι είχε λύσει εντελώς το πρόβλημα.
Το να μιλάς ιδέες δυνατά και να τις μοιράζεσαι με άλλους μπορεί συχνά να οδηγήσει σε νέες ιδέες.
Γίνε επαναστάτης
Ο Αϊνστάιν δεν ήταν ποτέ κομφορμιστής. Το επαναστατικό πνεύμα του έβλαψε την πρώιμη ακαδημαϊκή του καριέρα, αλλά συνέβαλε και στις μεγαλύτερες ανακαλύψεις του.
Αμφισβήτησε όλους τους κανόνες και τις παραδόσεις που ήταν αποδεκτοί στη φυσική. Δεν του άρεσε το γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν ανεχόταν τις διαφορετικές απόψεις. Όταν αρχίσετε να μελετάτε τη βιογραφία του Αϊνστάιν, πιθανότατα θα καταλήξετε σε μια σημαντική σκέψη: μπορεί να μην μπορείτε να ταιριάξετε με τη διάνοιά του, αλλά ο καθένας μπορεί να αναπτύξει την επιμονή και την περιέργεια του Αϊνστάιν.
Σας ευχόμαστε καλή τύχη!
Ας εκτεθούμε! Ήταν ο Αϊνστάιν χαμένος; 22 Ιουλίου 2013
Πολλοί φτωχοί μαθητές παρηγορούνται με τη σκέψη ότι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο μεγάλος φυσικός, συγγραφέας της περίφημης θεωρίας της σχετικότητας, βραβευμένος με Νόμπελ, ήταν επίσης φτωχός μαθητής στην παιδική του ηλικία.
Είναι αλήθεια?
Τα γεγονότα μιλούν καλύτερα από τα λόγια. Ιδού λοιπόν το πιστοποιητικό εγγραφής του Albert Einstein, το οποίο έλαβε στο καντονιακό σχολείο του Aarau (Ελβετία) τον Σεπτέμβριο του 1896 σε ηλικία 17 ετών (οι βαθμοί δόθηκαν σε σύστημα έξι βαθμών).
Μετάφραση:
Γερμανική γλώσσα – 5
Γαλλικά - 3
Αγγλική γλώσσα - -
Ιταλική γλώσσα – 5
Ιστορία - 6
Γεωγραφία - 4
Άλγεβρα - 6
Γεωμετρία (πλανομετρία, τριγωνομετρία, στερεομετρία και αναλυτική γεωμετρία) – 6
Περιγραφική γεωμετρία – 6
Φυσική - 6
Χημεία - 5
Φυσική ιστορία - 5
Καλλιτεχνικό σχέδιο – 4
Τεχνικό σχέδιο - 4
Όπως μπορείτε να δείτε, ο Αϊνστάιν έλαμψε στις ακριβείς επιστήμες και είχε αξιοπρεπείς βαθμούς σε άλλα μαθήματα. Έλαβε την υψηλότερη βαθμολογία στην ιστορία, την άλγεβρα, την τριγωνομετρία, τη γεωμετρία και τη φυσική. Σε άλλα μαθήματα, οι βαθμοί είναι λίγο πιο μετριοπαθείς. Τον χαμηλότερο βαθμό - 3 - έλαβε στα γαλλικά. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στην Ιερουσαλήμ το 1923, ο ίδιος Ελεύθεροςέδωσε διάλεξη στα γαλλικά. Ο Αϊνστάιν δεν ήταν πιστοποιημένος μόνο στα αγγλικά και αυτή η συγκυρία έκανε τη ζωή του πολύ δύσκολη όταν μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1933.
Από πού προέκυψε τότε ο μύθος για την κακή απόδοση μιας ιδιοφυΐας;
Το θέμα είναι ότι ο Αϊνστάιν σπούδασε τις περισσότερες φορές στη Γερμανία, αλλά έλαβε ένα σχολικό πιστοποιητικό στην Ελβετία, όπου το σύστημα βαθμολόγησης ήταν το αντίθετο από το γερμανικό: στη Γερμανία η υψηλότερη βαθμολογία ήταν ένα, λίγο κάτω από δύο, και ούτω καθεξής, και Οι Ελβετοί δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν ένα ευθύ σύστημα έξι σημείων.
Στο σχολείο (Γυμνάσιο Luitpold στο Μόναχο), ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δεν ήταν πράγματι από τους πρώτους μαθητές (αν και ποτέ δεν είχε προβλήματα με τα μαθηματικά, τα λατινικά και τη φυσική). Ο λόγος για αυτό ήταν η ελεύθερη σκέψη του μελλοντικού νομπελίστα. Δεν ανέχτηκε την αυταρχική στάση των δασκάλων απέναντι στους μαθητές, ούτε την ατμόσφαιρα στο γυμνάσιο, που ήταν κοντά σε στρατιωτικό. «Οι δάσκαλοι στις κατώτερες τάξεις συμπεριφέρονται σαν λοχίες και στις ανώτερες ως υπολοχαγοί», θυμάται αργότερα ο Αϊνστάιν. «Περιφρονώ όσους πηγαίνουν με χαρά σε σχηματισμό σε ένα μάθημα μουσικής - τους δόθηκε ένας εγκέφαλος κατά λάθος. Μια ραχιαία θα ήταν αρκετή!». - έγραψε. Ο μαθητής δεν έκρυβε την εχθρότητά του προς τους δασκάλους και ήταν αμοιβαία. Μια μέρα ένας από τους δασκάλους του εξομολογήθηκε: «Τι ωραία θα είναι όταν τελικά φύγεις από το γυμνάσιο». Όταν ο Αϊνστάιν αντιτάχθηκε ότι δεν είχε κάνει τίποτα κακό, εξήγησε: «Η παρουσία σας και η αδιάφορη στάση σας απέναντι σε όλα όσα διδάσκουμε στην τάξη υπονομεύει τη φήμη ολόκληρου του σχολείου».
Επιπλέον, στην έκτη τάξη του γυμνασίου, ο Άλμπερτ άρχισε να έχει σοβαρά προβλήματα με μερικούς από τους δασκάλους λόγω του γεγονότος ότι «απαιτούσε συνεχώς στοιχεία για τη θρησκεία και επέλεγε την ελεύθερη σκέψη». Τέτοιος σκεπτικισμός ήταν πολύ σπάνιος εκείνη την εποχή και δεν ενθαρρυνόταν, ειδικά σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα αυτού του τύπου.
Διαβατήριο
Έτσι, ο Αϊνστάιν ήταν ένας «κακός» μαθητής μόνο με την έννοια της συμπεριφοράς σε ένα στρατιωτικοποιημένο σχολικό σύστημα που περιοριζόταν σε μάθηση κατά λάθος («Ήμουν έτοιμος να υπομείνω κάθε τιμωρία, μόνο για να μην μάθω ασυνάρτητες ανοησίες από τη μνήμη»). Αλλά αυτό είναι απλώς μια ακόμη απόδειξη της εξαιρετικής προσωπικότητας του μελλοντικού νομπελίστα. Εν τω μεταξύ, μελετούσε πολύ μόνος του και του άρεσε το διάβασμα. Από τις παιδικές του εντυπώσεις, ο Αϊνστάιν θυμήθηκε αργότερα ως τις πιο ισχυρές: τα «Στοιχεία» του Ευκλείδη και την «Κριτική του Καθαρού Λόγου» του Ι. Καντ. Επιπλέον, με πρωτοβουλία της μητέρας του, άρχισε να παίζει βιολί σε ηλικία έξι ετών. Το πάθος του Αϊνστάιν για τη μουσική συνεχίστηκε σε όλη του τη ζωή. Ήδη στις ΗΠΑ στο Πρίνστον, το 1934 ο Αϊνστάιν έδωσε μια φιλανθρωπική συναυλία υπέρ επιστημόνων και πολιτιστικών μορφών που μετανάστευσαν από τη ναζιστική Γερμανία, όπου ερμήνευσε έργα του Μότσαρτ στο βιολί.
Σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του μύθου του Αϊνστάιν του φτωχού μαθητή έπαιξε και το λάθος ενός από τους πρώτους βιογράφους της ιδιοφυΐας, ο οποίος μπέρδεψε το ελβετικό σύστημα αξιολόγησης της γνώσης με το γερμανικό.
Έτσι, αγαπητοί φτωχοί μαθητές, δεν χρειάζεται να δικαιολογήσετε την τεμπελιά και την έλλειψη επιμέλειας με ιστορίες που ο συγγραφέας της πιο ακατανόητης θεωρίας στον κόσμο δεν μελέτησε καλά - αυτό είναι καθαρή μυθοπλασία. Για να πλησιάσετε τον Αϊνστάιν, προσπαθήστε πρώτα να πάρετε ευθεία Α στα μαθηματικά ή να καταλάβετε κάτι στα έργα του Ιμάνουελ Καντ.
Παρεμπιπτόντως…
Εδώ θα πρέπει να καταρρίψουμε έναν άλλο μύθο από την ίδια σειρά: ότι ο Αϊνστάιν απέτυχε στην τελική του εξέταση και την πέρασε μόνο τη δεύτερη φορά. Για να το κάνετε αυτό, θα σας πούμε λεπτομερέστερα για το ιστορικό απόκτησης του πιστοποιητικού, αντίγραφο του οποίου δίνεται σε αυτήν τη σελίδα.
Στην πραγματικότητα, ο Αϊνστάιν έφυγε από το γυμνάσιο χωρίς να λάβει πιστοποιητικό, για τους λόγους που αποκαλύφθηκαν παραπάνω.
Ο πατέρας του νεαρού επέμεινε να βγάλει όλη αυτή τη «φιλοσοφική ανοησία» από το μυαλό του και να σκεφτεί πώς να αποκτήσει ένα έξυπνο επάγγελμα. Έκλινε προς τον τομέα της μηχανικής, αφού ο γιος του ήταν τόσο ένθερμος για τα μαθηματικά και τη φυσική. Έπρεπε να ακολουθήσω τη συμβουλή του πατέρα μου. Στο οικογενειακό συμβούλιο, αποφασίστηκε να σταλεί ο Άλμπερτ σε τεχνική σχολή. Επιπλέον, ήταν απαραίτητο να επιλέξει ένα όπου η διδασκαλία θα γινόταν στη μητρική του γερμανική γλώσσα. Η Γερμανία αποκλείστηκε - ο Άλμπερτ σκόπευε να παραιτηθεί από τη γερμανική υπηκοότητα για να μην υπηρετήσει στον στρατό, όπου επιστρατεύτηκε σε ηλικία 17 ετών. Εκτός Γερμανίας, το Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Ζυρίχης (Πολυτεχνείο) ήταν το πιο διάσημο και ο Αϊνστάιν πήγε εκεί το φθινόπωρο του 1895, αν και του έλειπαν 2 χρόνια από τα απαιτούμενα 18 χρόνια για να εγγραφεί.
Αν πιστεύετε τις δικές του αναμνήσεις, δεν του άρεσε η ειδικότητα που του είχαν επιλέξει οι γονείς του σε τέτοιο βαθμό που ουσιαστικά δεν προετοιμάστηκε για εκείνα τα θέματα που δεν τον ενδιέφεραν - βοτανική, ζωολογία, ξένες γλώσσες. Κατά συνέπεια, τους πέρασε σχεδόν χειρότερα από όλους τους υποψήφιους, αν και διακρίθηκε στις εξετάσεις στα μαθηματικά και τη φυσική. Έπαιξε ρόλο και η έλλειψη απολυτηρίου: δεν έγινε δεκτός. Ωστόσο, ο διευθυντής του ινστιτούτου, έκπληκτος από τη μαθηματική ευρυμάθεια του νεαρού, του έδωσε καλές συμβουλές: να τελειώσει ένα από τα ελβετικά λύκεια για να πάρεις πιστοποιητικό και ένα χρόνο αργότερα να προσπαθήσεις ξανά να μπεις στο ινστιτούτο. Συνέστησε το καντονικό σχολείο στη μικρή πόλη Aarau ως το πιο προηγμένο τόσο στις μεθόδους διδασκαλίας όσο και στη σύνθεση των δασκάλων. Ο Άλμπερτ έκανε ακριβώς αυτό και τον Σεπτέμβριο του επόμενου έτους πέρασε με επιτυχία όλες τις τελικές εξετάσεις και ήδη τον Οκτώβριο του 1896 έγινε δεκτός στο Πολυτεχνείο στην Παιδαγωγική Σχολή χωρίς εξετάσεις.
Λοιπόν, «παρεμπιπτόντως», ο φυσικός έλαβε το βραβείο Νόμπελ όχι για τη θεωρία της σχετικότητας, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά για την ανάπτυξη της κβαντικής θεωρίας του φωτοηλεκτρικού φαινομένου.
Λοιπόν, θα αποφύγω μια ακόμη αποκάλυψη ή διευκρίνιση.
Αν δεν έχετε δει ποτέ αυτή τη φωτογραφία, είναι τουλάχιστον περίεργη. Λίγοι όμως γνωρίζουν πώς εμφανίστηκε η διάσημη φωτογραφία. Και όλα συνέβησαν στις 14 Μαρτίου 1951, όταν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν γιόρτασε τα 72α γενέθλιά του. Έφυγε από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον με τον Δρ Έιντελοτ και τη σύζυγό του. Οι τρεις τους μπήκαν στο αυτοκίνητο αφού γιόρτασαν τα γενέθλια μιας ιδιοφυΐας της φυσικής στο πανεπιστήμιο. Παρενοχλούνταν συνεχώς από φωτογράφους και ρεπόρτερ. Όμως ένας από αυτούς στάθηκε στην άκρη, περιμένοντας να διαλυθεί το κύριο πλήθος των δημοσιογράφων. Αφού περίμενε, ο Arthur Szasz πλησίασε όσους κάθονταν στο αυτοκίνητο και ζήτησε από τον καθηγητή να χαμογελάσει για μια φωτογραφία για τα γενέθλιά του.
Σε απάντηση, ο Αϊνστάιν έδειξε τη γλώσσα του!
Δείτε πώς φαίνεται η πλήρης έκδοση της διάσημης φωτογραφίας. Αυτό το πλαίσιο έχει γίνει ένα θρυλικό σύμβολο της πρωτοτυπίας ενός ανθρώπου ιδιοφυΐας.
Στο συντακτικό γραφείο όπου εργαζόταν ο Αρτούρ Σας, δεν μπορούσαν για πολύ καιρό να αποφασίσουν αν άξιζε να δημοσιεύσουν ένα τόσο ασυνήθιστο πλάνο και το πλάνο ούτως ή άλλως δημοσιεύτηκε. Βλέποντας τον εαυτό του με τη γλώσσα του να βγαίνει στο πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ερωτεύτηκε τη φωτογραφία. Αμέσως έκοψε τη φωτογραφία στα μεγέθη που είχαμε συνηθίσει και έκανε αντίγραφα, τα οποία έστειλε στους φίλους του ως καρτ ποστάλ. Ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, έγραψε σε έναν από τους φίλους του ότι
Ο Γερμανός θεωρητικός φυσικός Άλμπερτ Αϊνστάιν περιλαμβάνεται συχνά σε λίστες λαμπρών επιστημόνων που ήταν φτωχοί μαθητές στο σχολείο. Σε αντίθεση με τα προβλήματα του Τόμας Έντισον, η κακή ακαδημαϊκή επίδοση του μελλοντικού νομπελίστα στη φυσική είναι ένας μύθος που συνεχίζει να αναπαράγεται, παρά το γεγονός ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1980 βρέθηκε μια διάψευση ντοκιμαντέρ, αναφέρει η Day.Az με αναφορά στο Mel.fm. Η Όλγα Κουζμένκο λέει πώς πραγματικά σπούδασε ο μεγάλος επιστήμονας.
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μόναχο, όπου η φτωχή οικογένειά του μετακόμισε ένα χρόνο μετά τη γέννηση του γιου τους. Παρόλο που οι γονείς του Αϊνστάιν ήταν Εβραίοι, τον έστειλαν σε ένα καθολικό δημοτικό σχολείο σε ηλικία πέντε ετών επειδή ήταν κοντά στο σπίτι. Ο Άλμπερτ μισούσε το κλασικό μοντέλο εκπαίδευσης από την παιδική του ηλικία: οι μαθητές έπρεπε να περπατήσουν σε μια γραμμή και για κάθε λάθος απάντηση χτυπιούνταν στα χέρια με χάρακα. Επιπλέον, τα αντισημιτικά αισθήματα άρχισαν να εντείνονται στη Γερμανία και οι συνομήλικοι συχνά εκφοβίζουν το αγόρι για την καταγωγή του.
Το 1888, ο 9χρονος Άλμπερτ μπήκε στο γυμνάσιο Luitpold, το οποίο ήταν διάσημο για το επίπεδο διδασκαλίας των μαθηματικών, των φυσικών επιστημών και των αρχαίων γλωσσών, ενώ διέθετε επίσης ένα σύγχρονο εργαστήριο.
Η αλλαγή του τόπου σπουδών δεν άλλαξε τα συναισθήματα του Αϊνστάιν για την οργάνωση της ίδιας της διαδικασίας: μισούσε να στριμώχνει και να σφυρίζει άχρηστα γεγονότα στα κεφάλια των μαθητών, μισούσε τους δασκάλους που απέφευγαν ερωτήσεις και την πειθαρχία των στρατώνων που προσπάθησαν να ενσταλάξουν στους μαθητές τους . Ο νεαρός Άλμπερτ δεν κλώτσησε ποτέ μπάλα ή δεν σκαρφάλωσε σε δέντρα με τους συνομηλίκους του, αλλά μπορούσε να εξηγήσει με χαρά πράγματα που δεν καταλάβαιναν, για παράδειγμα, πώς λειτουργεί το τηλέφωνο. Για αυτό, οι συνομήλικοί του αποκαλούσαν στοργικά τον Αϊνστάιν σπασίκλα και βαρετή.
Παρά την πλήρη απόρριψη του σχολείου ως θεσμού, ο Άλμπερτ έπαιρνε πάντα υψηλούς βαθμούς και ήταν από τους καλύτερους μαθητές.
Τα ακαδημαϊκά αρχεία που αντλήθηκαν από τα αρχεία το 1984 δείχνουν ότι ο Αϊνστάιν ήταν ένα παιδί-θαύμα που είχε κατακτήσει τη φυσική σε επίπεδο κολεγίου από την ηλικία των 11 ετών, ήταν εξαιρετικός βιολονίστας και είχε υψηλούς βαθμούς σε κάθε σχολικό μάθημα εκτός από τα γαλλικά.
Στον ελεύθερο χρόνο του, ο Άλμπερτ σπούδασε μόνος του τις επιστήμες. Οι γονείς του του αγόρασαν βιβλία εκ των προτέρων και κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών το αγόρι μπορούσε να προχωρήσει πολύ στα μαθηματικά. Ο θείος του Άλμπερτ, Τζέικομπ Αϊνστάιν, ο οποίος μαζί με τον πατέρα του Χέρμαν διηύθυνε μια εταιρεία εμπορίας ηλεκτρικού εξοπλισμού, αντιμετώπισε δύσκολα προβλήματα άλγεβρας για τον ανιψιό του. Ο Άλμπερτ καθόταν από πάνω τους για ώρες και δεν έβγαινε από το σπίτι μέχρι να βρει μια λύση.
Εκτός από τον θείο του, ο μελλοντικός φυσικός είχε έναν άλλο μέντορα, τον φοιτητή ιατρικής Μαξ Ταλμούντ, τον οποίο οι Αϊνστάιν φιλοξενούσαν στο σπίτι τους τις Πέμπτες. Το Ταλμούδ έφερε βιβλία στον Άλμπερτ, μεταξύ των οποίων ήταν μια σειρά δημοφιλών επιστημονικών δοκιμίων του Άαρον Μπέρνσταϊν, «Τα Βιβλία των Λαών για τη Φυσική Ιστορία». Ο Bernstein έγραφε συχνά για την ταχύτητα του φωτός, βυθίζοντας τους αναγνώστες σε διάφορες συναρπαστικές καταστάσεις: για παράδειγμα, όταν βρίσκεσαι σε ένα τρένο υψηλής ταχύτητας του οποίου το παράθυρο χτυπιέται από σφαίρα ή κινείται κατά μήκος μιας τηλεγραφικής γραμμής με ηλεκτρικό σήμα.
Επηρεασμένος από αυτά τα δοκίμια, ο Αϊνστάιν έθεσε μια ερώτηση που θα κυριαρχούσε στις σκέψεις του για την επόμενη δεκαετία: πώς θα έμοιαζε πραγματικά μια δέσμη φωτός αν μπορούσατε να την οδηγήσετε χέρι-χέρι; Ακόμη και ως παιδί, του φαινόταν ότι μια ακτίνα φωτός δεν θα μπορούσε να είναι κύμα, γιατί τότε θα ήταν ακίνητη, αλλά κανείς δεν είχε δει ποτέ ακίνητες ακτίνες φωτός.
Όταν ο Άλμπερτ ήταν 12 ετών, το Ταλμούδ του έδωσε ένα εγχειρίδιο γεωμετρίας, το οποίο το αγόρι διάβασε με μια γουλιά και ονόμασε το ιερό του μικρό βιβλίο για τη γεωμετρία. Από τα μαθηματικά, ο μέντορας των μαθητών πέρασε στη φιλοσοφία και σύστησε τον Αϊνστάιν στον Ιμάνουελ Καντ, ο οποίος έγινε ο αγαπημένος φιλόσοφος του μελλοντικού νομπελίστα.
Ο Αϊνστάιν δεν άντεχε τους ηλίθιους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την ηλικία και τη θέση τους στην κοινωνική ιεραρχία, και δεν ήξερε πώς να κρύψει τα συναισθήματά του, γι' αυτό είχε συχνά συγκρούσεις με τους δασκάλους. Ένα αγόρι θα μπορούσε να διωχθεί από την τάξη επειδή κάθεται στην τελευταία σειρά και χαμογελάει.
Ένας από τους δασκάλους είπε κάποτε στην καρδιά του ότι ο Αϊνστάιν δεν θα πετύχαινε ποτέ τίποτα.
Παρόλα αυτά, ο μαθητής συνέχισε να σημειώνει πρόοδο, κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί για τον πατέρα του: το 1894, η εταιρεία του χρεοκόπησε και οι Αϊνστάιν μετακόμισαν στο Μιλάνο. Ο Άλμπερτ, από την άλλη, χρειάστηκε να περάσει αρκετά χρόνια σε έναν ξενώνα του Μονάχου καθώς χρειαζόταν να τελειώσει το σχολείο. Ο έφηβος δεν άντεξε τη θλίψη και τη μοναξιά που τον έπεσε και μόλις έξι μήνες αργότερα χτύπησε την πόρτα του σπιτιού των γονιών του.
Έτσι, ο Αϊνστάιν βρέθηκε στη θέση ενός εφήβου που εγκατέλειψε το σχολείο κρυβόμενος από τον στρατό σε μια ξένη χώρα (ο Άλμπερτ έκλεινε σύντομα τα 17· στη Γερμανία, από αυτή την ηλικία οι νέοι έπρεπε να εκτελούν στρατιωτική θητεία). Ωστόσο, δεν είχε τις δεξιότητες που θα του επέτρεπαν να βρει δουλειά.
Για να βγει από την κατάσταση, ο Αϊνστάιν έκανε αίτηση στο ETH της Ζυρίχης, αφού τους επετράπη να δώσουν τις εισαγωγικές εξετάσεις χωρίς το αντίστοιχο απολυτήριο γυμνασίου.
Το αναφέρει η γερμανική Wikipedia αυτός ο μύθος συνδέεται με το λάθος του πρώτου βιογράφου του Αϊνστάιν. Τόσο η Γερμανία όσο και η Ελβετία έχουν υιοθετήσει μια κλίμακα αξιολόγησης έξι βαθμών. Αλλά στη Γερμανία η καλύτερη βαθμολογία είναι 1, η χειρότερη είναι 6. Και στην Ελβετία είναι το αντίστροφο: το καλύτερο είναι 6, το χειρότερο είναι 1. Και έτσι, Λένε ότι ο βιογράφος μπέρδεψε τους βαθμούς στο ελβετικό πιστοποιητικό με τους γερμανικούς.
Είναι αλήθεια ότι αυτή η θεωρία δεν εξηγεί πώς ο Αϊνστάιν, σύμφωνα με τον βιογράφο, μπόρεσε να μπει στο Πολυτεχνείο με «6» σε όλους τους μαθηματικούς κλάδους και τη φυσική, καθώς και με «5» στη χημεία και σε μια σειρά από άλλα θέματα.
Εδώ είναι μια υπόθεση για την προέλευση του μύθου:
Das Gerücht, dass Einstein allgemein ein schlechter Schüler war, ist falsch: Es geht auf Einsteins ersten Biografen zurück, der das Benotungssystem der Schweiz mit dem deutschen verwechselte.
Αντικειμενικά, ο Αϊνστάιν δεν ήταν κακός μαθητής(στα ρωσικά - "ένας κακός μαθητής" ή "ένας τρεις μαθητές"), όπως δεν ήταν "πολύ άριστος μαθητής" ή ακόμη και "καλός μαθητής". Ακόμη και ως παιδί, ήταν πολύ εγωιστικός, δεν ήθελε ιδιαίτερα να μελετήσει θέματα που δεν τον ενδιέφεραν (και αυτά που τον ενδιέφεραν, αντίθετα, σπούδαζε πέρα από το πρόγραμμα σπουδών· ταυτόχρονα έχασε τη θρησκευτικότητά του στο ηλικίας 12 ετών) - έλαβε κατάλληλους βαθμούς (αλλά τουλάχιστον ικανοποιητικούς) και δεν φοβόταν να εκφράσει τη γνώμη του και να διαφωνήσει με τις αρχές (δάσκαλοι, διευθυντής του γυμνασίου ή ο ίδιος ο πατέρας του: τουλάχιστον για το θέμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, πήγε στο πολυτεχνείο, όπου ήθελε ο ίδιος, και όχι εκεί που ήθελε να τον στείλει ο πατέρας του).
Ο Αϊνστάιν δεν αποφοίτησε από το γερμανικό γυμνάσιο όχι λόγω κακών ακαδημαϊκών επιδόσεων (δεν είχε μη ικανοποιητικούς βαθμούς), αλλά λόγω σύγκρουσης με τον διευθυντή και τους δασκάλους. Πίστευαν ότι ο Αϊνστάιν συμπεριφερόταν πολύ άσχημα και, επιπλέον, επηρέαζε αρνητικά τους άλλους. Με μια λέξη, δεν σέβεται τις αρχές και δεν ταιριάζει στο σύστημα. Ωστόσο, ο Αϊνστάιν δεν εκδιώχθηκε, αλλά απλώς έφυγε μόνος του. Στην ηλικία των 15, άλλωστε. Επιπλέον, οι γονείς ζούσαν ήδη σε άλλη χώρα (Ιταλία) και μετά από μερικά χρόνια απειλήθηκαν με επιστράτευση για υπηρεσία στον στρατό του Κάιζερ (αρκούσε να ζήσουν μέχρι 17 χρόνια στη Γερμανία για να γίνουν υπόχρεοι για στρατιωτική θητεία). Ο Αϊνστάιν δεν ήθελε καθόλου. Παρεμπιπτόντως, σύντομα απαρνήθηκε και τη γερμανική υπηκοότητα και για αρκετά χρόνια δεν είχε καθόλου υπηκοότητα.
Σε ηλικία 16 ετών -στην Ιταλία- έγραψε το πρώτο του επιστημονικό άρθρο(«Σχετικά με τη μελέτη της κατάστασης του αιθέρα σε ένα μαγνητικό πεδίο»), το οποίο έστειλε στον θείο του στο Βέλγιο για επανεξέταση. (Τι επιστημονικό άρθρο έγραψες όταν ήσουν 16; Εγώ, για παράδειγμα, δεν είχα.) Η εργασία δεν στάλθηκε σε επιστημονικά περιοδικά και δεν δημοσιεύτηκε.
Στη συνέχεια η οικογένεια μετακόμισε στην Ελβετία και τον Αϊνστάιν προσπάθησε να μπει στο πολυτεχνείο. Δεδομένου ότι δεν είχε εκπαίδευση που θα του έδινε το δικαίωμα να μπει σε πανεπιστήμιο (στη Γερμανία αυτό λέγεται Abitur, στην Ελβετία - Matura), έπρεπε να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις (παρεμπιπτόντως, αν παρέμενε στο γυμνάσιο, θα συνέχιζε να σπουδάζει και δεν θα έμπαινε σε κανένα πανεπιστήμιο στην ηλικία των 16 ετών). Απέτυχα είτε στις γαλλικές εξετάσεις (όπως υποστηρίζει η γερμανική Wikipedia), είτε στη βοτανική (όπως ισχυρίζεται η ρωσική), είτε -στο σωρό- και στη ζωολογία (όπως αναφέρεται στην προηγούμενη απάντηση). Σε κάθε περίπτωση, πέρασε όλα τα άλλα, αν και δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο γυμνάσιο, και, όπως φαίνεται, δεν έκανε ιδιαίτερα μαθήματα (εκτός από το να μάθει βιολί).
Μετά από σύσταση ενός από τους καθηγητές του Πολυτεχνείου, του Αϊνστάιν δέχτηκαν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους σε ελβετικό σχολείο, όπου έλαβε το πιστοποιητικό του για επιτυχία σε εξετάσεις για αυτήν ακριβώς τη μαθήτρια (γαλλικά - 3, δηλαδή σε σύστημα πέντε βαθμών - ένα τρίποντο με μείον). Επειτα μπήκε στο πολυτεχνείο, όπου συνέχισε με το προηγούμενο πνεύμα του: παρέλειπε διαλέξεις για θέματα που δεν τον ενδιέφεραν (προετοιμάστηκε για εξετάσεις χρησιμοποιώντας τις σημειώσεις των συμφοιτητών του). Αυτή τη φορά ήταν τα μαθηματικά που έπεσαν σε ντροπή, καθώς ήταν υπερβολικά θεωρητικά και μακριά από τα προβλήματα της φυσικής. Στη συνέχεια, ενώ εργαζόταν στη γενική σχετικότητα, ο Αϊνστάιν φέρεται να άλλαξε γνώμη για αυτό το θέμα και εξέφρασε τη λύπη του για την απουσία από τις μαθηματικές διαλέξεις κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Πολυτεχνείο.
- Σε επαφή με 0
- Google+ 0
- Εντάξει 0
- Facebook 0
