Τα κύρια στάδια της ιστορίας των χωρών της Βαλτικής: η διαμόρφωση των πολιτικών παραδόσεων. Ιστορία της Βαλτικής

Η Βαλτική - ένας κόσμος αρμονίας

Όλοι όσοι έχουν πάει ποτέ στις χώρες της Βαλτικής λένε ότι αυτή η καταπληκτική περιοχή έχει τα πάντα - την υπέροχη ηρεμία της φύσης, την απαλή ομορφιά των ευρύχωρων αγρών και των πυκνών δασών, το μεγαλείο των σύγχρονων μεγαλουπόλεων και το χρώμα των μικρών χωριών. Θα αγαπάτε αυτή την περιοχή με την πρώτη ματιά και για πάντα!

Η Βαλτική - οι όμορφοι ανοιχτοί χώροι της

Η φύση αυτής της υπέροχης περιοχής αιχμαλωτίζει τη φαντασία. Όλοι οι τουρίστες θυμούνται την απλή αρμονική ομορφιά του. Η απεραντοσύνη των δασών του Curonian Spit, η άμμος των αμμόλοφων, το μπλε του βάθους της θάλασσας, καθώς και ο απέραντος ουρανός και μια ευχάριστη θαλάσσια αύρα παραμένουν στη μνήμη σας. Κάθε μία από τις χώρες της Βαλτικής είναι μοναδική και αμίμητη, αν και αρχικά μοιάζουν πολύ με τους τουρίστες. Καθώς εξοικειώνεστε με τα χαρακτηριστικά κάθε χώρας, θα δείτε πόσο μοναδική και γοητευτική είναι η καθεμία από αυτές.

Τι πρέπει να γνωρίζετε πριν ταξιδέψετε στη Βαλτική;

Για να ταξιδέψετε σε αυτή τη χώρα χρειάζεστε βίζα. Για να γίνει αυτό, θα χρειαστείτε πιστοποιητικό από τον τόπο εργασίας σας, διαβατήριο, φωτογραφία, διεθνές διαβατήριο και ασφάλεια.

Το κλίμα στη Βαλτική είναι αρκετά ποικιλόμορφο, παρά το γεγονός ότι το μήκος της περιοχής είναι μόλις 600 χιλιόμετρα. Έτσι, στο Druskininkan, ο καιρός "Μάιος" ξεκινά στις αρχές Απριλίου. Στη δυτική ακτή και στα νησιά η επίδραση του θαλάσσιου κλίματος είναι πολύ ορατή. Οι θερμοκρασίες ποικίλλουν επίσης σημαντικά μεταξύ των περιοχών. Τον Φεβρουάριο στο νησί. Η Saaremaa είναι 3°C, ενώ στη Narva είναι 8°C. Το καλοκαίρι (Ιούλιος) η θερμοκρασία στην ήπειρο και στα νησιά είναι περίπου 17°C. Στις δυτικές περιοχές η θερμοκρασία είναι συνήθως κατά αρκετούς βαθμούς χαμηλότερη. Η υγρασία στην περιοχή κυμαίνεται από 470 mm (παράκτιες πεδιάδες) έως 800 mm (ορεινά Vidzeme).

Στη Λιθουανία υπάρχουν πιο αντιφατικές διαφορές, καθώς το θαλάσσιο κλίμα δεν έχει ισχυρή επιρροή. Οι μέσες θερμοκρασίες του χειμώνα από -2° έως -5°C και το καλοκαίρι - 20-22°C.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η γεωγραφική θέση της περιοχής, γιατί είναι το κέντρο της Ευρώπης. Το ψηλότερο βουνό έχει το περίεργο όνομα SuurMunamägi. Σίγουρα δεν είναι η μόνη. Υπάρχουν αρκετοί λόφοι στα κράτη της Βαλτικής, όπως το Vidzeme, το Samogitia και το Kurzeme. Δίνουν τη θέση τους σε κυλιόμενες πεδιάδες και στριφογυριστές κορδέλες από ποτάμια. Μπορεί να σας ενδιαφέρουν αυτά τα φυσικά αξιοθέατα.

Θεραπεία στη Βαλτική

Αυτή η περιοχή είναι διάσημη για τα σαλόνια SPA και τα σανατόρια. Τα μεταλλικά νερά, το ευχάριστο κλίμα, αλλά, το σημαντικότερο, η θεραπευτική λάσπη δημιουργούν εξαιρετικές συνθήκες για ανάκαμψη σε αυτή τη θεραπευτική περιοχή. Έτσι, στην Εσθονία, φημισμένες είναι οι λάσπες θειούχου λάσπης στο Ikla και το Haapsalu, εμπλουτισμένες με οργανικές ουσίες και μεταλλικά άλατα, και οι λάσπες σαπροπέλ στη Värska και τα νοσοκομεία της Jurmala.

Αξιοθέατα των χωρών της Βαλτικής

Όλες οι χώρες της Βαλτικής είναι σε θέση να προσφέρουν πλούσιες και ενδιαφέρουσες διακοπές. Στα σανατόρια μπορείτε να χαλαρώσετε και να βελτιώσετε την υγεία σας, στην παραλία μπορείτε να απολαύσετε τις απαλές ακτίνες του ήλιου, στις πόλεις μπορείτε να δείτε πολλά αξιοθέατα. Εξάλλου, όλες οι χώρες είναι πλούσιες σε αιωνόβια ιστορία.

Η Εσθονία, η Λιθουανία και η Λετονία αξίζουν ξεχωριστή περιγραφή.

Λιθουανίαείναι μια συναισθηματική, ζωντανή χώρα και ο πληθυσμός της είναι ίδιος. Η γαλήνια χάρη της φύσης, τα ιστορικά μνημεία και το κεχριμπάρι είναι τα τρία κύρια αξιοθέατα αυτής της χώρας. Εδώ μπορείτε να δείτε τα όμορφα αρχιτεκτονικά μνημεία του Βίλνιους, να επισκεφθείτε τη δημιουργική πρωτεύουσα του Κάουνας, να απολαύσετε την άνεση των παραθαλάσσιων πόλεων Palanga και Klaipeda, να δείτε την υπέροχη περιοχή των λιμνών Trakai και να περπατήσετε κατά μήκος της Curonian Spit - ένα πολύ γραφικό μέρος. Μεταβείτε στο Μουσείο Amber, στο Εθνικό Μουσείο της Λιθουανίας, στο Λιθουανικό Μουσείο Τέχνης και στο Παλάτι Radvil. Και μεταξύ των εκδρομών, φροντίστε να πάτε σε ένα τοπικό καφέ για μεσημεριανό γεύμα και να δοκιμάσετε zhemaycha, vederi και zeppelin.

Η Λιθουανία είναι ένα από τα αρχαιότερα κράτη της Ευρώπης, επομένως η ιστορία αυτής της περιοχής είναι πλούσια και άμεση. Σε μια σύγχρονη χώρα συνυπάρχουν ιδανικά μεγαλουπόλεις με ανεπτυγμένες υποδομές και αρχιτεκτονικά και γλυπτικά μνημεία, ιαματικές ιαματικές πηγές και καταπράσινα δάση. Σίγουρα θα μαγευτείτε από τη μοναδική φύση αυτής της υπέροχης περιοχής.

Λετονία- ένα όμορφο μαργαριτάρι των κρατών της Βαλτικής. Σε αυτή την όμορφη χώρα θα δείτε την αρχαία αρχιτεκτονική της Ρίγας, θα χαλαρώσετε στις παραλίες της Jurmala και θα λάβετε μέρος σε ένα από τα πολλά φεστιβάλ. Ίσως θα σας ενδιαφέρει η κλασική μουσική - τότε φροντίστε να πάτε στον Καθεδρικό Ναό Dome. Αν προτιμάτε την αρχιτεκτονική, φροντίστε να κάνετε μια βόλτα στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου, από την εξέδρα της οποίας ανοίγεται μια εκπληκτική θέα στην Παλιά Πόλη.

Και σε αυτή την καταπληκτική περιοχή θα δείτε όμορφες λίμνες, παρθένα πευκοδάση και ευρύχωρα χωράφια. Η θαυμάσια γοητεία της τοπικής φύσης δεν θα αφήσει κανέναν αδιάφορο.

Εσθονία- αυτή είναι μια μοναδική κανονικότητα. Μερικές φορές φαίνεται ότι βασιλεύει παντού εδώ. Άνθρωποι πρακτικοί, λογικοί, ήρεμοι. Λόγω της ασυνήθιστης φύσης της, αυτή η χώρα μοιάζει με μυστήριο για πολλούς. Σε αυτόν τον ήρεμο κόσμο μπορείτε να δείτε αρχαία κάστρα, να περπατήσετε στα στενά μεσαιωνικά δρομάκια ή τις μεγάλες λεωφόρους του Ταλίν και να επισκεφτείτε το νησί Saarem. Το τελευταίο σίγουρα θα προσελκύσει τους γνώστες της φυσικής ομορφιάς. Μια βραδινή βόλτα στο Ταλίν είναι αρκετός λόγος για να ταξιδέψετε στην Εσθονία.

Σε αυτή τη χώρα μπορείτε να δείτε τα πάντα - μικρά πολύχρωμα καφέ, πολυτελή ξενοδοχεία, φιλόξενους δρόμους, πλακόστρωτα δρομάκια, αρχαίους ναούς, κάστρα, κτήματα και την υπέροχη ομορφιά της τοπικής φύσης.

Φύση και πανίδα των χωρών της Βαλτικής

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις με λόγια την ομορφιά της τοπικής φύσης. Στη χώρα των 3000 λιμνών θα βρείτε γραφικά τοπία, πυκνά δάση και ορμητικά ποτάμια. Τα εθνικά πάρκα προστατεύονται προσεκτικά. Η Βαλτική μπορεί δικαίως να ονομαστεί πράσινη περιοχή. Περίπου το 40% της επικράτειας καταλαμβάνεται από δάση κωνοφόρων και φυλλοβόλων. Μπορείτε να βρείτε πολλά ενδιαφέροντα περιέργεια σε αυτά - μανιτάρια, μούρα, ζώα.

Η μεγαλύτερη λίμνη στη Λετονία είναι η Lubans, η πιο βαθιά είναι η Dridzis, στη Λιθουανία η πιο όμορφη λίμνη είναι η Druksiai και η βαθύτερη είναι η Tauragnas. Η μεγαλύτερη λίμνη στην Εσθονία είναι πραγματικά τεράστια - η έκτασή της είναι 266 τετραγωνικά μέτρα. χλμ. Τα ποτάμια της Βαλτικής μπορούν επίσης να σας εκπλήξουν - το πανέμορφο Δυτικό Ντβίνα, το βαθύ ρέον Νέμαν, στα νερά του οποίου υπάρχουν περισσότερα από 70 είδη ψαριών.

Και, φυσικά, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τη Βαλτική Θάλασσα. Όχι πολύ βαθιά, αλμυρή, αλλά απίστευτα όμορφη και ζεστή. Απαλή μεταξένια άμμος, πολυτελείς ευρύχωρες παραλίες εξοπλισμένες με όλα όσα χρειάζεστε. Η υψηλότερη θερμοκρασία του νερού είναι στη λιμνοθάλασσα Curonian. Τα πιο διάσημα θέρετρα είναι το Palanga, το Jurmala και το Pärnu. Η Εσθονία φημίζεται για τη μεγαλύτερη ακτογραμμή της.

Όλες οι χώρες είναι ενδιαφέρουσες, όλες είναι εξαιρετικές. Ανακαλύψτε τον υπέροχο κόσμο της Βαλτικής με το Kailash Club!

Σήμερα η περιοχή της Βαλτικής είναι μια σημαντική περιοχή της Βόρειας Ευρώπης. Ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά και οικονομικά σημεία της περιοχής είναι το Pomorie. Αυτή είναι μια διοικητική και κυρίαρχη περιοχή, η οποία προηγουμένως ονομαζόταν Περιοχή της Βαλτικής. Κατανοήστε την ερώτηση: «Ποιες χώρες και κράτη είναι οι Βαλτικές;» - Οι ιστορικές και οικονομικές επισκοπήσεις της περιοχής θα βοηθήσουν.

Σχηματισμός της άκρης

Η ίδια η λέξη «Βαλτική» προέρχεται από το όνομα της θάλασσας στις όχθες της οποίας βρίσκεται η περιοχή. Για πολύ καιρό, ο γερμανικός και ο σουηδικός λαός πολέμησαν για την αποκλειστική εξουσία στην επικράτεια. Ήταν αυτοί που αποτελούσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού της Βαλτικής τον 16ο αιώνα. Πολλοί κάτοικοι της περιοχής εγκατέλειψαν την περιοχή αναζητώντας μια ήσυχη ζωή και οι οικογένειες των κατακτητών μετακόμισαν στη θέση τους. Για λίγο η περιοχή άρχισε να ονομάζεται Sveiskaya.

Οι ατελείωτοι αιματηροί πόλεμοι τελείωσαν χάρη στον Πέτρο Α, του οποίου ο στρατός δεν άφησε υγρό σημείο ενάντια στις εχθρικές δυνάμεις των Σουηδών. Τώρα οι λαοί των χωρών της Βαλτικής μπορούσαν να κοιμούνται ήσυχοι, χωρίς να ανησυχούν για το μέλλον. Η ενωμένη περιοχή άρχισε να φέρει το όνομα της επαρχίας της Βαλτικής, μέρος της

Πολλοί ιστορικοί εξακολουθούν να παλεύουν με το ερώτημα τι είδους χώρες ήταν τα κράτη της Βαλτικής εκείνη την εποχή. Είναι δύσκολο να απαντηθεί κατηγορηματικά, γιατί τον 18ο αιώνα ζούσαν στην επικράτεια δεκάδες λαοί με τη δική τους κουλτούρα και παραδόσεις. Η περιοχή ήταν χωρισμένη σε διοικητικά τμήματα, επαρχίες, αλλά δεν υπήρχαν κράτη ως τέτοια. Η διαφοροποίηση έγινε πολύ αργότερα, όπως αποδεικνύεται από πολυάριθμες καταγραφές σε ιστορικά έγγραφα.

Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα κράτη της Βαλτικής καταλήφθηκαν από γερμανικά στρατεύματα. Για πολλά χρόνια η περιοχή παρέμεινε γερμανικό δουκάτο στο ρωσικό έδαφος. Και μόνο δεκαετίες αργότερα το μοναρχικό σύστημα άρχισε να χωρίζεται σε αστικές και καπιταλιστικές δημοκρατίες.

Ένταξη στην ΕΣΣΔ

Τα κράτη της Βαλτικής στη σύγχρονη μορφή τους άρχισαν να εμφανίζονται μόλις στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ωστόσο, ο εδαφικός σχηματισμός συνέβη στη μεταπολεμική περίοδο στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Η ένταξη των κρατών της Βαλτικής στη Σοβιετική Ένωση χρονολογείται από τον Αύγουστο του 1939 στο πλαίσιο μιας αμοιβαίας συνθήκης μη επίθεσης μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Γερμανικής Δημοκρατίας. Η συμφωνία καθόριζε τόσο τα όρια της επικράτειας όσο και τον βαθμό επιρροής στην οικονομία από τις δύο δυνάμεις.

Ωστόσο, οι περισσότεροι ξένοι πολιτικοί επιστήμονες και ιστορικοί είναι βέβαιοι ότι η περιοχή καταλήφθηκε πλήρως από τη σοβιετική εξουσία. Θυμούνται όμως τι είναι οι χώρες της Βαλτικής και πώς σχηματίστηκαν; Η ένωση περιλαμβάνει τη Λετονία, τη Λιθουανία και την Εσθονία. Όλα αυτά τα κράτη σχηματίστηκαν και σχηματίστηκαν ακριβώς χάρη στη Σοβιετική Ένωση. Κι όμως, δυτικοί ειδικοί συμφωνούν ότι η Ρωσία είναι υποχρεωμένη να καταβάλει χρηματική αποζημίωση στις χώρες της Βαλτικής για τα χρόνια της κατοχής και των φρικαλεοτήτων. Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, με τη σειρά του, επιμένει ότι η προσάρτηση της περιοχής στην ΕΣΣΔ δεν έρχεται σε αντίθεση με κανέναν κανόνα του διεθνούς δικαίου.

Διαίρεση των δημοκρατιών

Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, πολλές χώρες απέκτησαν νομιμοποιημένη κυριαρχία, αλλά τα κράτη της Βαλτικής απέκτησαν ανεξαρτησία στις αρχές του 1991. Αργότερα, τον Σεπτέμβριο, το σύμφωνο για τη νέα περιοχή ενισχύθηκε με ψηφίσματα του Κρατικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ.

Η διαίρεση των δημοκρατιών έγινε ειρηνικά, χωρίς πολιτικές και εμφύλιες συγκρούσεις. Παρόλα αυτά, οι ίδιοι οι Βαλτικοί θεωρούν τις σύγχρονες παραδόσεις ως συνέχεια του κρατικού συστήματος πριν από το 1940, δηλαδή πριν από την κατοχή από τη Σοβιετική Ένωση. Μέχρι σήμερα, έχουν υπογραφεί ορισμένα ψηφίσματα της Γερουσίας των ΗΠΑ για την αναγκαστική ενσωμάτωση των κρατών της Βαλτικής στην ΕΣΣΔ. Με αυτόν τον τρόπο, οι δυτικές δυνάμεις προσπαθούν να στρέψουν τις γειτονικές δημοκρατίες και τους πολίτες τους εναντίον της Ρωσίας.

Η σύγκρουση έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια με αιτήματα για αποζημίωση στη Ρωσική Ομοσπονδία για την κατοχή. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτά τα έγγραφα περιέχουν τη γενικευμένη ονομασία της επικράτειας "Βαλτική". Τι χώρες είναι πραγματικά αυτές; Σήμερα αυτές περιλαμβάνουν τη Λετονία, τη Λιθουανία και την Εσθονία. Όσο για την περιοχή του Καλίνινγκραντ, είναι μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας μέχρι σήμερα.

Γεωγραφία της περιοχής

Η περιοχή της Βαλτικής βρίσκεται στην ευρωπαϊκή πεδιάδα. Από τα βόρεια βρέχεται από τον Κόλπο της Φινλανδίας και τα ανατολικά σύνορα είναι το Polesie Lowland. Οι ακτές της περιοχής αντιπροσωπεύονται από τις χερσονήσους της Εσθονίας, των Κουρλάντ, των Κούργκαλσκι και της Σαμπίας, καθώς και οι σούβλες Curonian και Vistula. Οι μεγαλύτεροι κόλποι θεωρούνται η Ρίγα, η Φινλανδία και η Νάρβα.

Το ψηλότερο ακρωτήριο είναι το Taran (60 μέτρα). Μεγάλο μέρος του παράκτιου περιθωρίου της περιοχής είναι άμμος και άργιλος, καθώς και απότομοι βράχοι. Το ένα μόνο εκτείνεται 98 χιλιόμετρα κατά μήκος της Βαλτικής Θάλασσας. Το πλάτος του σε ορισμένα σημεία φτάνει τα 3800 μ. Οι τοπικοί αμμόλοφοι κατέχουν την τρίτη θέση σε όγκο στον κόσμο (6 κυβικά χιλιόμετρα). Το υψηλότερο σημείο στις χώρες της Βαλτικής είναι το όρος Gaizins - πάνω από 310 μέτρα.

Δημοκρατία της Λετονίας

Πρωτεύουσα του κράτους είναι η Ρίγα. Η τοποθεσία της δημοκρατίας είναι η Βόρεια Ευρώπη. Η χώρα φιλοξενεί περίπου 2 εκατομμύρια ανθρώπους, παρά το γεγονός ότι η περιοχή της περιοχής καλύπτει μια έκταση μόλις 64,6 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. χλμ. Όσον αφορά τον πληθυσμό, η Λετονία βρίσκεται στην 147η θέση στον παγκόσμιο κατάλογο. Εδώ είναι συγκεντρωμένοι όλοι οι λαοί των χωρών της Βαλτικής και της ΕΣΣΔ: Ρώσοι, Πολωνοί, Λευκορώσοι, Εβραίοι, Ουκρανοί, Λιθουανοί, Γερμανοί, Τσιγγάνοι κ.λπ. Φυσικά, η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι Λετονοί (77%).

Το πολιτικό σύστημα είναι μια ενιαία δημοκρατία, κοινοβούλιο. Η περιφέρεια χωρίζεται σε 119 διοικητικές ενότητες.

Οι κύριες πηγές εισοδήματος της χώρας είναι ο τουρισμός, τα logistics, οι τράπεζες και η επεξεργασία τροφίμων.

Δημοκρατία της Λιθουανίας

Η γεωγραφική θέση της χώρας είναι το βόρειο τμήμα της Ευρώπης. Η κύρια πόλη της δημοκρατίας είναι το Βίλνιους. Αξίζει να σημειωθεί ότι σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Βαλτικής αποτελείται από Λιθουανούς. Περίπου 1,7 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στην πατρίδα τους. Ο συνολικός πληθυσμός της χώρας είναι κάτι λιγότερο από 3 εκατομμύρια.

Η Λιθουανία βρέχεται από τη Βαλτική Θάλασσα, κατά μήκος της οποίας δημιουργούνται διαδρομές εμπορικών πλοίων. Το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας καταλαμβάνεται από πεδιάδες, χωράφια και δάση. Υπάρχουν επίσης περισσότερες από 3 χιλιάδες λίμνες και μικρά ποτάμια στη Λιθουανία. Λόγω της άμεσης επαφής με τη θάλασσα, το κλίμα της περιοχής είναι ασταθές και μεταβατικό. Το καλοκαίρι, η θερμοκρασία του αέρα σπάνια υπερβαίνει τους +22 βαθμούς. Η κύρια πηγή κρατικών εσόδων είναι η παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Δημοκρατία της Εσθονίας

Βρίσκεται στη βόρεια ακτή της Βαλτικής Θάλασσας. Πρωτεύουσα είναι το Ταλίν. Το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας βρέχεται από τον Κόλπο της Ρίγας και τον Κόλπο της Φινλανδίας. Η Εσθονία μοιράζεται σύνορα με τη Ρωσία.

Ο πληθυσμός της δημοκρατίας είναι πάνω από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι, εκ των οποίων το ένα τρίτο είναι Ρώσοι. Εκτός από Εσθονούς και Ρώσους, εδώ ζουν Ουκρανοί, Λευκορώσοι, Τάταροι, Φινλανδοί, Γερμανοί, Λιθουανοί, Εβραίοι, Λετονοί, Αρμένιοι και άλλοι λαοί.

Η κύρια πηγή αναπλήρωσης του κρατικού ταμείου είναι η βιομηχανία. Το 2011, η Εσθονία άλλαξε το εθνικό της νόμισμα στο ευρώ. Σήμερα αυτή η κοινοβουλευτική δημοκρατία θεωρείται μέτρια ευημερούσα. Το ΑΕΠ ανά άτομο είναι περίπου 21 χιλιάδες ευρώ.

Περιφέρεια Καλίνινγκραντ

Αυτή η περιοχή έχει μια μοναδική γεωγραφική θέση. Γεγονός είναι ότι αυτή η οντότητα, η οποία ανήκει στη Ρωσική Ομοσπονδία, δεν έχει κοινά σύνορα με τη χώρα. Βρίσκεται στη βόρεια Ευρώπη στην περιοχή της Βαλτικής. Είναι το διοικητικό κέντρο της Ρωσίας. Καταλαμβάνει έκταση 15,1 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. χλμ. Ο πληθυσμός δεν φτάνει ούτε το ένα εκατομμύριο - 969 χιλιάδες άτομα.

Η περιοχή συνορεύει με την Πολωνία, τη Λιθουανία και τη Βαλτική Θάλασσα. Θεωρείται το δυτικότερο σημείο της Ρωσίας.

Οι κύριες οικονομικές πηγές είναι η εξόρυξη πετρελαίου, άνθρακα, τύρφης, κεχριμπαριού, καθώς και η ηλεκτρική βιομηχανία.

Στις 10 Μαρτίου 1725 η Αγία Πετρούπολη έθαψε τον Μέγα Πέτρο. Ήταν μια μεγαλειώδης, πρωτόγνωρη τελετή, της οποίας οι συμμετέχοντες και οι θεατές κατακλύζονταν από τη σκοτεινή ομορφιά αυτού που συνέβαινε. Οι πένθιμοι ήχοι πολλών συνταγματικών ορχήστρων, το θαμπό βουητό των τυμπάνων, το αρμονικό τραγούδι πολλών εκατοντάδων τραγουδιστών, το κλάμα χιλιάδων ανθρώπων, το χτύπημα των κουδουνιών - όλα αυτά κατά διαστήματα πνίγονταν από πυροβολισμούς κανονιών, ακολουθώντας το ένα μετά το άλλο με παύση ενός λεπτού για αρκετές ώρες. Ήταν σαν ένας γιγαντιαίος μετρονόμος, που ενσταλάζει στους παρευρισκόμενους, σύμφωνα με τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Feofan Prokopovich, συμμετέχοντα και χρονικογράφου της κηδείας, «ιερή φρίκη».
Κοιτώντας όμως τη θλιβερή πομπή, τα πένθιμα ρούχα, τα πολύχρωμα οικόσημα και τις σημαίες, το έμπειρο μάτι του Γάλλου απεσταλμένου J.-J. Ο Κάμπρεντον δεν μπορούσε παρά να προσέξει μια σημαντική λεπτομέρεια: ο εγγονός του Πέτρου Α, του μοναδικού άνδρα του Οίκου των Ρομανόφ, Μεγάλος Δούκας Πέτρος Αλεξέεβιτς, ακολούθησε στην πομπή μόνο στην όγδοη θέση, μετά την αυτοκράτειρα Αικατερίνη Α, τις κόρες της Άννα και Ελισάβετ. καθώς και τις κόρες του μεγαλύτερου αδελφού του αείμνηστου αυτοκράτορα, Ιβάν, Αικατερίνη και Πρασκόβια. Και αυτό που εξοργίστηκε περισσότερο τους γνώστες της λεπτότητας του πρωτοκόλλου ήταν ότι ο 9χρονος εγγονός του Πέτρου Α, άμεσου απόγονου των τσάρων της Μόσχας, ήρθε ακόμα και μετά τις δύο αδερφές Naryshkin και τον αρραβωνιαστικό της μεγαλύτερης κόρης του Πέτρου, Άννα Πετρόβνα, του Δούκα του Χολστάιν. Καρλ-Φρίντριχ.
Μια τέτοια διάταξη των συμμετεχόντων στη νεκρώσιμη πομπή, φυσικά, δεν ήταν τυχαία, ούτε το γεγονός ότι ο Μέγας Δούκας δεν βρήκε θέση μεταξύ των στενότερων συγγενών του νεκρού κατά τη διάρκεια της τελετής ταφής στον Καθεδρικό Ναό Πέτρου και Παύλου: ο νεαρός Πέτρος Ο Αλεξέεβιτς στεκόταν μακριά από την αυτοκράτειρα και τις κόρες της. Όλα αυτά έπρεπε να καταδείξουν την πολιτική πραγματικότητα που προέκυψε μετά το πραξικόπημα του παλατιού τη νύχτα του θανάτου του Πέτρου, από τις 28 έως τις 29 Ιανουαρίου 1725. Τότε, στο Winter House, κοντά στο ζεστό ακόμα σώμα του μετασχηματιστή της Ρωσίας, έγινε μια οξεία πολιτική μάχη. Σε μια σφοδρή διαμάχη, δύο ομάδες ευγενών συγκρούστηκαν: η καλογέννητη αριστοκρατία (οι «παλιοί μπόγιαρ» των αναφορών ξένων διπλωματών) και η «νέα αριστοκρατία», που προέκυψε από τις κατώτερες τάξεις χάρη στις ικανότητές της και τις συμπάθειες των μεταρρυθμιστής τσάρος, που εκτιμούσε την ευγένεια, όπως είναι γνωστό, «σύμφωνα με την καταλληλότητα». Ο αγώνας, ο οποίος, ευτυχώς, δεν κατέληξε σε αιματοχυσία, επιδεινώθηκε από το γεγονός ότι ο Πέτρος πέθανε χωρίς να αφήσει διαθήκη.
Οι «μπογιάροι» - Dolgoruky, Golitsyn, P. Apraksin, G. Golovkin, A. Repnin - επέμειναν στην υποψηφιότητα του Μεγάλου Δούκα Peter Alekseevich, του γιου του Tsarevich Alexei, ο οποίος πέθανε στη φυλακή το 1718. Πίσω τους υπήρχε η παράδοση να περνούν τον θρόνο κατά μήκος της ανδρικής γραμμής από παππού σε γιο και μετά σε εγγονό. Αλλά πίσω από την «καλλιτεχνική» νέα αριστοκρατία - A. Menshikov, P. Yaguzhinsky, P. Tolstoy - που πρότειναν να ενθρονίσουν τη χήρα του αυτοκράτορα, Ekaterina Alekseevna, τη χθεσινή «πορτοπλυστή» και μαγείρισσα, υπήρχε κάτι πιο σημαντικό από την παράδοση: τα όπλα. , χρήματα , η δύναμη των φρουρών που περιέβαλλαν το παλάτι, που στάθηκαν σαν βουνό για τη μητέρα αυτοκράτειρα, τη μαχόμενη φίλη του λατρεμένου αυτοκράτορα. Η πίεση και οι απειλές τους για αντίποινα εναντίον εκείνων που διαφωνούσαν επηρέασαν τελικά την απόφαση των αξιωματούχων που συγκεντρώθηκαν στο παλάτι: η Αικατερίνη ανακηρύχθηκε αυτοκράτειρα. Οι «μπογιάρες», και μαζί τους ο υποψήφιος τους, Μέγας Δούκας Πέτρος, απομακρύνθηκαν από τον θρόνο, κάτι που αποτυπώθηκε στο πρωτόκολλο της τελετής της κηδείας.

Γονείς του Peter II Alexey Petrovich και της Sophia-Charlotte of Brunswick-Wolfenbüttel

Μαρία Μενσίκοβα

Ευδοκία Λοπούχινα

Ekaterina Dolgorukova

Εκείνη την εποχή, ο Πέτρος ήταν μόνο ένα πιόνι σε ένα πολιτικό παιχνίδι, όπως, μάλιστα, αργότερα, όταν ο ίδιος, ή μάλλον το όνομα, ο τίτλος και οι οικογενειακοί του δεσμοί τράβηξαν ξανά την προσοχή όλων. Αυτό ήταν την άνοιξη του 1727, στο τέλος της σύντομης βασιλείας της Αικατερίνης Α. Εκείνη τη στιγμή, η υγεία της αυτοκράτειρας, που δεν λυπόταν τον εαυτό της σε ατελείωτες γιορτές, συμπόσια, πάρτι και ποτό, άρχισε να επιδεινώνεται απότομα. . Οι πολιτικές ομάδες παρακολουθούσαν στενά την υγεία της εν αναμονή του επόμενου σταδίου του αγώνα για την εξουσία. Πάνω απ 'όλα, η σκέψη για το εγγύς μέλλον θα έπρεπε να είχε πονοκέφαλο στον Γαλήνιο Υψηλότητα Πρίγκιπα A.D. Menshikov, τον de facto αρχηγό του κράτους υπό την Αικατερίνη Ι. Παρά την αντίσταση και τις ίντριγκες των πολλών εχθρών του στους πρόποδες του θρόνου - Γενικός Εισαγγελέας Ο Π.Ι. Γιαγκουζίνσκι, ο γαμπρός της βασίλισσας, Δούκας Καρλ-Φρίντριχ, μυστικός σύμβουλος του Κόμη Π.Α. Η ασθένεια της αυτοκράτειρας, η οποία εντάθηκε ιδιαίτερα την άνοιξη του 1727, ανάγκασε την Γαληνοτάτη Υψηλότητα να σκεφτεί τα προληπτικά μέτρα που ήταν απαραίτητα για τη διατήρηση της εξουσίας και της επιρροής.
Πληροφορίες σχετικά με ορισμένα από τα σχέδια του Menshikov έγιναν γνωστές στο δεύτερο μισό του Μαρτίου - αρχές Απριλίου 1727. Τότε η Αγία Πετρούπολη άρχισε να μιλά για την πρόθεση της Γαλήνης Υψηλότητας να παντρέψει μια από τις κόρες του (αργότερα διευκρινίστηκε - τη μεγαλύτερη, τη Μαρία) με τον Μέγα Δούκα Πέτρο Αλεξέεβιτς. Έγινε σαφές σε όλους τους συμμετέχοντες στον αγώνα για την εξουσία και τους παρατηρητές ότι ο Menshikov ήθελε να συγγενευτεί όχι μόνο με τον Μέγα Δούκα, αλλά με τον διάδοχο του θρόνου, τον μελλοντικό αυτοκράτορα.
Μπορεί κανείς να εκπλαγεί με την ενέργεια και την επιμονή που έδειξε ο Menshikov αυτή τη στιγμή. ίντριγκα, καταστολή, εκφοβισμός, πειθώ, προδοσία - ολόκληρο το οπλοστάσιο του παρασκηνιακού αγώνα για την εξουσία χρησιμοποιήθηκε από την Γαληνοτάτη Υψηλότητα για να πετύχει αυτό που του φαινόταν το απόγειο ευτυχίας για έναν 53χρονο άνδρα: να γίνει ο πεθερός ενός νεαρού βασιλιά υπάκουο στη θέλησή του, ένας στρατηγός και, φυσικά, ο ιδιοκτήτης ολοένα και περισσότερων καινούργιων και νέων πλούτων, εδαφών, δουλοπάροικων, αστεριών, παραγγελιών, χρυσού και διαμαντιών. Το γεγονός ότι ο Μενσίκοφ τοποθέτησε τη φιγούρα του Μεγάλου Δούκα Πέτρου στο επίκεντρο του τελευταίου του δικαστηρίου δεν ήταν τυχαίο. Ήταν στις δυνάμεις του, για παράδειγμα, να παντρέψει τον γιο του Αλέξανδρο με τη δεύτερη κόρη της Αικατερίνης Α', την Ελισάβετ, και στη συνέχεια να επιδιώξει την ένταξή της. Αλλά δεν το έκανε αυτό, αφού ένιωθε τέλεια την κατάσταση, η οποία εξελισσόταν σαφώς υπέρ του εγγονού του Μεγάλου Πέτρου.
Ήδη το 1725, ο Γάλλος απεσταλμένος, ακολουθώντας άλλους παρατηρητές, έγραψε ότι η αυτοκράτειρα διασκέδαζε αμέριμνη, «και εν τω μεταξύ, στα παρασκήνια, πολλοί άνθρωποι αναστέναζαν κρυφά και περίμεναν άπληστα τη στιγμή που θα μπορούσαν να αποκαλύψουν τη δυσαρέσκειά τους και την ακατανίκητη στοργή τους. για τον Μέγα Δούκα μικρές μυστικές συγκεντρώσεις όπου πίνουν στην υγεία του πρίγκιπα.»1 Φυσικά, στον Γάλλο απεσταλμένο, που δεν ήταν συνηθισμένος στο ρωσικό γλέντι, οι «μυστικές συγκεντρώσεις» θα μπορούσαν να φαίνονται σχεδόν σαν συνωμοσία. Αλλά προφανώς δεν ήταν εκεί. Υπήρχε όμως κάτι που έλαβε υπόψη του ο Menshikov: ο Πέτρος, σε αντίθεση με πολλούς πιθανούς υποψηφίους για τον θρόνο, είχε το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να κληρονομήσει τη δύναμη του παππού του καρφωμένος στη φιγούρα του, με την ελπίδα ότι με την άνοδό του στην εξουσία ο γιος του Τσαρέβιτς Αλεξέι θα «αισθανόταν καλύτερα». Επιπλέον, η ήττα των υποστηρικτών του Μεγάλου Δούκα το 1725 δεν ήταν πλήρης και οι «μπογιάρες» αντιπροσώπευαν μια σοβαρή πολιτική δύναμη που ο Menshikov δεν μπορούσε παρά να λάβει υπόψη του. Ήδη το 1726, παρατηρήθηκε ότι η Γαλήνια Υψηλότητά του «χαϊδεύει» τους ευγενείς ευγενείς. Χάρη σε αυτόν, ο πρίγκιπας M. M. Golitsyn έγινε στρατάρχης πεδίου και ο D. M. Golitsyn έγινε μέλος του ανώτατου κυβερνητικού ιδρύματος που σχηματίστηκε τον Φεβρουάριο του 1726 - του Ανώτατου Ιδιωτικού Συμβουλίου.
Το σχέδιο του Menshikov έτυχε εξαιρετικά αγενούς υποδοχής μεταξύ των συνεργατών του για την ανύψωση της Αικατερίνης στο θρόνο. Μπορείτε να τους καταλάβετε - Ο Τολστόι, ο κύριος ερευνητής στην υπόθεση του πατέρα του Μεγάλου Δούκα, κατάλαβε τι σήμαινε για αυτόν η έλευση στην εξουσία του γιου του εκτελεσμένου πρίγκιπα. Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν ψευδαισθήσεις για το μέλλον μεταξύ άλλων μικρής κλίμακας και χωρίς ρίζες «κοτόπουλα της φωλιάς του Πετρόφ», που θα έδιωχναν μακριά από τον θρόνο από τους καλογεννημένους και τους απογόνους των αγοριών που προσβλήθηκαν από αυτά. Ο Τολστόι, όπως και ο Αρχηγός της Αστυνομίας A. Devier και ο στρατηγός A. Buturlin, γνώριζαν ότι ο παλιός τους σύντροφος Menshikov δεν θα σταθεί υπέρ των βετεράνων του πραξικοπήματος του Ιανουαρίου. Ως αποτέλεσμα, μια συνωμοσία αρχίζει να συγκροτείται εναντίον της Γαληνοτάτης Υψηλότητας.
Ωστόσο, ο Menshikov ήταν μπροστά από τον Τολστόι και τους ομοϊδεάτες του και χτύπησε ένα κεραυνό: συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και στη συνέχεια κατηγορήθηκαν για συνωμοσία κατά της αυτοκράτειρας και ίντριγκα με σκοπό να αποτρέψουν το γάμο του Μεγάλου Δούκα με τη Μαρία Μενσίκοβα. Και την ημέρα του θανάτου της, 6 Μαΐου 1727, η Αικατερίνη, ακολουθώντας τις επιθυμίες της Γαληνής Υψηλότητάς της, υπέγραψε μια σκληρή ποινή στους συνωμότες, καθώς και μια διαθήκη, τη λεγόμενη Διαθήκη, η οποία περιείχε τα δύο πιο σημαντικά σημεία για τον Menshikov. Το πρώτο από αυτά έγραφε: «Ο Μεγάλος Δούκας Πέτρος Αλεξέεβιτς πρέπει να είναι διάδοχος» (κληρονόμος), και σύμφωνα με το δεύτερο σημείο, η αυτοκράτειρα έδωσε μια «μητρική ευλογία» για το γάμο του Πέτρου με την κόρη του Μενσίκοφ. Μέχρι τα 16α γενέθλια του μονάρχη, το κράτος επρόκειτο να διοικείται από μια αντιβασιλεία, η οποία περιλάμβανε τις κόρες της Αικατερίνης, τον γαμπρό της Καρλ-Φρίντριχ, την αδερφή του Τσάρου Νατάλια και μέλη του Ανώτατου Μυστικού Συμβουλίου.
Αυτή ήταν μια σαφής παραχώρηση από την πλευρά της Γαλήνης Υψηλότητας, η οποία φαινόταν έτσι να εγγυάται τη μελλοντική ευημερία των θυγατέρων της Catherine. Ωστόσο, σύντομα έγινε σαφές ότι αυτή η παραχώρηση ήταν προσωρινή και τυπική. Ο Menshikov έδειξε αμέσως ότι ο ρόλος του στο σύστημα διαχείρισης της αυτοκρατορίας γινόταν πλέον εξαιρετικός. Αυτό επιβεβαιώθηκε με την απονομή του ανώτατου στρατιωτικού βαθμού του στρατηγού και του ανώτατου ναυτικού βαθμού πλήρους ναυάρχου. Και στις 25 Μαΐου, ο Feofan Prokopovich αρραβωνιάστηκε τον 12χρονο αυτοκράτορα και τη 15χρονη πριγκίπισσα Maria Menshikova, η οποία έγινε επίσημα «η αρραβωνιασμένη νύφη-αυτοκράτειρα της Αυτοκρατορικής Μεγαλειότητας».
Σε αυτή την κατάσταση, ο Πέτρος εξακολουθεί να είναι μια φιγούρα στα παιχνίδια των άλλων. Από τις πρώτες μέρες της βασιλείας του, ο νεαρός αυτοκράτορας βρισκόταν υπό την επίβλεψη της Γαλήνης Υψηλότητας και των συγγενών του. Για ευκολία ελέγχου, ο Menshikov μεταφέρει το αγόρι, σαν προσωρινά, μέχρι την ολοκλήρωση της κατασκευής της βασιλικής κατοικίας, στο παλάτι του στο νησί Vasilyevsky. Κρίνοντας από τις «Καθημερινές Σημειώσεις» που κρατούσαν οι γραμματείς της Γαληνοτάτης Υψηλότητας, η πρώτη φορά που ο Πέτρος πέρασε τη νύχτα με τον Menshikov ήταν στις 25 Απριλίου, δηλαδή πριν από το θάνατο της Αικατερίνης και μετά την ένταξή του στο παλάτι του Menshikov, όλα τα βασιλικά πράγματα και έπιπλα μεταφέρθηκαν από την πλευρά του Ναυαρχείου. Έχοντας εγκαταλείψει όλες τις κρατικές υποθέσεις, η Γαλήνια Υψηλότητά του αφιέρωσε όλο τον χρόνο του στον βασιλιά. ταξίδεψε στην πόλη με το αγόρι: στο ναυπηγείο, στους στάβλους, έβγαινε και έξω από την πόλη για να κυνηγήσει, και συχνά δειπνούσε μαζί του2.
Ο Μενσίκοφ είχε μεγάλες ελπίδες για τον διορισμένο του Αρχηγό Τσάμπερλεν, τον κύριο εκπαιδευτικό του Τσάρου, τον Αντικαγκελάριο A. I. Osterman, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα ως διανοούμενο, υπάκουο και υπάκουο άτομο. Την άνοιξη του 1725 μίλησε για αυτόν στον Πρώσο απεσταλμένο G. Mardefeld: «Ο Όστερμαν είναι ο μόνος ικανός και πιστός υπουργός, αλλά είναι πολύ συνεσταλμένος και επιφυλακτικός»3. Όπως έδειξαν τα επόμενα γεγονότα, η Γαληνοτάτη Υψηλότητα γνώριζε ελάχιστα τον Όστερμαν.
Πιθανώς, ο Menshikov θα συνέχιζε να μεγαλώνει έναν «αυτοκράτορα κατοικίδιων ζώων» για τον εαυτό του, αν στα μέσα Ιουλίου δεν είχε χτυπηθεί από μια ασθένεια που διήρκεσε πέντε έως έξι εβδομάδες. Αλλά ήταν ακριβώς αυτά που ήταν αρκετά για το προηγουμένως υπάκουο και ήσυχο αγόρι να γευτεί την ελευθερία και να γίνει φίλος με ανθρώπους που, εκπληρώνοντας κάθε επιθυμία του, κατάφεραν να τον στρέψουν γρήγορα ενάντια στον στρατηγό. Και ο «φοβικός» Όστερμαν έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο σε αυτό. Κατάφερε να αναπτύξει διακριτικά τη δυσαρέσκεια του νεαρού αυτοκράτορα για τη θέση του, εξαρτώμενη από τη θέληση της Γαλήνης Υψηλότητάς του, και να κατευθύνει αυτή τη δυσαρέσκεια προς τη σωστή κατεύθυνση. Και το γεγονός ότι το αγόρι είχε τέτοια δυσαρέσκεια αποδεικνύεται από τις αναφορές ξένων διπλωματών που είδαν πώς ο Πέτρος παραμελούσε τη συντροφιά της νύφης του, πώς τον επιβάρυνε η κηδεμονία του Menshikov.
Η κατάργηση ήρθε στα τέλη Αυγούστου - αρχές Σεπτεμβρίου 1727, όταν ο Menshikov ανάρρωσε. Στην αρχή, δεν έδωσε καμία σημασία στην επιδεικτική αυθάδεια του μέχρι πρότινος υπάκουου βασιλιά. Ακόμη και ζώντας μακριά από τον Πέτερ, που ήταν στο Πέτερχοφ, ήταν ήρεμος, γιατί ο άνθρωπός του, ο Όστερμαν, ήταν πάντα δίπλα στο αγόρι. Τα γράμματα του Αρχηγού Τσάμπερλεν τον ηρέμησαν και αποκοίμησαν τη Γαληνοτάτη του Υψηλότητα. Στις 21 Αυγούστου, ο Όστερμαν έγραψε στον Μενσίκοφ ένα προσποιητό εύθυμο γράμμα από τη Στρέλνα προς τον Οράνιενμπαουμ, όπου αναρρώνει από μια ασθένεια: «Ο Ε. Β. ήταν πολύ ευχαριστημένος με τη γραφή της ύψιστης άρχοντάς σας και μαζί με την αυτοκρατορική της υψηλότητα (η αδερφή του Πέτρου Ναταλία Αλεξέεβνα. - Ε. Α. ) υποκλιθείτε ευγενικά.»4. Εν τω μεταξύ, είχε ξεκινήσει το τελευταίο και αποφασιστικό στάδιο του αγώνα εναντίον του Menshikov. Ο ίδιος ο Γαλήνης Υψηλότητά του συνειδητοποίησε ότι ο Όστερμαν τον είχε προδώσει όταν ήταν ήδη πολύ αργά: στις αρχές Σεπτεμβρίου, ο τσάρος υπέγραψε πολλά διατάγματα που στερούσαν από τον «ημικυρίαρχο άρχοντα» την εξουσία, τη σημασία και μετά την ελευθερία.
Φυσικά, δεν ήταν ο νεαρός αυτοκράτορας που έβγαλε τα διατάγματα για τη μετακίνηση της αυλής από το νησί Vasilyevsky, για την παρακοή των εντολών του Menshikov, για τον κατ' οίκον περιορισμό του, για την αντικατάσταση του διοικητή του φρουρίου Πέτρου και Παύλου, ο οποίος ήταν πιστός στον Στρατηγό . Προηγουμένως, ο Menshikov, αγνοώντας τη "Διαθήκη", χρησιμοποίησε τα προσωπικά διατάγματα του τσάρου για τους δικούς του σκοπούς. Τώρα αυτό το νομοθετικό μπούμερανγκ επέστρεψε στο πιο λαμπρό. Στη σειρά των αυτοκρατορικών διαταγμάτων που υπέγραψε ο Πέτρος Β' στις αρχές Σεπτεμβρίου 1727, φαίνεται ξεκάθαρα το έμπειρο χέρι του παιδαγωγού του Πέτρου, Αντρέι Ιβάνοβιτς Όστερμαν, ο οποίος ολοκλήρωσε το έργο του με μια ειδική σημείωση για τη μοίρα του Μενσίκοφ, η οποία συζητήθηκε από το Συμβούλιο στις 9 Σεπτεμβρίου 1727 παρουσία του Τσάρου. Και την επόμενη μέρα ο Menshikov ξεκίνησε το τελευταίο του ταξίδι από την Αγία Πετρούπολη...
Θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι η εποχή του Μενσίκοφ αντικαταστάθηκε από την εποχή του Όστερμαν. Ένα νέο αγαπημένο, που προηγουμένως κρατήθηκε στη σκιά, ήρθε στο προσκήνιο - ο πρίγκιπας Ivan Alekseevich Dolgoruky. Ήταν επτά χρόνια μεγαλύτερος από τον βασιλιά και μπορεί κανείς να φανταστεί τι σήμαινε η συντροφιά ενός 19χρονου «γνώστου» νέου για έναν 12χρονο «βασιλικό νέο». Ο πρίγκιπας Ιβάν πολύ νωρίς τράβηξε το αγόρι στην «ενήλικη» ζωή, στην «πραγματικά αντρική» ψυχαγωγία και ήταν πολύ επιτυχημένος σε αυτό.
Στην ίδια ηλικία με την Tsarevna Anna (γεννημένη το 1708), ο Dolgoruky, σε αντίθεση με πολλούς από τους συνομηλίκους του, έζησε στο εξωτερικό από νεαρή ηλικία - στη Βαρσοβία, στο σπίτι του παππού του, του εξαιρετικού διπλωμάτη Πέτρου του Μεγάλου πρίγκιπα G. F. Dolgoruky, και στη συνέχεια με ο θείος του, πρίγκιπας Σεργκέι Γκριγκόριεβιτς, ο οποίος αντικατέστησε τον ηλικιωμένο πατέρα του ως απεσταλμένος στην Πολωνία. Επιστρέφοντας στην Αγία Πετρούπολη, ο πρίγκιπας Ιβάν έλαβε μαθήματα από τον Χάινριχ Φικ, σημαντικό πρόσωπο της κρατικής μεταρρύθμισης του Πέτρου. Αλλά, όπως έδειξαν τα επόμενα γεγονότα, η ζωή στο εξωτερικό και τα μαθήματα του διάσημου πολιτικού έδωσαν λίγα στον νεαρό άνδρα. Το 1725, διορίστηκε δόκιμος της αυλής του Μεγάλου Δούκα Πέτρο Αλεξέεβιτς και δύσκολα θα μπορούσε να υπολογίζει σε μια επιτυχημένη σταδιοδρομία στην αυλή αν όχι για τις αντιξοότητες της μοίρας του κυρίου του.
Η έννοια του Dolgoruky για τον Πέτρο μαντεύτηκε εύκολα από τον Menshikov, ο οποίος προσπάθησε να μπερδέψει τον Ivan στην περίπτωση του Tolstoy και του Devier και να πείσει την Catherine I να τον στείλει, ως τιμωρία, στον στρατό πεδίου. Αλλά κατά τη διάρκεια της ασθένειας του Menshikov το καλοκαίρι του 1727, ο πρίγκιπας Ιβάν βρέθηκε κοντά στον Πέτρο και συνέβαλε τα μέγιστα στην ανατροπή της Γαλήνης Υψηλότητας.
Από τότε, ο Ντολγκορούκι δεν εγκατέλειψε τον βασιλικό του φίλο. Η επιρροή του αυξήθηκε ιδιαίτερα όταν η αυλή μετακόμισε στη Μόσχα στις αρχές του 1728. Ο Κλαύδιος Ρόντο, ένας Άγγλος κάτοικος, έγραψε ότι ο Τσάρος δεν έχει κανέναν πιο κοντά στον Πρίγκιπα Ιβάν. Ο Ισπανός απεσταλμένος de Liria προσθέτει: «Η διάθεση του Τσάρου προς τον πρίγκιπα Ιβάν είναι τέτοια που ο Τσάρος δεν μπορεί να μείνει χωρίς αυτόν ούτε λεπτό: όταν την άλλη μέρα εκείνος (Ιβάν. - Ε.Α.) τραυματίστηκε από ένα άλογο και έπρεπε να πάει για ύπνο. , ο Ε. γ . κοιμήθηκε στο δωμάτιό του»5. Ο πρίγκιπας Ιβάν έδειξε ότι ήταν ένας ματαιόδοξος, στενόμυαλος, περιττός και αδύναμος άνθρωπος. Ανίκανος για σοβαρές πράξεις, φυγόπονος, αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στο πάρτι και στο ποτό ή, όπως έλεγαν τότε, σε μια «αδιάφορη ζωή», στην οποία συμμετείχε στον αυτοκράτορα.
Αν και η επιρροή του πρίγκιπα Ιβάν στον Πέτρο Β' ήταν πολύ ισχυρή, ο νεαρός αυτοκράτορας δεν ήταν ένα κουρδισμένο παιχνίδι στα χέρια του. Με όλη την προηγούμενη ανατροφή του, ο Πέτρος είχε προδιάθεση για την ανέμελη ζωή στην οποία τον παρασύρει ένας επιπόλαιος αγαπημένος. Η μοίρα του αυτοκράτορα ήταν θλιβερή. Γεννημένος στις 12 Οκτωβρίου 1715 στην οικογένεια του Tsarevich Alexei Petrovich και της διάδοχης πριγκίπισσας Charlotte-Christina-Sophia του Wolfenbüttel, όπως και η μεγαλύτερη αδελφή του Natalia (γεννημένη το 1714), δεν ήταν καρπός αγάπης και οικογενειακής ευτυχίας. Αυτός ο γάμος ήταν το αποτέλεσμα διπλωματικών διαπραγματεύσεων μεταξύ του Πέτρου Α', του Πολωνού βασιλιά Αυγούστου Β' και του Αυστριακού αυτοκράτορα Καρόλου ΣΤ', και ο καθένας τους ήθελε να επωφεληθεί από την οικογενειακή ένωση της δυναστείας των Ρομανόφ και της αρχαίας γερμανικής οικογένειας των Δουκών του Wolfenbüttel. συνδέεται με πολλούς οικογενειακούς δεσμούς με τους βασιλικούς οίκους που τότε κυριαρχούσαν στην Ευρώπη . Φυσικά, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τα συναισθήματα της νύφης και του γαμπρού.
Η διάδοχος πριγκίπισσα Charlotte, της οποίας η αδερφή ήταν παντρεμένη με τον Αυστριακό αυτοκράτορα, ήλπιζε ότι ο γάμος της με τον «βάρβαρο της Μόσχας» δεν θα γινόταν. Σε μια επιστολή προς τον παππού της, τον Δούκα Άντον-Ούλριχ, στα μέσα του 1709, ανέφερε ότι το μήνυμά του την έκανε χαρούμενη, αφού «μου δίνει κάποια ευκαιρία να σκεφτώ ότι η συναναστροφή της Μόσχας μπορεί να μου κάνει πάντα το μυαλό , γιατί είμαι πολύ πεπεισμένος για το υψηλό έλεός σου»6. Αλλά οι ελπίδες της ήταν μάταιες: μετά την Πολτάβα, ο Πέτρος - ο νικητής του Καρόλου XII - άρχισε να φλερτάρεται από ολόκληρη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου του δούκα Anton-Ulrich του Wolfenbüttel. Ο γάμος έγινε στο Torgau τον Οκτώβριο του 1711 και κατέπληξε τους πάντες με τη μεγαλοπρέπεια του τραπεζιού και την αρχοντιά των καλεσμένων.
Αλλά δεν έφερε ευτυχία στους νεόνυμφους. Η σχέση τους δεν λειτούργησε, η ψυχρότητα της συζύγου του δυσαρέστησε τον Αλεξέι και οι αγενείς τρόποι και η δύσκολη διάθεσή του προκάλεσαν μόνο μίσος και περιφρόνηση στη Σάρλοτ. Λίγο μετά τη γέννηση του γιου της, πέθανε. Ο Alexey, απασχολημένος με τις δικές του υποθέσεις και στη συνέχεια με οξεία σύγκρουση με τον πατέρα του, δεν έδωσε προσοχή στα παιδιά και όταν το καλοκαίρι του 1718 πέθανε στο μπουντρούμι του φρουρίου Peter and Paul, η Natalia και ο Peter έμειναν ορφανά. Φυσικά, ο Πέτρος Α' δεν ξέχασε τα εγγόνια του, παρέμειναν μέλη της βασιλικής οικογένειας, αλλά ήταν πάντα κάπου στο περιθώριο. Μόνο το 1721 τα παιδιά μεταφέρθηκαν στο βασιλικό παλάτι και τους ανατέθηκε ένα επιτελείο αυλικών και υπηρετών. Μετά το θάνατο του Πέτρου και της Αικατερίνης στον θρόνο, το αγόρι έμεινε χωρίς προσοχή. Μόνο το 1726 ο 11χρονος Πέτρος και η 12χρονη Νατάλια άρχισαν να προσκαλούνται σε τελετουργικές δεξιώσεις, τις οποίες όλοι θεωρούσαν ως αύξηση της θέσης του Μεγάλου Δούκα στο δικαστήριο.
Όταν ο θρόνος πέρασε στον νεαρό Πέτρο, ο χαρακτήρας του ήταν ήδη αρκετά εδραιωμένος και δεν προμήνυε μια εύκολη ζωή για τους υπηκόους του στο μέλλον, που ενδιαφέρονται να μετατρέψουν τον νεαρό ανιψιό του Αυστριακού αυτοκράτορα σε πλήρη ηγεμόνα. μια φιλική δύναμη, παρακολουθούσε την εξέλιξη του Πέτρου με ιδιαίτερη προσοχή.
Ωστόσο, δεν μπορούσαν να αναφέρουν τίποτα παρήγορο στη Βιέννη. Σε αυτούς, όπως και σε άλλους παρατηρητές, ο Πέτρος δεν έκανε ευνοϊκή εντύπωση.
Η σύζυγος του Άγγλου κατοίκου, Λαίδη Ροντό, έγραψε τον Δεκέμβριο του 1729 στη φίλη της στην Αγγλία: «Είναι πολύ ψηλός και μεγαλόσωμος για την ηλικία του: στο κάτω κάτω, μόλις έκλεισε τα δεκαπέντε (λάθος - 12 Δεκεμβρίου 1729. Ο Πέτρος έγινε 14 χρονών - Ε. Α. Έχει άσπρο δέρμα, αλλά ήταν πολύ μαυρισμένος από το κυνήγι (το μαύρισμα εκείνη την εποχή θεωρούνταν χυδαία διαφορά μεταξύ απλού και κοσμικού ανθρώπου. - Ε.Α.), τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είναι καλά, αλλά το βλέμμα του είναι βαρύ, και παρόλο που ο αυτοκράτορας είναι νέος και όμορφος, δεν υπάρχει τίποτα ελκυστικό ή ευχάριστο σε αυτόν». Ο Μάρντεφελντ έγραψε για τη «σκληρή καρδιά» και το πολύ μέτριο μυαλό του Πέτρου, αναφερόμενος στα λόγια γνώστων ανθρώπων, το 1725.
Όσοι ήταν εξοικειωμένοι με τα ήθη του νεαρού βασιλιά παρατήρησαν στον χαρακτήρα του πολλά γνωρίσματα που κληρονόμησε από τον παππού και τον πατέρα του, άνθρωποι με πολύ δύσκολη διάθεση για τους γύρω του. «Ο βασιλιάς», γράφει ο Σάξωνος κάτοικος Lefort, «μοιάζει με τον παππού του με την έννοια ότι στέκεται στη θέση του, δεν ανέχεται αντιρρήσεις και κάνει ό,τι θέλει». Σε άλλη αποστολή, διευκρίνισε: «Ο Πέτρος «τοποθετήθηκε με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν τολμά να του φέρει αντίρρηση, ο Κόμης Βρατισλάβος, ο απεσταλμένος του Τσάρου, ανέφερε σχεδόν το ίδιο πράγμα στη Βιέννη: «Ο Αυτοκράτορας ξέρει καλά ότι έχει ολοκληρωθεί». δύναμη και ελευθερία και δεν χάνει ευκαιρία να το εκμεταλλευτεί κατά την κρίση του." Ο Άγγλος κάτοικος έγραψε για την ασυνέπεια του νεαρού άνδρα και ο Γάλλος απεσταλμένος σημείωσε στον χαρακτήρα του τσάρου αξιοσημείωτα σημάδια "." χολερό και σκληρό ταμπεραμέντο."8 Οι αρχές, όπως γνωρίζουμε, στρέφουν τα κεφάλια τόσο των ώριμων όσο και των μεσήλικων. στους οποίους φαινόταν ότι ήταν αυτός που, με τη δύναμή του, ανέτρεψε τον ισχυρό Μενσίκοφ. Οι κολακευτές δεν απέτυχαν να τονίσει ότι με αυτόν τον τρόπο «ελευθέρωσε την αυτοκρατορία του από τον βαρβαρικό ζυγό».
Σύμφωνα με πολλούς, ο Πέτρος ήταν μακριά από την πνευματική εργασία και τα ενδιαφέροντα, δεν ήξερε πώς να συμπεριφέρεται αξιοπρεπώς στην κοινωνία, ήταν ιδιότροπος και θρασύς με τους γύρω του. Οι σύγχρονοι πίστευαν ότι δεν έφταιγε τόσο η φύση, αλλά η εκπαίδευση. Πράγματι, σε αντίθεση με τις κόρες του Μεγάλου Πέτρου, τα εγγόνια του διδάχτηκαν και μεγάλωσαν περισσότερο από μέτρια. Τα πάντα πάνω τους ήταν σαν δεύτερης διαλογής - ζωή, διδασκαλία, μελλοντική μοίρα. Τους απασχολούσε είτε η χήρα του πανδοχέα, είτε η χήρα του ράφτη, είτε ένας πρώην ναύτης που δίδασκε γραφή, ανάγνωση και χορό. Ο Πρώσος απεσταλμένος πίστευε μάλιστα ότι ο Πέτρος Α εσκεμμένα δεν νοιαζόταν για τη σωστή και πλήρη ανατροφή του εγγονού του. Ωστόσο, δεν είναι. Το 1722, ο Πέτρος κάλεσε έναν καλό ειδικό, με καταγωγή από την Ουγγαρία, τον I. Sekani (Zeykin), να γίνει δάσκαλος του εγγονού του. Δίδαξε παιδιά στην οικογένεια Naryshkin και ο Peter, παίρνοντάς τον μακριά από τους συγγενείς του, έγραψε στον δάσκαλο ότι "ήρθε η ώρα να διδάξουμε τον εγγονό μας"9. Αλλά τα μαθήματα ξεκίνησαν μόνο στα τέλη του 1723 ή και αργότερα και τελείωσαν το 1727, όταν ο Menshikov, προφανώς με την προτροπή του νέου δασκάλου του Peter, Osterman, έστειλε τον Zeikin στο εξωτερικό.
Ο αντικαγκελάριος Όστερμαν, ο οποίος έγινε ο κύριος εκπαιδευτικός του Τσάρου την άνοιξη του 1727, ήταν, φυσικά, καλύτερος από τον παιδαγωγό του Τσαρέβιτς Αλεξέι A.D. Menshikov, ο οποίος υπέγραψε άφοβα το θανατικό ένταλμα για τον μαθητή του το 1718. Αλλά ο Αντρέι Ιβάνοβιτς δεν ήταν για το αγόρι αυτό που ήταν ο Ν.Ι. Πάνιν για τον Τσάρεβιτς Πάβελ Πέτροβιτς: ένας αληθινός δάσκαλος και φίλος. Ωστόσο, το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του τσάρου που συνέταξε ο Όστερμαν δεν ήταν κακό εκείνη την εποχή. Περιλάμβανε τη μελέτη της αρχαίας και σύγχρονης ιστορίας, γεωγραφίας, χαρτογραφίας, οπτικής, τριγωνομετρίας, γερμανικής και γαλλικής, καθώς και μουσικής, χορού και τις απαρχές των στρατιωτικών υποθέσεων. Και παρόλο που το καθεστώς εκπαίδευσης ήταν πολύ ήπιο - πολλά διαλείμματα, σκοποβολή, κυνήγι, μπιλιάρδο - ήταν πολύ δυνατό να κατακτήσουμε τα βασικά της επιστήμης.
Ο Φεόφαν Προκόποβιτς, ο κύριος ειδικός στην πνευματική ανάπτυξη, συνέθεσε μια ειδική σημείωση: «Με ποιο τρόπο και με ποιο τρόπο πρέπει να διδάσκονται οι μωβ γεννημένοι νέοι στον χριστιανικό νόμο;» Στα χαρτιά όλα ήταν καλά και ομαλά, αλλά στη ζωή όλα ήταν διαφορετικά. Ο Αυστριακός απεσταλμένος Ραμπούτιν, ο οποίος έγραψε το 1727, χαρακτήρισε πιο συνοπτικά το σύστημα ανατροφής του Πέτρου: «Το θέμα της εκπαίδευσης του Τσάρου πηγαίνει άσχημα, προσπαθώντας έτσι να κερδίσει την εμπιστοσύνη του μαθητή του, και αυτό είναι ένα ισχυρό εμπόδιο. Στην επιτυχία αναλαμβάνει η ψυχαγωγία, οι ώρες μελέτης δεν ορίζονται επακριβώς, ο χρόνος περνά χωρίς όφελος και ο κυρίαρχος συνηθίζει ολοένα και περισσότερο στην παραφροσύνη»10. Έτσι έγινε αργότερα, στη Μόσχα. Ο Όστερμαν έκανε συνεχώς ελιγμούς, προσπαθώντας να παραμείνει στη θέση του δασκάλου - μια θέση πολύ κύρους υπό τον νεαρό τσάρο, και αυτό το πέτυχε προσπαθώντας να μην εκνευρίσει τον μαθητή με μεγάλες απαιτήσεις στις σπουδές του.
Ο Αντικαγκελάριος ήταν δραστήριος και πολυάσχολος πολιτικός. Κρατώντας σφιχτά το τιμόνι της εξουσίας, σκέφτηκε όχι πώς να προετοιμάσει καλύτερα τον νεαρό άνδρα για το δύσκολο έργο να είναι ο ηγεμόνας μιας μεγάλης αυτοκρατορίας, αλλά τα δικά του, όχι πάντα αδιάφορα, συμφέροντα. Αυτό έγραψε στον Menshikov το 1727: «Σήμερα δεν πήγα να δω την Αυτού Υψηλότητα τον Μεγάλο Δούκα, τόσο λόγω ασθένειας και κυρίως λόγω απασχολημένου, και εργάζομαι τόσο για την αποστολή αγγελιαφόρου στη Σουηδία όσο και για την προετοιμασία της άδειας για το αυριανό ταχυδρομείο και, πάνω από όλα, «Συλλογίζομαι για να μην στηριχτώ ξαφνικά πολύ πάνω του». Β. -Η. Ο Μίνιχ θυμήθηκε ότι ο Όστερμαν έβλεπε τον τσάρο «μόνο την πρωινή τουαλέτα, όταν σηκωνόταν, και τα βράδια, αφού επέστρεφε από το κυνήγι»11.
Οι συνέπειες της παιδαγωγικής, «για να μην στηριχτώ ξαφνικά πολύ βαριά πάνω του», ήταν θλιβερές. Ο νεαρός άνδρας αντιμετώπισε τον ατρόμητο δάσκαλό του με έντονο σεβασμό και πίσω από την πλάτη του, παρέα με τους Ντολγκορούκι, κορόιδευε τον Αντρέι Ιβάνοβιτς. Ο νεαρός αυτοκράτορας δεν είχε καμία επιτυχία στην κατάκτηση της γνώσης. Οι Αυστριακοί διπλωμάτες ήταν πολύ λυπημένοι που στα ακροατήρια ο τσάρος δεν τους μιλούσε γερμανικά και μόνο κούνησε το κεφάλι του, προσποιούμενος ότι καταλάβαινε όλα όσα ειπώθηκαν. Αλλά ο Πέτρος έλαβε τη βαθύτερη γνώση στην επιστήμη της εξόντωσης λαγών, αρκούδων, ζαρκαδιών, πάπιων και άλλων ζωντανών πλασμάτων. «Το κυνήγι», γράφει ο Ροντό τον Αύγουστο του 1728, «είναι το κυρίαρχο πάθος του βασιλιά (δεν είναι βολικό να αναφέρουμε μερικά από τα άλλα πάθη του).» Πέρασε, αν όχι το μεγαλύτερο μέρος, ένα σημαντικό μέρος της βασιλείας του στο δάσος και στο χωράφι, στο κυνήγι μπιβουάκ, γύρω από τη φωτιά, στον καθαρό αέρα.
Από τα λίγα αυτόγραφα που άφησε ο Πέτρος Β΄ στους απογόνους του, σχεδόν τα μεγαλύτερα είναι ψηφίσματα όπως: «Ας είναι έτσι, Πέτρο», «Άσε, Πέτρο». στη ζωγραφιά του βασιλικού κυνηγιού, που καθόριζε την ημερήσια διατροφική νόρμα για σκύλους (δύο κιλά μοσχάρι ο καθένας!), άλογα ακόμη και 12 καμήλες, που συμμετείχαν και στα βασιλικά κυνήγια. Κατά το φθινοπωρινό κυνήγι του 1729, ο Πέτρος και η ακολουθία του, με αγέλη 600 σκύλων, κυνήγησαν 4 χιλιάδες λαγούς, 50 αλεπούδες, 5 λύγκες, 3 αρκούδες12.
Οι διπλωμάτες περίμεναν την ημέρα που θα μπορούσαν επιτέλους να δουν τον βασιλιά και να μιλήσουν μαζί του. Ακολουθούν τυπικές αναφορές για το χόμπι του Πέτρου το 1728, που ελήφθησαν τυχαία από την αναφορά του de Liria: «24 Μαΐου. Αυτός ο μονάρχης δεν έχει επιστρέψει ακόμη από το κυνήγι... 31 Μαΐου. Ο Τσάρος επέστρεψε από το κυνήγι για δύο ημέρες και μεθαύριο Φεύγει ξανά... 7 Ιουνίου. Λήφθηκε μια αναφορά για το θάνατο της Δούκισσας του Χολστάιν (Anna Petrovna. - E.A.), της πιο όμορφης πριγκίπισσας στην Ευρώπη, αλλά αυτό δεν ανάγκασε τον βασιλιά να αναβάλει το ταξίδι του Η γύρω περιοχή, αν και χωρίς την πριγκίπισσα Ελισάβετ... Ο βασιλιάς δεν έχει επιστρέψει ακόμα από το κυνήγι, αλλά ελπίζουν ότι θα επιστρέψει αυτή την εβδομάδα, 21 Ιουνίου. Αυτός ο μονάρχης δεν έχει επιστρέψει ακόμα στην πόλη. ότι θα επιστρέψει αυτές τις μέρες». Τίποτα δεν είχε αλλάξει ένα χρόνο αργότερα, το 1729: «11 Ιουνίου. Ο Τσάρος πήγε για κυνήγι δύο μίλια από την πόλη χθες. 1 Αυγούστου απολαμβάνοντας το κυνήγι...»13.
Τον Φεβρουάριο του 1729 ξέσπασε ένα σκάνδαλο. Έχοντας μάθει ότι ο τσάρος σκόπευε να πάει για κυνήγι για τρεις έως τέσσερις μήνες μακριά από τη Μόσχα, οι απεσταλμένοι της Αυστρίας και της Ισπανίας έκαναν μια παράσταση στην καγκελάριο, στην οποία δήλωσαν αποφασιστικά ότι «υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν είναι μόνο επιβλαβές, αλλά και απρεπές για εμάς να μείνουμε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να κάνουμε τίποτα, χωρίς να έχουμε την ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με κανέναν για τις επιχειρήσεις, αφού οι περισσότεροι υπουργοί του έφευγαν με τον Ε.Β. Όμως ο Πέτρος δεν ηρέμησε. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ιστορικού πρίγκιπα P.V Dolgorukov, τον Ιούλιο - Αύγουστο του 1729 κυνηγούσε συνεχώς για 55 ημέρες. Αυτό ήταν ένα είδος ρεκόρ - συνήθως ο βασιλιάς ήταν στο κυνήγι για 10, 12, 24, 26 ημέρες στη σειρά. Ο Dolgorukov υπολόγισε επίσης ότι σε 20 μήνες 1728 - 1729. Ο Πέτρος πέρασε οκτώ μήνες κυνηγώντας15.
Όχι χωρίς απελπισία, ο ντε Λίρια στράφηκε στη Μαδρίτη με αίτημα να τον ανακαλέσει από τη Μόσχα: «Φαίνεται ότι όχι μόνο είμαι άχρηστος εδώ, αλλά είναι ακόμη και αντίθετο με την τιμή του βασιλιά μας να με αφήσει εδώ. Δεν βλέπουμε ποτέ τον μονάρχη ... Σας επαναλαμβάνω ότι έχω ήδη πει πολλές φορές, αρκεί και μάλιστα υπεραρκετό να υπάρχει γραμματέας ή τουλάχιστον κάτοικος εδώ».16 Οι Βρετανοί το έκαναν, πιστεύοντας ότι η Ρωσία είχε χάσει τη θέση της στον κόσμο. Ο κόμης Βράτισλαβ έγραψε για το ίδιο πράγμα στη Βιέννη. Ο Όστερμαν και οι Αυστριακοί διπλωμάτες προσπάθησαν μάλιστα, χρησιμοποιώντας το πάθος του Πήτερ για το κυνήγι, να του διδάξουν κάτι. Υποτίθεται ότι έπρεπε να διορίσει έναν έμπειρο επαγγελματία κυνηγό από τη Βιέννη, ώστε να έδινε ταυτόχρονα στον τσάρο τις πιο γενικές ιδέες για τη φύση κ.λπ. , όπου ο νεαρός μπορούσε, όπως ο προπάππος του, να μάθει στρατιωτική τέχνη.
Στην παραπάνω παρουσίαση των απεσταλμένων της Αυστρίας και της Ισπανίας στον Καγκελάριο, υπήρξε ανακρίβεια - με τον E. v. Δεν ήταν η πλειοψηφία, αλλά η μειοψηφία των υπουργών που πήγαν για κυνήγι. Οι υπόλοιποι αξιωματούχοι ήταν απλά χαλαροί. Ο De Liria έγραψε στις 27 Σεπτεμβρίου 1728: «Ο βασιλιάς πήγε για κυνήγι για έξι εβδομάδες Όλοι οι υπουργοί και ακόμη και τα μέλη του Ανώτατου Συμβουλίου το εκμεταλλεύτηκαν, και ο βαρόνος Osterman έφυγε επίσης για μια εβδομάδα ή δέκα ημέρες (και ο επιμελής Osterman ήταν. γνωστός ως εξαιρετικά εργατικός αξιωματούχος που δούλευε και τις γιορτές και τη νύχτα – Ε. Α.) Ως εκ τούτου, είμαστε πολύ φτωχοί σε ειδήσεις εδώ.»17
Διαβάζοντας κανείς τα περιοδικά του Ανώτατου Συμβουλίου Μυστικών, της Γερουσίας ή των κολεγίων από την εποχή της βασιλείας του Πέτρου Β', αισθάνεται κανείς μια απότομη επιβράδυνση της ταχύτητας της κρατικής μηχανής που εκτόξευσε ο Μέγας Πέτρος. Οι συνεδριάσεις στα ανώτερα ιδρύματα γίνονται όλο και λιγότερο συχνά, συχνά δεν υπάρχει απαρτία σε αυτές, τα θέματα που συζητούνται είναι δευτερεύοντα έως και ασήμαντα. Τα μέλη του Συμβουλίου είναι ήδη πολύ τεμπέληδες για να παρευρεθούν και να υπογράψουν τα πρωτόκολλα που ετοίμασε ο γραμματέας στο σπίτι. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος μακρών και συχνών, όπως υπό τον Πέτρο, συνεδριάσεων ή έντονων συζητήσεων «απόψεων», όπως επί Γαλήνης Υψηλότητας.
Ήδη κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Αικατερίνης Α', η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων του Πέτρου ανεστάλη. Υπό την επίδραση των αντικειμενικών δυσκολιών που προέκυψαν ως αποτέλεσμα του μακροχρόνιου Βόρειου Πολέμου και των δύσκολων μετασχηματισμών, καθώς και κερδοσκοπικών εκτιμήσεων, η κυβέρνηση της αυτοκράτειρας ανέπτυξε ένα πρόγραμμα για τη μείωση των κρατικών δαπανών για τον στρατό και τον διοικητικό μηχανισμό και άρχισε να αναθεωρεί τους φόρους, το εμπόριο και βιομηχανικές πολιτικές και μερικές από τις πιο σημαντικές πτυχές του δόγματος εξωτερικής πολιτικής. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1727, το πρόγραμμα αντιμεταρρύθμισης αναπτύχθηκε τελικά και στη συνέχεια εγκρίθηκε από την Αικατερίνη Ι. Για κάποιο χρονικό διάστημα μετά το θάνατό της, ήδη υπό τον Πέτρο Β, τα σχέδια για την αναδιοργάνωση της κρατικής οικονομίας εφαρμόστηκαν αρκετά ενεργά, αλλά μετά την ανατροπή του Menshikov στην φθινόπωρο του 1727, υπήρξε μια πλήρης ηρεμία. Στην αρχή εξηγήθηκε από τις δυσκολίες μετακίνησης στη Μόσχα και στη συνέχεια πολλές περιπτώσεις απλώς εγκαταλείφθηκαν.
Ο στόλος, όπως ανέφερε το Ναυαρχείο στο Ανώτατο Μυστικό Συμβούλιο, «σάπιζε σκληρά» και ενώ 24 πλοία είχαν προετοιμαστεί για την εκστρατεία του 1728, το 1729 μόνο πέντε πλοία πήγαν στη θάλασσα. Ο στόλος, όπως και το ημιτελές κεφάλαιο στις όχθες του Νέβα, δεν χρειαζόταν πλέον οι νέοι ηγεμόνες. Πολυάριθμες παραινέσεις και αιτήματα από ξένους διπλωμάτες να επιστρέψει το δικαστήριο στην Αγία Πετρούπολη αντιμετωπίστηκαν με δυσαρέσκεια στην κυβέρνηση, λες και η ενοποίηση της Ρωσίας στις ακτές της Βαλτικής χρειαζόταν περισσότερο η Αυστρία, η Ολλανδία ή η Ισπανία. Έχοντας εξαντλήσει όλα τα δυνατά μέσα για να πείσει τον τσάρο να επιστρέψει στην Αγία Πετρούπολη, ο de Liria έγραψε την άνοιξη του 1729: «Έχουν ξεχάσει εντελώς την Αγία Πετρούπολη εδώ και σιγά σιγά αρχίζουν να ξεχνούν όλα τα καλά πράγματα που ο μέγας Πέτρος το έκανε ο καθένας για τα συμφέροντά του και κανείς για το συμφέρον του κυρίαρχου του»18.
Ολόκληρη η σύντομη περίοδος της «τυραννίας» του Menshikov (Μάιος - Σεπτέμβριος 1727) έδειξε ότι η «Διαθήκη» της Αικατερίνης Α' από την άποψη της συλλογικής αντιβασιλείας αποδείχθηκε ένα κομμάτι χαρτί. Μόνο το διάταγμα της 12ης Μαΐου 1727 για την απονομή του ανώτερου βαθμού του στρατηγού στον Menshikov υπεγράφη, εκτός από τον τσάρο, από ολόκληρη τη σύνθεση της αντιβασιλείας, ξεκινώντας από την Άννα Πετρόβνα και τελειώνοντας με μέλη του Συμβουλίου. Όλα τα άλλα επίσημα έγγραφα δείχνουν ότι η συλλογική αντιβασιλεία ήταν ανενεργή και ο Πέτρος Β' έγινε σχεδόν αμέσως ένας απεριόριστος κυβερνήτης, παραμένοντας, ωστόσο, ένα όργανο που χρησιμοποιούσε ο Menshikov. Ήταν αυτός που επωφελήθηκε από την απολυταρχία του αγοριού τσάρου. Στο όνομα του Πέτρου, η Γαληνοτάτη Υψηλότητα έδωσε εντολές σε όλα τα θεσμικά όργανα, συμπεριλαμβανομένου του Συμβουλίου. Μετά την ανατροπή του Menshikov, αποφασίστηκε να αποκατασταθεί με κάποιο τρόπο το σύστημα διακυβέρνησης της αντιβασιλείας. Το διάταγμα της 8ης Σεπτεμβρίου 1727 προέβλεπε ότι από το Συμβούλιο «όλα τα διατάγματα που αποστέλλονται πρέπει να υπογράφονται από το ίδιο το Ανώτατο Συμβούλιο και το Ανώτατο Μυστικό Συμβούλιο»19.
Αλλά αυτή η διαταγή δεν μπορούσε να διαρκέσει πολύ - ο βασιλιάς κυνηγούσε για μήνες και υπήρχε ο κίνδυνος να σταματήσουν οι κρατικές υποθέσεις. Ως εκ τούτου, έλαβε χώρα μια νέα ανακατανομή της εξουσίας: αφενός, το Συμβούλιο, για λογαριασμό του Τσάρου, έλαβε αποφάσεις για τις τρέχουσες υποθέσεις, και αφετέρου, ο Τσάρος μπορούσε, χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν, να εκδώσει διατάγματα, να ορίσει τη βούλησή του να το Συμβούλιο, που ήταν, σύμφωνα με την επιστολή της «Διαθήκης», ο συλλογικός αντιβασιλέας του. Αυτή η κατάσταση ήταν βολική για εκείνους που ανέτρεψαν τη Γαληνοτάτη Υψηλότητα και οι ίδιοι, αντί για τον Menshikov, ψιθύρισαν στον νεαρό τσάρο τι και πώς να διαθέσει.
«Πριν από το μεσημέρι», που καταγράφηκε στην εφημερίδα του Συμβουλίου της 9ης Ιανουαρίου 1728, «Ο Ε. Β. ευδοκίμησε να έρθει και μαζί του... Ο Όστερμαν δεν ευδοκίμησε να καθίσει στη θέση του, αλλά εξήγησε ότι ο Ε. Β., έξω. της αγάπης και του σεβασμού της για την κυρίαρχη γιαγιά Της, θέλει να την κρατούν σε κάθε ευχαρίστηση, για χάρη αυτού θα το μετέδιδαν στον E. V. Αφού το ανακοίνωνε, ετοίμασε να φύγει, και ο Αντικαγκελάριος, κ. Βαρόνος Όστερμαν, παρέμεινε και ανακοίνωσε ότι ο Ε.Β. θέλει να γίνει αυτή η απόφαση τώρα και με γενική συμφωνία (στο Συμβούλιο εκείνη την ημέρα προστέθηκε ο αριθμός των μελών: στον G.I. μια μέρα πριν με ένα προσωπικό αυτοκρατορικό διάταγμα - E. A.) και τώρα έχει ληφθεί μια απόφαση για αυτό». Ο Όστερμαν πήρε το πρωτόκολλο, πήγε στον αυτοκράτορα, ο οποίος «δοκίμασε» την απόφαση του Συμβουλίου, και στη συνέχεια ανακοίνωσε «ότι ο Ε. Ι. Β. ήθελε να μιλήσει για τον Πρίγκιπα Μενσίκοφ, ώστε να τον στείλουν κάπου και να πάρουν τα υπάρχοντά του»20. Με άλλα λόγια, ο Όστερμαν, μεταφέροντας μια ορισμένη «συνομιλία» του Τσάρου, κοινοποίησε στο Συμβούλιο την ύψιστη βούληση, η οποία εφαρμόστηκε αμέσως. Έτσι χτίστηκε ολόκληρο το σύστημα ανώτατης διοίκησης.
Φαίνεται ότι το πιο σημαντικό πράγμα για την κυβέρνηση του Πέτρου Β' το 1727-1728 ήταν υπήρχε λύση στο ζήτημα της τύχης της Γαληνοτάτης Υψηλότητας και των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτόν. Ανακρίσεις, εξορίες, και το πιο σημαντικό - η αναδιανομή του κατασχεθέντος χερσαίου πλούτου του Menshikov - αυτό έκανε το Συμβούλιο για πολύ καιρό. 2-3 μήνες μετά την εξορία της Γαλήνης Υψηλότητας, το Συμβούλιο άρχισε να λαμβάνει πολλές αναφορές από αξιωματούχους, φρουρούς και ανώτερους αξιωματούχους που ζητούσαν να τους διατεθεί κάποιο μερίδιο από τον πλούτο του Menshikov. Ανάμεσα στους αναφέροντες ήταν εκείνοι που προηγουμένως θεωρούνταν φίλοι της Γαλήνης Υψηλότητας.
Ο ιδιοκτήτης στη Ρωσία δεν ήταν σίγουρος ότι η περιουσία του θα έμενε μαζί του. Πεθαίνοντας, έγραψε ένα πνευματικό έγγραφο και ήξερε ότι θα εγκρινόταν από τον κυρίαρχο, ο οποίος είχε το δικαίωμα να αλλάξει τη διαθήκη του ιδιοκτήτη και απλώς να «υπογράψει» μέρος της περιουσίας του στον εαυτό του. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για αυτούς που έχουν φταίει για οτιδήποτε ενώπιον των αρχών - η περιουσία είναι δική σας, αρκεί να το νομίζει ο κυρίαρχος, αλλιώς... Και αμέσως μετά από μια τέτοια «απόλυση», οι χθεσινοί του φίλοι, σύντροφοι, συνάδελφοι επιτίθενται στην περιουσία του ατιμασμένου αξιωματούχου, ζητώντας από τον κυρίαρχο να αποκαλέσει τους αναφέροντες σας «χωριάκια και ανθρωπάκια» από τη γραπτή λίστα. Ορισμένα υπάρχοντα πέρασαν περισσότερες από μία φορές από έναν αξιωματούχο που είχε πέσει σε δυσμένεια σε έναν άλλο. Το 1723, το σπίτι της Μόσχας του ατιμασμένου αντικαγκελάριου βαρώνου P. P. Shafirov δόθηκε στον κόμη P. A. Tolstoy. Την άνοιξη του 1727, όταν εξορίστηκε στο Solovki, αυτό το σπίτι δόθηκε στον πλησιέστερο κρεμάστρα της Γαλήνης Υψηλότητάς του, τον στρατηγό A. Volkov. Μετά την ανατροπή του Μενσίκοφ, ο Βολκόφ έχασε τόσο τη στρατηγία του όσο και το νέο του σπίτι. Τον Νοέμβριο του 1727, ένας νέος αναφέρων έγινε ο ιδιοκτήτης του, υπογράφοντας τον εαυτό του, όπως γινόταν συνήθως στη Ρωσία από δουλοπάροικους: «κατώτερος σκλάβος, πρίγκιπας Γκριγκόρι, πρίγκιπας Ντμίτριεφ, γιος του πριγκιπάτου Γιουσούποφ»21.
Μια περίεργη κατάληξη στην υπόθεση Menshikov ήταν η μετονομασία του «Προμαχώνα Menshikov» του φρουρίου Πέτρου και Παύλου στα μέσα του 1728 σε προμαχώνα της «Αυτού Αυτοκρατορικής Μεγαλειότητας Πέτρου του Δεύτερου».
Στα μέσα του 1728, το δικαστήριο, το διπλωματικό σώμα και οι κυβερνητικοί θεσμοί είχαν ήδη μετακομίσει στην παλιά πρωτεύουσα και με τη μετακόμιση στη Μόσχα, ένας κύκλος της ρωσικής ιστορίας φαινόταν να τελειώνει και ένας άλλος να ξεκινά. «Βαθιά σιωπή βασιλεύει παντού εδώ», γράφει ο Σάξωνας απεσταλμένος Lefort, «όλοι ζουν εδώ με τέτοια αμέλεια που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να καταλάβει πώς στέκεται μια τόσο τεράστια μηχανή χωρίς καμία βοήθεια, όλοι προσπαθούν να απαλλαγούν από τις ανησυχίες, κανείς δεν θέλει να παίρνει οτιδήποτε στον εαυτό του και παραμένει σιωπηλός». Και συνέχισε: «Προσπαθώντας να κατανοήσουμε την κατάσταση αυτής της πολιτείας, διαπιστώνουμε ότι η θέση της γίνεται καθημερινά πιο ακατανόητη με ένα ιστιοφόρο: μια καταιγίδα είναι έτοιμη να ξεσπάσει και ο τιμονιέρης και όλοι οι ναυτικοί είναι. μεθυσμένος ή αποκοιμήθηκε... ένα τεράστιο καράβι παρατημένο στην αυθαιρεσία της μοίρας ορμάει και κανείς δεν σκέφτεται το μέλλον»22. Μια αρκετά ακριβής εικόνα: Το πλοίο του Πέτρου, έχοντας χάσει τον βασιλικό του κυβερνήτη, όρμησε με τη θέληση του ανέμου, μη ελεγχόμενο από κανέναν.
Μετά την εξορία του Menshikov, ο αγώνας για το τιμόνι της εξουσίας ουσιαστικά δεν σταμάτησε. Ήταν μια εποχή ίντριγκας και κρυφών τριγμών. Η βασιλεία του Πέτρου Β' έμοιαζε πολύ με άλλες όμοιες με αυτήν, αλλά επειδή ήταν σύντομη, όσοι τη μελετούσαν σκοντάφτουν συνεχώς πάνω στα απολιθωμένα υπολείμματα της αμοιβαίας κακής θέλησης, της ίντριγκας, του μίσους, της κακίας και της κακίας. Ίσως το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της κατάστασης στο δικαστήριο, στους υψηλότερους κύκλους των ευγενών, ήταν η αβεβαιότητα και το άγχος για το μέλλον.
Η ανατροπή του Menshikov έγινε το μεγαλύτερο γεγονός των πρώτων μετα-Petrine χρόνων. Η πιο σημαντική μορφή της «ομάδας» του Πέτρου, ένας έμπειρος διοικητής και στρατιωτικός ηγέτης, εξαφανίστηκε στην πολιτική λήθη. Το φθινόπωρο του 1727, πολλοί χάρηκαν για την κατάρρευση του Ρώσου Γολιάθ, δοξάζοντας την απελευθέρωση από τον «βάρβαρο». Ωστόσο, υπήρχαν άνθρωποι -έμπειροι, διορατικοί- που κατάλαβαν ότι ο αληθινός «κύριος» της χώρας είχε φύγει από τη σκηνή, των οποίων τα ήθη, οι συνήθειες, οι εκκεντρικότητες ήταν, ωστόσο, γνωστά και των οποίων οι πράξεις ήταν κατανοητές, αποτρέψιμες, αν Φυσικά, κάποιος συμπεριφέρεται λογικά. Η εμπειρία αυτών των ανθρώπων είπε ότι ο νέος κύριος μπορεί να αποδειχθεί χειρότερος από τον παλιό.
Ο χρόνος έδειξε ότι το χειρότερο σενάριο προέκυψε όταν δεν υπήρχε ξεκάθαρος ιδιοκτήτης στη χώρα. Ο νεαρός αυτοκράτορας αποσύρθηκε σχεδόν εντελώς από την κυβέρνηση και σπάνια επισκεπτόταν την πρωτεύουσά του. Ο Ivan Dolgoruky, φυσικά, απολάμβανε τεράστια επιρροή, αλλά σε πολλούς φαινόταν ότι δεν το εκτιμούσε ιδιαίτερα. Το πιο σημαντικό ήταν ότι ο πρίγκιπας Ιβάν ήταν αδιάφορος για τις κρατικές υποθέσεις, ανίκανος, τεμπέλης, δεν ήθελε να τραβήξει την προσοχή του τσάρου για χάρη οποιασδήποτε επιχείρησης ή να επιμείνει σε κάτι. Ο φίλος του στο στήθος de Liria, ο οποίος είχε αποκτήσει απόλυτη εμπιστοσύνη στον προσωρινό εργαζόμενο, επανειλημμένα ζήτησε, ζήτησε, παρακάλεσε τον πρίγκιπα Ιβάν να παραδώσει στα χέρια του Τσάρου ένα σημείωμα από Αυστριακούς και Ισπανούς διπλωμάτες σχετικά με την επείγουσα ανάγκη να επιστρέψει η κυβέρνηση στην Αγ. Πετρούπολη. Αλλά ο πρίγκιπας Ιβάν καθυστέρησε το θέμα τόσο πολύ που το σημείωμα χάθηκε τελικά, και ο ίδιος κάθε φορά έβρισκε κάποια εύλογη δικαιολογία για να μην το παραδώσει στον Τσάρο.
Φυσικά, ο αντικαγκελάριος Όστερμαν είχε πραγματική εξουσία. Χωρίς τη συμμετοχή και την έγκρισή του, δεν ελήφθη ούτε μια σημαντική απόφαση του Συμβουλίου, το οποίο μερικές φορές δεν συνεδρίαζε καν χωρίς τον Αντρέι Ιβάνοβιτς. Όπως έγραψε ο Rondo, υπερβάλλοντας λίγο, χωρίς τον Όστερμαν οι ηγέτες «θα καθίσουν για λίγο, θα πιουν ένα ποτήρι και θα αναγκαστούν να διαλυθούν»23. Ωστόσο, ο Όστερμαν, τραβώντας τα μυστικά νήματα της πολιτικής, σαφώς δεν ήθελε να παίξει το ρόλο του ιδιοκτήτη. Κρατούσε χαμηλό προφίλ, δεν του άρεσε να παίρνει ανεξάρτητες αποφάσεις και ήταν σεμνός. Επιπλέον, η θέση του δεν ήταν ακλόνητη και ο αντικαγκελάριος έπρεπε να ελίσσεται συνεχώς μεταξύ του τσάρου, των Ντολγκορούκι, των Γκολιτσινών και άλλων μορφών της βασιλείας του Μεγάλου Πέτρου. Ο Όστερμαν έσωσε από τα προβλήματα το γεγονός ότι δεν υπήρχε κανείς να τον αντικαταστήσει, ένας γνώστης και έμπειρος πολιτικός και διπλωμάτης.
Ως αποτέλεσμα, ο πολιτικός ορίζοντας καλύφθηκε από ομίχλη και, όπως έγραψε ο σύμβουλος της Στρατιωτικής Καγκελαρίας Ε. Πάσκοφ στους φίλους του στη Μόσχα το φθινόπωρο του 1727, «αν πάρουμε την τρέχουσα κατάσταση, τι μάταιο μαρτύριο περνούν οι άνθρωποι με τους ανθρώπους: σήμερα ακούς έτσι, και αύριο είναι διαφορετικά. Υπάρχουν πολλοί που περπατούν με τα πόδια τους αλλά δεν βλέπουν με τα μάτια τους, και που ακόμη και δεν ακούν ώστε να είμαστε στο δικαστήριο με φόβο, όλοι φοβούνται όλους, αλλά δεν υπάρχει πουθενά ισχυρή ελπίδα». Σε μια άλλη επιστολή, ο Pashkov συμβούλεψε τη φίλη του, πριγκίπισσα A. Volkonskaya, η οποία εξορίστηκε από τον Menshikov στη Μόσχα, αλλά η οποία, παρά τον «αφορισμό του βαρβάρου», δεν έλαβε συγχώρεση: «Θα πρέπει να πηγαίνετε στο Maiden Convent πιο συχνά στο βρείτε έναν τρόπο για τον εαυτό σας». Σε επιστολή του προς έναν άλλον ατιμασμένο φίλο, τον Τσερκάσοφ, συμβουλεύει επίσης: «Καλύτερα να βρίσκεσαι στη Μόσχα πριν από το χειμώνα και να πηγαίνεις πιο συχνά να προσεύχεσαι στη Μονή Ντέβιτς για τη θαυματουργή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου»24.
Δεν ήταν η θαυματουργή εικόνα που προσέλκυσε τους αυλικούς στο μοναστήρι του Novodevichy, αλλά η πρεσβυτέρα Έλενα, που έζησε εκεί μετά τη φυλάκιση του Shlisselburg - η πρώην τσαρίνα του κόσμου Evdokia Fedorovna, η πρώτη σύζυγος του Μεγάλου Πέτρου. Πολλοί περίμεναν ότι η σημασία της Ευδοκίας, γιαγιάς του Τσάρου, θα έπρεπε να είχε αυξηθεί πολύ μετά την πτώση του Μενσίκοφ και τη μετακίνηση της αυλής στη Μόσχα. «Σήμερα στην Αγία Πετρούπολη», συνέχισε ο Πάσκοφ, «πολλοί... είναι απίστευτα δειλοί και φοβούνται την οργή της αυτοκράτειρας Τσαρίνας Ευδοκίας Φεντόροβνα»25. Οι φόβοι ήταν, προφανώς, βάσιμοι: η γηραιά αλεπού Όστερμαν, αμέσως μετά την ανατροπή του Μενσίκοφ, έγραψε μια περισσότερο από στοργική επιστολή στον Νοβοντέβιτσι, στην οποία ενημέρωσε απαρέγκλιτα τη γριά ότι «η μεγαλειότητά σας πήρε το θράσος να με καθησυχάσει για την παντακτική μου πίστη, για την οποία και ο Ε. και ο αιώνας, και παρεμπιπτόντως, όλοι όσοι ανήκουν στον V. αιώνα μπορούν οι ίδιοι να βεβαιώσουν τα παραπάνω»26.
Η μοναχή γιαγιά, ένα πολύ επεκτατικό και ταμπεραμέντο άτομο, βομβάρδισε τον Πέτρο Β και τον δάσκαλό του με γράμματα, δείχνοντας εξαιρετική ανυπομονησία και απαιτώντας άμεση συνάντηση με τα εγγόνια της. Αλλά για κάποιο λόγο ο εγγονός δεν έδειξε αμοιβαία συναισθήματα και, ακόμη και όταν έφτασε στη Μόσχα, δεν βιαζόταν να δει τη γιαγιά του. Όταν έγινε αυτή η συνάντηση, ο αυτοκράτορας ήρθε σε αυτήν με την πριγκίπισσα Ελισάβετ, κάτι που δεν μπορούσε να αρέσει στην Ευδοκία. Και παρόλο που στις αρχές του 1728 έλαβε το καθεστώς της χήρας βασίλισσας με τον τίτλο "Η Μεγαλειότητά της", η σημασία της αποδείχθηκε ασήμαντη - ο τσάρος απέφυγε την επιρροή της γιαγιάς του, καθώς και ολόκληρης της οικογένειας του πατέρα του - οι Lopukhins, οι οποίοι, μετά τα αντίποινα του 1718 που σχετίζονται με την περίπτωση του Tsarevich Alexei, αποκαταστάθηκαν από τον Peter II.
Μερικοί αυλικοί πίστευαν ότι η μεγαλύτερη αδερφή του Ναταλία Αλεξέεβνα θα έπαιζε μεγάλο ρόλο υπό τον Πέτρο. Οι ξένοι έγραψαν για αυτήν ως ένα καλοπροαίρετο, έξυπνο άτομο που είχε επιρροή στον ανεξέλεγκτο βασιλιά. Ωστόσο, το φθινόπωρο του 1728 η Ναταλία πέθανε. Η Tsesarevna Elizabeth, η οποία έκλεισε τα 18 το φθινόπωρο του 1728, τράβηξε όχι λιγότερο, αλλά ακόμη μεγαλύτερη προσοχή από όσους αναζητούσαν την ευτυχία της αυλής. Ακόμη και ο Άγγλος κάτοικος Rondo δεν τόλμησε να θίξει αυτό το λεπτό θέμα, φοβούμενος ότι τα γράμματά του θα σαρωθούν. Το γεγονός είναι ότι όλοι οι παρατηρητές έμειναν έκπληκτοι με την ταχεία ανάπτυξη του Πέτρου Β'. Την άνοιξη του 1728, ο Πρώσος απεσταλμένος έγραψε για ένα 12χρονο αγόρι: «Είναι σχεδόν απίστευτο πόσο γρήγορα, από μήνα σε μήνα, ο αυτοκράτορας μεγαλώνει, έχει ήδη φτάσει το μέσο ύψος ενός ενήλικα και, επιπλέον. , τόσο δυνατή σωματική διάπλαση που πιθανότατα θα φτάσει στο ύψος του αείμνηστου παππού του.»
Ο αληθινός δάσκαλος της ζωής, ο πρίγκιπας Ιβάν, δίδαξε στον τσάρο τις απαρχές εκείνης της επιστήμης που οι άνθρωποι κατέχουν σε πιο ώριμη ηλικία. Δεν είναι περίεργο που κέρδισε μια μάλλον κακή φήμη μεταξύ των συζύγων των καλλονών της Μόσχας. Ο πρίγκιπας M.M Shcherbatov, αναφερόμενος στη γνώμη των αυτόπτων μαρτύρων, έγραψε: «Ο πρίγκιπας Ιβάν Αλεξέεβιτς Ντολγκορούκοφ ήταν νέος, λάτρευε μια άτακτη ζωή και είχε κάθε είδους πάθη στα οποία είναι επιρρεπείς οι νέοι που δεν έχουν λόγο να τα περιορίσουν και η βία πήρε τη θέση του προηγούμενου τάγματος Ως παράδειγμα αυτού, προς ντροπή εκείνου του αιώνα, θα πω ότι ερωτεύτηκε, ή καλύτερα ειπώθηκε, πήρε για πορνεία τη σύζυγο του Κ.Ν.Ε.Τ., γεννημένη Γκολόβκιν (εμείς. μιλούν για τη Nastasya Gavrilovna Trubetskoy, κόρη του καγκελαρίου - E. A.), και όχι μόνο έζησε μαζί της χωρίς κανένα απόρρητο, αλλά έπινε και με άλλους νεαρούς συνεργούς κατά τη διάρκεια συχνών συναντήσεων με τον K. T. (Prince N. Yu. Trubetskoy. - E. A.). ) στα άκρα, έδερνε και μάλωσε τον άντρα του... Αλλά... η συναίνεση μιας γυναίκας στην πορνεία του αφαιρούσε ήδη μέρος της ευχαρίστησής του, και μερικές φορές έσερνε γυναίκες που επισκέπτονταν από σεβασμό προς τη μητέρα του (δηλαδή αυτές που επισκέπτονταν η μητέρα του πρίγκιπα Ιβάν - Ε. Α.) σε αυτόν και βίασε... Και μπορεί κανείς να πει ότι η τιμή μιας γυναίκας δεν ήταν λιγότερο ασφαλής τότε στη Ρωσία από ό,τι από τους Τούρκους στην κατεχόμενη πόλη.»28 Ο Φεόφαν Προκόποβιτς έγραψε για τον πρίγκιπα Ιβάν ως νυχτερινό καλεσμένο, «ενοχλητικό και τρομερό».
Όπως ήταν φυσικό, τα ήθη της «χρυσής νεολαίας» συμμεριζόταν πλήρως ο τσάρος, ο οποίος ακολούθησε τους μεγαλύτερους συντρόφους του. Γι' αυτό οι φήμες για το απροσδόκητο ξέσπασμα τρυφερής οικογενειακής φιλίας μεταξύ θείας και ανιψιού προκάλεσαν πραγματικό σάλο στην υψηλή κοινωνία. Η Ελισάβετ, μια εύθυμη, γλυκιά καλλονή με σταχταριστά μαλλιά και λαμπερά γαλάζια μάτια, γύρισε πολλά κεφάλια και ταυτόχρονα δεν ήταν αγέρωχη ή πουριτανή. Αυτή, όπως και ο αυτοκράτορας, της άρεσε ο χορός και το κυνήγι. Οι αναφορές των απεσταλμένων λένε ότι «η πριγκίπισσα Ελισάβετ συνοδεύει τον Τσάρο στο κυνήγι του, αφήνοντας εδώ όλους τους ξένους υπηρέτες της και παίρνοντας μαζί της μόνο μια Ρωσίδα κυρία και δύο Ρωσίδες υπηρέτριες». Όπως και να έχει, τα φαινομενικά χιμαιρικά σχέδια του Κόμη S.V Kinsky, του Αυστριακού απεσταλμένου των αρχών της δεκαετίας του 1720, ο οποίος πρότεινε στον Μέγα Πέτρο να λύσει ένα περίπλοκο δυναστικό πρόβλημα μέσω του γάμου του Μεγάλου Δούκα Πέτρου και της Πριγκίπισσας Ελισάβετ.
Οι Ντολγκορούκι ανησύχησαν, άρχισαν οι ίντριγκες και οι συζητήσεις εντάθηκαν για το γάμο της επιπόλαιας κόρης του Πέτρου Α με κάποιον ξένο βασιλιά, ινφάντα ή δούκα. Αλλά ο συναγερμός ήταν μάταιος, η Ελισάβετ δεν ήθελε να παντρευτεί τον ανιψιό της και δεν προσπάθησε τότε για εξουσία - τα μονοπάτια του τσάρου και της χαρούμενης πριγκίπισσας γρήγορα αποκλίνουν και κάλπασαν στα χωράφια της περιοχής της Μόσχας με άλλους συντρόφους . Σε αυτό το σκορ υπάρχει ένα αξιοσημείωτο απόσπασμα από την αναφορά του de Liria: «Όσοι αγαπούν την πατρίδα έρχονται σε απόγνωση, βλέποντας ότι κάθε πρωί, μόλις ντυμένος, ο κυρίαρχος μπαίνει σε ένα έλκηθρο και πηγαίνει στην περιοχή της Μόσχας (εννοεί το κτήμα Dolgoruky Gorenki - Ε. Α) με τον πρίγκιπα Αλεξέι Ντολγκορούκι, τον πατέρα του αγαπημένου, και με τον καμαριτζή που εφημερεύει, και παραμένει εκεί όλη μέρα, διασκεδάζοντας σαν παιδί και δεν κάνει τίποτα από αυτό που χρειάζεται να μάθει ο μεγάλος ηγεμόνας.»29
Όλοι κατάλαβαν ότι ο πρίγκιπας Alexey άρχισε να παίζει ενεργά το δικό του παιχνίδι. Από τη μια ήθελε να αποσπάσει την προσοχή του βασιλιά από την Ελισάβετ και από την άλλη άρχισε να απομακρύνει τον γιο του από τον θρόνο, με τον οποίο είχε δύσκολες σχέσεις και αγωνιζόταν στην αυλή. Ο πρίγκιπας Alexey Grigorievich Dolgoruky, ο πρώην κυβερνήτης του Σμολένσκ, πρόεδρος του Αρχιδικαστή υπό τον Πέτρο Α, δεν έδειξε τίποτα αξιοσημείωτο, παραμένοντας κάπου στη δεύτερη ή τρίτη τάξη των συνεργατών του Πέτρου. Όπως ο γιος του Ιβάν, έζησε για πολύ καιρό στη Βαρσοβία, στο πατρικό του σπίτι, αλλά ούτε η γνώση των Λατινικών ούτε τα χρόνια ζωής στην Πολωνία και την Ιταλία έδωσαν τίποτα στον πρίγκιπα Αλεξέι, έναν άνθρωπο, σύμφωνα με τον Shcherbatov, «μέτριας ευφυΐας». ”
Την άνοιξη του 1729, έγινε σαφές ότι η αντιπαλότητα με τον γιο του δεν ήταν αυτοσκοπός για τον Πρίγκιπα Αλεξέι. Ξένοι διπλωμάτες άρχισαν να παρατηρούν ότι «σέρνει τις κόρες του σε όλες τις εκδρομές με τον τσάρο». Ανάμεσα στις τρεις κόρες του πρίγκιπα, ξεχώριζε η 17χρονη Αικατερίνη, «ένα όμορφο κορίτσι, ψηλότερο από το μέσο όρο, λεπτό, τα μεγάλα μάτια της έμοιαζαν άτονα»,30 όπως περιγράφει ο στρατηγός H. Manstein τη μέλλουσα νύφη του τσάρου. Αργότερα αποδείχθηκε ότι η Catherine έδειξε τον εαυτό της να είναι καβγατζής, ιδιότροπος και καβγατζής. Αλλά μπορεί να γίνει κατανοητό και αυτό: τελικά κατέληξε στην εξορία στο μακρινό Μπερέζοβο της Σιβηρίας.
Όλη η εύθυμη παρέα σταματούσε συχνά στο Γκορένκι, περνώντας χρόνο για χορό, χαρτιά, γλέντι και, φυσικά, κυνήγι. Τελείωσε με αυτό που ήθελε ο πρίγκιπας Αλεξέι: στις 19 Νοεμβρίου 1729, ο Πέτρος Β', επιστρέφοντας από άλλο κυνήγι, συγκέντρωσε το Συμβούλιο και ανακοίνωσε ότι θα παντρευτεί την Αικατερίνη Ντολγκορούκι. Έτσι, σύμφωνα με τα εύστοχα λόγια του de Liria, ξεκίνησε «ο δεύτερος τόμος της βλακείας του Menshikov». Γεμάτος σημασία, ο πρίγκιπας Αλεξέι, ως όχι απλώς μέλος του Συμβουλίου, αλλά και ως μελλοντικός πεθερός, άρχισε να πηγαίνει στον αυτοκράτορα για αναφορές. Τον Απρίλιο του 1730, σε ένα ειδικό διάταγμα για τα «κρασί» της φυλής Dolgoruky, η αυτοκράτειρα Anna Ivanovna έγραψε ότι οι Dolgorukys «με κάθε δυνατό τρόπο έφεραν τον E.V., σαν να ήταν νεαρός μονάρχης, να ταξιδέψει από τη Μόσχα σε μακρινά και διαφορετικά μέρη. υπό το πρόσχημα της διασκέδασης και της διασκέδασης, αφορίζοντας τον E.v από την ευγενική και ειλικρινή μεταχείριση... Και όπως πριν ο Menshikov, ακόρεστος από τη φιλοδοξία και τον πόθο για εξουσία, πήρε τον ανιψιό μας στα χέρια του. σε γάμο με την κόρη του Είπε, έτσι ο πρίγκιπας Αλεξέι, με τον γιο του και με τους συγγενείς του Ε. και Β., σε τόσο νεαρή ηλικία, που δεν ήταν ακόμη έτοιμοι για γάμο, αντίθετα με τον Θεό. το έθιμο των προγόνων μας, έφεραν την κόρη τους στην τελετή του γάμου είναι ο πρίγκιπας Αλεξέεβα της πριγκίπισσας Κατερίνας»31.
Στις 30 Νοεμβρίου 1729, ο αρραβώνας του Τσάρου και της «πριγκίπισσας νύφης» γιορτάστηκε πανηγυρικά στο παλάτι Λεφόρτοβο. Οι Dolgorukys άρχισαν ενεργά να προετοιμάζονται για τον γάμο, ο οποίος ήταν προγραμματισμένος για τον Ιανουάριο του 1730. Ο επικείμενος γάμος βάραινε πολύ στον δικαστικό αγώνα. Εξασφάλισε την εδραίωση της επιρροής της φυλής Dolgoruky για μεγάλο χρονικό διάστημα και σήμαινε τη νίκη τους στον μακροχρόνιο αγώνα με μια άλλη επιρροή φυλή πρίγκιπες Golitsyn. Το πλεονέκτημα των Dolgorukys ήταν εμφανές εδώ και πολύ καιρό - από τότε που ο πρίγκιπας Ιβάν μπήκε «στην υπόθεση», έγινε αρχιφύλακας, ταγματάρχης της φρουράς και καβαλάρης του Αγίου Ανδρέα, και πώς τον Φεβρουάριο του 1728 δύο από τους Dolgorukys, ο πατέρας του το φαβορί και ο V.L Dolgoruky μπήκε στη σύνθεση του Συμβουλίου.
Αν ο στρατάρχης M. M. Golitsyn ήταν ξεκάθαρα «κρατημένος» στην Ουκρανία, όπου διοικούσε τη νότια ομάδα στρατευμάτων μέχρι τον Ιανουάριο του 1730, τότε ο αντίπαλός του από τη φυλή Dolgoruky, στρατηγός V. V. Dolgoruky, βγήκε αρκετά γρήγορα («λόγω ασθένειας») σάπιος και επικίνδυνη περιοχή της Κασπίας και έλαβε τον βαθμό του στρατάρχη. Μόλις ο γιος του πρίγκιπα D.M Golitsyn, ο επιμελητής της αυλής, είχε κάτι να ευχαριστήσει τον τσάρο, στάλθηκε αμέσως ως απεσταλμένος στο Βερολίνο.
Παράλληλα με τον βασιλικό γάμο, γίνονταν και οι προετοιμασίες για τον γάμο του πρίγκιπα Ιβάν, ο οποίος ερωτεύτηκε ξαφνικά την πλουσιότερη νύφη της Ρωσίας, την κοντέσσα Natalia Borisovna Sheremeteva, την 15χρονη κόρη του εκλιπόντος στο χωράφι του Μεγάλου Πέτρου. διευθετώ. Δύο μεγαλειώδεις γάμοι έπρεπε να διακοσμήσουν τον θρίαμβο των Dolgorukys, αλλά η μοίρα αποφάσισε διαφορετικά...
Ενώ ήταν παρών με τη νύφη του στον πάγο του ποταμού Μόσχας στο παραδοσιακό φεστιβάλ της ευλογίας του νερού στις 6 Ιανουαρίου 1730, ο Πέτρος Β' κρυολόγησε άσχημα. Την επόμενη μέρα αρρώστησε, και τρεις μέρες αργότερα έδειξε σημάδια ευλογιάς. Η φυσιολογική πορεία αυτής της ήδη ιάσιμης ασθένειας στις 17 Ιανουαρίου ξαφνικά πήρε μια επικίνδυνη τροπή, η κατάσταση του ασθενούς έγινε αρχικά εξαιρετικά δύσκολη και μετά απελπιστική, και τη νύχτα της 18ης προς 19η Ιανουαρίου, ο 14χρονος αυτοκράτορας πέθανε λέγοντας , σύμφωνα με τον Lefort, η τελευταία φράση: «Απλώστε το έλκηθρο, θέλω να πάω στην αδερφή μου». Η ανδρική γραμμή της δυναστείας των Ρομανόφ κόπηκε απότομα.
Είναι δύσκολο να πούμε τι περίμενε τη Ρωσία αν ο Πέτρος Β' αναρρώσει και κυβέρνησε τη χώρα για πολλά χρόνια. Γνωρίζοντας κάποια στοιχεία από τη ζωή του νεαρού αυτοκράτορα, τα αντιαισθητικά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του, δύσκολα μπορεί κανείς να τρέφει ψευδαισθήσεις για το ευημερούν μέλλον της Ρωσίας υπό τον Πέτρο Β'.
Σημειώσεις
1. Σάββ. Ρωσική Ιστορική Εταιρεία (Sb. RIO). Τ. 64. Πετρούπολη. 1888, πίν. 105.
2. Βλέπε PAVLENKO N.I. Ημικυρίαρχος. Μ. 1988, σελ. 255.
3. Σάββ. ΡΙΟ. Τ. 15. Αγία Πετρούπολη. 1875, πίν. 274.
4. SOLOVIEV S. M. Ιστορία της Ρωσίας από την αρχαιότητα. Βιβλίο Χ, τ. 19. Μ. 1963, σελ. 113.
5. Δέκατος όγδοος αιώνας (εφεξής - OV). Βιβλίο 2. Μ. 1869, πίν. 62.
6. GERYE V. Πριγκίπισσα διάδοχος Charlotte, νύφη του Μεγάλου Πέτρου. - Δελτίο Ευρώπης, 1872, τομ. 29.
7. Διαχρονικότητα και έκτακτοι εργαζόμενοι. L. 1991, σελ. 197.
8. Σάββ. ΡΙΟ. Τ. 15, σελ. 273; τ. 5. Αγία Πετρούπολη. 1870, πίν. 307; τ. 58. Πετρούπολη. 1887, πίν. 67, κλπ.
9. SOLOVIEV S. M. Uk. cit., p. 92.
10. Ό.π., σελ. 94; Διαχρονικότητα και προσωρινοί εργάτες, σελ. 46.
11. Σάββ. ΡΙΟ. Τ. 66. Πετρούπολη. 1889, πίν. 4.
12. Σάββ. ΡΙΟ. Τ. 5, σελ. 331.
13. OV. Βιβλίο 2, σελ. 108 - 110.
14. Ό.π., σελ. 80 - 83, 156.
15. DOLGORUKOV P.V. Η εποχή του αυτοκράτορα Πέτρου Β' και της αυτοκράτειρας Άννας Ιωάννη. Μ. 1909 σελ. 37 - 38.
16. OV. Βιβλίο 2, σελ. 108 - 110.
17. Ό.π., σελ. 111.
18. Ό.π.
19. Σάββ. ΡΙΟ. Τ. 69. Πετρούπολη. 1889, πίν. 357.
20. Σάββ. ΡΙΟ. Τ. 79. Πετρούπολη. 1891, πίν. 179 - 180.
21. Σάββ. ΡΙΟ. Τ. 69, πίν. 761.
22. Σάββ. ΡΙΟ. Τ. 5, σελ. 316.
23. Σάββ. ΡΙΟ. Τ. 66, πίν. 18.
24. SOLOVIEV S. M. Uk. cit., p. 130.
25. Ό.π., σελ. 131.
26. Ό.π., σελ. 125.
27. Σάββ. ΡΙΟ. Τ. 15, σελ. 396.
28. Διαχρονικότητα και έκτακτοι εργάτες, σελ. 279; SHCHERBATOV M. M. Σχετικά με την καταστροφή των ηθών στη Ρωσία. Μ. 1984, σελ. 39-40.
29. OV. Βιβλίο 2, σελ. 157.
30. MANSHTEIN H. G. Σημειώσεις για τη Ρωσία. Αγία Πετρούπολη 1875, πίν. 16.
31. Εφημερίς Αγίας Πετρούπολης, Ν 34, 27.IV.1730.

Β. Λ. ΓΕΝΗΣ. ΥΠΟΘΕΣΗ ΓΕΡΖΙΝΚΙΑΝ

Ανάμεσα στους υψηλόβαθμους σοβιετικούς αξιωματούχους που εντάχθηκαν στις τάξεις των «αποστατών» το 1930 ξεχωρίζει η πολύχρωμη φιγούρα του εμπορικού αντιπροσώπου της ΕΣΣΔ στη Φινλανδία S.E Η Επιτροπή του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων A.I. Mikoyan και ο Πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του CPSU (b) G.K Ordzhonikidze, προκάλεσαν πολλά προβλήματα στον πληρεξούσιο του Helsingfors I.M. Maisky και έγινε ο ήρωας μιας συγκλονιστικής δίκης. όλος ο παγκόσμιος Τύπος...

Ο Erzinkyan γεννήθηκε το 1881 στο χωριό Haghpat της επαρχίας Borchali της επαρχίας Τιφλίδας, στην οικογένεια μιας εξέχουσας φυσιογνωμίας της Αρμενικής-Γρηγοριανής εκκλησίας, αλλά αφού αποφοίτησε από το θεολογικό σεμινάριο στην Τιφλίδα το 1901, ξεκίνησε να «κατακτήσει». Παρίσι. Και, παρόλο που εισήλθε στο ιστορικό και λογοτεχνικό τμήμα της Σορβόννης, ο ίδιος ο Καθολικός Mkrtich έδωσε εντολή στον «ευλογημένο ποιμένα των Αρμενίων που ζουν στην Ευρώπη» να ανυψώσει τον βαθμό του αρχιδιάκου «Suren, γιος του αρχιερέα Yeznik Erzinkyan, ποιμένα των Αρμενίων. Καθεδρικός Van στην Τιφλίδα», ο οποίος σπούδαζε θεολογία στο εξωτερικό. Στη συνέχεια, ωστόσο, ο Yerzinkyan θα έγραφε ότι η «χειροτονία» που του κανόνισε ο πατέρας του, «ο συντάκτης-εκδότης των αντιδραστικών κληρικών οργάνων Oviv και Ovit (το περιοδικό ιδρύθηκε στα τέλη του 1905 και στις αρχές του 1906)» δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μυθοπλασία, απαραίτητη για την απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία, αλλά που δεν προκαλούσε υιική ευγνωμοσύνη. «Επιστρέφοντας σπίτι από το Παρίσι», θυμάται ο Yerzinkyan, «απαίτησα από τον πατέρα μου να κλείσει το περιοδικό μου, και όταν δεν συμφώνησε, έφυγα από το σπίτι για πάντα, διακόπτοντας όλες τις σχέσεις... Ήμουν σε μια διαμάχη για επτά ολόκληρα χρόνια και, το αίτημα της μητέρας μου, « συμφιλιώθηκε «δύο μέρες πριν από το θάνατό του» (που ακολούθησε στις 22 Ιουνίου 1917). Ωστόσο, σε σύγκρουση με τον πατέρα του, συνέχισε να εξαρτάται από αυτόν.

Αν και το 1903 - 1907. Ο Erzinkyan ήταν μέλος της ομάδας μπολσεβίκων στο Παρίσι, προτίμησε να συνεχίσει την εκπαίδευσή του στον αγώνα κατά της απολυταρχίας στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης, όπου, έχοντας λάβει τον τίτλο του privatedozent το 1912, σκόπευε να συμμετάσχει σε «Επιστημονική εργασία». Αλλά, έχοντας φτάσει στην Τιφλίδα τον Μάιο του 1914 για να επισκεφτεί τους συγγενείς του, ο Ερζίνκιαν είχε κολλήσει στη Ρωσία λόγω του ξεσπάσματος του Παγκοσμίου Πολέμου, ως αποτέλεσμα του οποίου έπρεπε να επιβεβαιώσει το δίπλωμά του στη Γενεύη δίνοντας εξετάσεις για ένα μάθημα στη Σχολή Νομική του Πανεπιστημίου της Μόσχας. Η επανάσταση του Φεβρουαρίου, παραδέχτηκε ο Yerzinkyan, «δεν με άγγιξε καθόλου, προσπάθησα να φτάσω στην Ελβετία». Αλλά αντί για τη Γενεύη, κατέληξε και πάλι στην Τιφλίδα, όπου, έχοντας γίνει βοηθός ορκωτού δικηγόρου, τον Μάιο του 1918 εντάχθηκε στο Μπολσεβίκικο Κόμμα1.

Από τον Μάρτιο του 1919, ο Erzinkyan εργάστηκε ως γραμματέας του συντακτικού και εκδοτικού τμήματος της υπόγειας περιφερειακής επιτροπής του Καυκάσου του RCP (b) και από τον Σεπτέμβριο - πρόεδρος της αυτοδιορισμένης εκτελεστικής επιτροπής του Συμβουλίου Αντιπροσώπων Αγροτών στο Λόρι " ουδέτερη ζώνη», όπου εξέδιδε και την εφημερίδα «Voice of the Lori Peasants». Συνελήφθη και φυλακίστηκε στο Κάστρο του Μετέχι, βγήκε από εκεί χάρη στην υπογραφή, τον Μάιο του 1920, μιας βραχύβιας συνθήκης ειρήνης μεταξύ της RSFSR και της Μενσεβίκικης Γεωργίας και, απελάθηκε στο Αζερμπαϊτζάν, διηύθυνε τον «Σοσιαλιστικό Εκδοτικό Οίκο» στο Μπακού2.

Επιστρέφοντας στην Τιφλίδα τον Νοέμβριο, ο Yerzinkyan, πριν και μετά τη σοβιετοποίηση της Γεωργίας, ηγήθηκε της δημοσίευσης της εφημερίδας "Karmir Asth" ("Κόκκινος Αστέρας"), κατέχοντας επίσης τη θέση του πληρεξουσίου εκπροσώπου της Αρμενίας. Τον Ιανουάριο του 1925, μεταφέρθηκε ξανά στο Μπακού για να επιμεληθεί την τοπική επίσημη εφημερίδα "Communist" και την εφημερίδα "Martakoch", αλλά στις 20 Οκτωβρίου 1927, η Transcaucasian Control Committee του All-Union Κομμουνιστικό Κόμμα των Μπολσεβίκων επέπληξε τον Erzinkyan για δημοσίευση ένα άρθρο "βασισμένο σε μη επαληθευμένες φήμες": στο φειλέτο του υπαινίχθηκε τη συμμετοχή του εκτελεστικού γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος (β) της Αρμενίας A. G. Ioanesyan στο συμπόσιο - με το τραγούδι "God Save the Tsar" , που διοργανώθηκε το 1916 από «Dashnaks και βασιλικούς χωροφύλακες» προς τιμήν του ποιητή V. Ya, ο οποίος επισκέφτηκε τον Erivan Bryusova. Ως αποτέλεσμα, ο εσφαλμένος συντάκτης στάλθηκε στη Μόσχα, όπου στις 9 Φεβρουαρίου 1928, το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων, συμφωνώντας με την πρόταση του Μικογιάν, τότε του Λαϊκού Επιτρόπου Εξωτερικών και Εσωτερικών Εμπόριο της ΕΣΣΔ, εξουσιοδότησε τον διορισμό του Erzinkyan ως εμπορικού αντιπροσώπου στη Φινλανδία. Ωστόσο, στο Helsingfors μάλωνε με τον πληρεξούσιο S.S. Aleksandrovsky και οι απλοί υπάλληλοι παρασύρθηκαν επίσης στη φιλονικία, εκφοβισμένοι από τον «μικρό και δεν ανέχονταν την κριτική» Erzinkyan, ο οποίος αναφερόταν συνεχώς στη φιλία του με τον Mikoyan. Επιπλέον, το προσωπικό της εμπορικής αποστολής αποθαρρύνθηκε από τη μείωση που είχε ξεκινήσει, η οποία, σύμφωνα με τον επιθεωρητή Abezgauz, έγινε χωρίς καμία προετοιμασία, «καλώντας υπαλλήλους με άμεση απόσπαση στην ΕΣΣΔ, χωρίς καν να τους επιτρέψει να έρθουν. στα λογικά τους»: το 1928, από τους 70 υπαλλήλους, οι 33 απολύθηκαν, το 1929 - άλλοι 12, εξαιτίας των οποίων η ομάδα ανέπτυξε «συκοφάνεια, κουτσομπολιό, δουλοπρέπεια και φόβο για τους ανωτέρους»3.

Στα τέλη Μαΐου 1929, ο Alexandrovsky αντικαταστάθηκε από τον Maisky, τον οποίο ο Mikoyan ζήτησε επειγόντως να εξαλείψει τον «εμφύλιο πόλεμο» με την εμπορική αποστολή. Αλλά, παρόλο που ο Maisky προσπάθησε να μην βλάψει την περηφάνια του ευαίσθητου Yerzinkyan, μέχρι τον Σεπτέμβριο η σχέση τους είχε επιδεινωθεί. Ενημερώνοντας για αυτό στις 4 Νοεμβρίου, ένα μέλος του συμβουλίου του Λαϊκού Επιτροπείου Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΣΣΔ B. S. Stomonyakov, ο πληρεξούσιος παραπονέθηκε ότι ο Erzinkyan αγνοούσε όχι μόνο αυτόν, αλλά και την «κοινότητα» (κομματική οργάνωση) και δεν ήταν ακόμη και στη συνάντηση αφιερωμένη στην προδοσία του επιτετραμμένου της ΕΣΣΔ στη Γαλλία G Z. Besedovsky. «Είναι γενικά ένα εξαιρετικά ανισόρροπο άτομο», παραπονέθηκε ο πληρεξούσιος, «σκληρός, τύραννος και σήμερα δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι θα κάνει αύριο». Επιπλέον, όντας «μη κοινωνικός, πολύ καχύποπτος, τραχύς», ο Erzinkyan αποφεύγει ολοένα και περισσότερο την ομάδα, αποσύρεται, εξαφανίζεται, ένας Θεός ξέρει πού, και έχει αναπτύξει μια πολύ «περίεργη οικειότητα» με την πρώην ηθοποιό της όπερας Mariinsky A. Erola, από τον οποίο ο εμπορικός αντιπρόσωπος έχασε εντελώς το κεφάλι του .

Δυστυχώς, ο ερωτευμένος Erzinkyan δεν έπαιξε μικρό ρόλο στις μελλοντικές του περιπέτειες: πληρώνοντας διατροφή σε τρεις πρώην συζύγους, από τις οποίες είχε τέσσερα παιδιά (ένας 13χρονος από το πρώτο, που ζούσε στο Λένινγκραντ· 9χρονες , ένα αγόρι και ένα κορίτσι, δίδυμα, από το δεύτερο , που εργαζόταν ως υγειονομικός γιατρός στο Zvenigorod, και ένα 2χρονο κορίτσι από ένα τρίτο, από το Μπακού, από το οποίο δεν είχε καν χωρίσει), ο εμπορικός εκπρόσωπος γοητεύτηκε εντελώς από την Έρολα. "Είναι τώρα 40 ετών", ανέφερε η Maisky, "αλλά είναι πολύ όμορφη και εντυπωσιακή, ασχολείται με κάποιο είδος εμπορίου, συγκεκριμένα, πουλάει αντίκες, ως εκπρόσωπος ορισμένων γαλλικών εταιρειών Είναι μια Φινλανδο-Αγγλική Υπηρεσία Πληροφοριών. Ωστόσο, συνέχισε ο Maisky, «τις τελευταίες έξι εβδομάδες, ο Erola επισκέπτεται τον εμπορικό αντιπρόσωπο σχεδόν κάθε μέρα κατά τις επίσημες ώρες και κάθεται στο γραφείο του για ώρες Αντιθέτως, κάνει όλες τις δουλειές στην παρουσία του Erol εμπορική αποστολή, λαμβάνει αναφορές από τους υπαλλήλους του, τους δίνει εντολές, οδηγίες κ.λπ Το γραφείο του όταν επιτέθηκε στον κρυπτογράφο, τον σύντροφο Γκλάζκοφ, μόνο και μόνο επειδή τηρούσε αυστηρά τους κανόνες μυστικότητας που του προέβλεπε ο νόμος και εκείνη την ώρα καθόταν στο γραφείο του εμπορίου και παρακολουθούσε Η πονηρή αξιωματικός των πληροφοριών έγινε κάποιο αναπόσπαστο μέρος του γραφείου του εμπορικού αντιπροσώπου. Είναι γνωστό ότι ο Έρολα είναι κατάσκοπος.

Τον Σεπτέμβριο του 1929, ο Erzinkyan ζήτησε από τον Maisky να δώσει στον Erol μια βίζα για να ταξιδέψει στο Λένινγκραντ, εξηγώντας ότι η τύχη μιας μεγάλης συμφωνίας για την πώληση αντίκες εξαρτιόταν από αυτό. Ο πληρεξούσιος ζήτησε βίζα από τη Μόσχα, προσθέτοντας ότι υποστήριξε το αίτημα του εμπορικού αντιπροσώπου, αλλά ήρθε ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα από το NKID με κατηγορηματική άρνηση, με κίνητρο το γεγονός ότι ο Έρολα ήταν «αξιωματικός πληροφοριών». Έχοντας μάθει γι 'αυτό, ο Erzinkyan ήταν έξαλλος, αλλά μερικές μέρες αργότερα ήρθε στο Maisky με ένα μήνυμα ότι είχε μιλήσει στο τηλέφωνο με τον επικεφαλής του Lengostorg, ο οποίος τον διαβεβαίωσε για τη συγκατάθεση των τοπικών "γείτονων" (εκπρόσωποι του το OGPU) για το ταξίδι του Έρολ στην ΕΣΣΔ, και ως εκ τούτου ο Μάισκι τηλεγράφησε ξανά στο NKID σχετικά με τη βίζα, αλλά δεν έλαβε καμία απάντηση.

«Παρά τη μεγάλη προσοχή που έδειξα απέναντί ​​του», παραπονέθηκε ο πληρεξούσιος, «ο Ερζίνκιαν από εκείνη τη στιγμή με μισούσε και άρχισε να με εκδικείται για τον Έρολ όπου και όποτε μπορούσε και σταμάτησε να πηγαίνει στο εβδομαδιαίο μας Σάββατο ημερομηνίες , όπου συνήθως ανταλλάσσαμε πληροφορίες και αποφασίζαμε για διάφορα θέματα της επικαιρότητας Άρχισε να μποϊκοτάρει την κομματική οργάνωση (αρνήθηκε να έρθει στις συνεδριάσεις του κελλιού και του προεδρείου), επειδή ζούσα με καλές σχέσεις μαζί της, αρνήθηκε να μου παρέχει. τις απαραίτητες πληροφορίες και πληροφορίες σχετικά με το έργο της εμπορικής αποστολής μεταξύ των μη κομματικών υπαλλήλων, τις πιο άγριες φήμες για εμένα και τη σύζυγό μου - συγκεκριμένα, «στα κρυφά», είπα στον έναν ή στον άλλον ότι απαίτησα να γίνουν. στάλθηκε στην ΕΣΣΔ για «αναξιοπιστία» και ότι μόνο χάρη σε αυτόν, τον Ερζίνκιαν, υπάρχουν ακόμα «συνδέσεις» σε υψηλούς κύκλους Αυτός, όχι μόνο χωρίς να συμφωνήσει μαζί μου, αλλά χωρίς καν να με ειδοποιήσει, άρχισε να παρακάμπτει απευθείας την πρεσβεία. , επικοινωνήστε με υπουργεία και άλλα φινλανδικά ιδρύματα για διάφορα θέματα.» Επισημαίνοντας ότι ο Ερζίνκιαν «τσακώνεται με τους συμπατριώτες του, εγκαταλείπει τους δικούς του ανθρώπους και ταυτόχρονα, σχεδόν καθημερινά, περνάει ώρες παρέα με έναν Φινλανδο-Αγγλο αξιωματικό πληροφοριών», ο Μάισκι ζήτησε οδηγίες, γιατί, θρηνούσε, «Κάθε απόπειρά μου να μιλήσω για αυτό το θέμα με τον εμπορικό εκπρόσωπο μπορεί να έχει το πιο απροσδόκητο αποτέλεσμα, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη την καυκάσια ιδιοσυγκρασία του συντρόφου Erzinkyan»4.

Η αυξανόμενη εχθρότητα προς τον Maisky εκδηλώθηκε επίσης στην πρόσκληση του Erzinkyan, χωρίς να ειδοποιήσει τον πληρεξούσιο, εκπρόσωπο του τοπικού Τύπου για μια συζήτηση σχετικά με την τοποθέτηση σοβιετικών παραγγελιών στη Φινλανδία. Έχοντας μάθει για τη συνέντευξη από τις εφημερίδες, ο αγανακτισμένος Maisky τηλεφώνησε στον Yerzinkyan και τον κάλεσε στη θέση του για μια σοβαρή συζήτηση, αλλά αυτός, ως συνήθως, δεν εμφανίστηκε και, επιπλέον, λίγες μέρες αργότερα πήγε για επαγγελματικό ταξίδι στο ΕΣΣΔ. Πριν φύγει, ο πληρεξούσιος ήταν αγανακτισμένος, «δεν θεώρησε καν απαραίτητο να έρθει κοντά μου για να με αποχαιρετήσει, να με ενημερώσει γιατί και για πόσο καιρό θα πήγαινε και ποιον έφευγε ως αναπληρωτής του», η οποία, όπως αποδείχθηκε, διόρισε έναν μη κομματικό «ειδικό» - τον επικεφαλής του τμήματος εξαγωγών της εμπορικής αποστολής του N.R. Castlya.

Στα μέσα Νοεμβρίου, ο γραμματέας της «κοινότητας» έλαβε ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα από το Γραφείο Ξένων Κυψελών υπό την Κεντρική Επιτροπή του Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων με εντολή να ανακρίνει τον εμπορικό εκπρόσωπο για το θέμα της απόκρυψης του κληρικού του από το κόμμα (για το οποίο ο Ιωανεσγιάν τον κατηγόρησε ως αντίποινα). Εκμεταλλευόμενος αυτό, ο Maisky στράφηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1929 στον Stomonyakov με μια αίτηση για την αντικατάσταση του εμπορικού αντιπροσώπου. Ενοχοποιώντας τον με τη σχέση του με την Erola και την αυστηρή προστασία του προστατευόμενού της, την κλήση των παιδιών του από τον δεύτερο γάμο του με το Helsingfors και τη συστηματικά ακολουθούμενη πολιτική πλήρωσης μη κομματικών ηγετικών θέσεων στην εμπορική αποστολή, ο Maisky ζήτησε εκ των προτέρων να απομακρυνθεί από Ο ίδιος είναι υπεύθυνος για πιθανές συνέπειες σε περίπτωση επιστροφής του Erzinkyan στη Φινλανδία5.

Ωστόσο, έχοντας εξοικειωθεί με τις αναφορές του πληρεξουσίου εκπροσώπου που του διαβίβασε ο Stomonyakov, ο ίδιος ο Mikoyan αποφάσισε να αντικαταστήσει τον εμπορικό αντιπρόσωπο της Helsingfors και, στέλνοντάς τες στον Ordzhonikidze, εξήγησε: «Δεν μπορώ να αμφιβάλλω για την ορθότητα των γεγονότων που αναφέρει ο σύντροφος Maisky. και με βάση αυτές τις επιστολές κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να ανακαλέσουμε τον σύντροφο Erzinkyan από τη Φινλανδία, αν και πρέπει να τονίσω ότι δεν έχω καμία αμφιβολία για την προσωπική ειλικρίνεια και την αφοσίωσή του στο κόμμα, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Οι υπάλληλοί μας, το έργο της εμπορικής αποστολής έχει γίνει καλά, σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν σημαντικές βελτιώσεις σε σύγκριση με ό,τι πριν από τον σύντροφο Erzinkyan: ο κύκλος εργασιών έχει επεκταθεί, το προσωπικό έχει μειωθεί αποφασιστικά και η εργασία έχει βελτιωθεί. δεν έχει σε όλες τις εμπορικές αποστολές». Ταυτόχρονα, ο Μικογιάν πίστευε ότι ο Ερζίνκιαν «το παράκανε λίγο, έδειξε απροσεξία τόσο σε σχέση με τον πρώην καλλιτέχνη Έρολ όσο και στην περίπτωση της συνέντευξης» και δεν κατάφερε να δημιουργήσει φιλική δουλειά με τους δύο πληρεξούσιους. Προειδοποιώντας ότι είχε επιτρέψει στον Erzinkyan να εξοικειωθεί με τις συκοφαντικές κατηγορίες του Maisky, ο Mikoyan ζήτησε από τον Ordzhonikidze να αναθέσει τη διερεύνηση αυτού του δυσάρεστου θέματος σε ένα από τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων.

Είναι σαφές ότι σε μια προσωπική επιστολή προς τον «Σύντροφο Αναστά» της 29ης Νοεμβρίου 1929, ο Ερζίνκιαν αρνήθηκε αποφασιστικά την «ψεύτικη» συκοφαντία και, ξεχνώντας τον έρωτά του, δήλωσε με πάθος: «Δηλώνω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ο πρώην καλλιτέχνης του το Mariinsky Theatre Η Erola πουλάει αντίκες για χρόνια ήταν μπερδεμένη στην αποστολή και με το πληρεξούσιο κοινό πριν την άφιξή μου εκεί τον Σεπτέμβριο του 1928. Κανείς άλλος εκτός από εμένα, έχοντας λάβει πληροφορίες για αυτήν από έμπιστους αγοραστές μας, προειδοποίησε (πολύ πριν από την άφιξη του Maisky ) ότι η Erola συνδέθηκε με τη φινλανδική αντικατασκοπεία... Ταυτόχρονα, προειδοποίησα όλους τους υπεύθυνους υπαλλήλους της εμπορικής αποστολής και του γραφείου για την ανάγκη να είναι σε εγρήγορση όταν εμφανίζεται στο ίδρυμα (και πλησιάζουν πολλά ύποπτα παρόμοια θέματα Για πρώτη φορά, παρατήρησα (μίλησα για αυτό στη Μόσχα και με τον [επικεφαλής του OGPU INO] Trilisser να κάνει σκιερά πράγματα με το υποκατάστημά μας του Oil Syndicate και τον πιο στενό υπάλληλο και «φίλο»). κλήθηκε) του εκπροσώπου των «γειτόνων» στη Φινλανδία, ενός λευκού μετανάστη που έλαβε τη φινλανδική υπηκοότητα για καλό λόγο, ο πρώην έμπορος της Γιαροσλάβ, Kir[ill] Pav[ovich] Butuzov παίζει ένα διπλό παιχνίδι και ένα άτομο «εσωτερικό» στο Φινλανδική αντικατασκοπεία. Προειδοποίησα επίσης ότι ο εραστής του διάσημου Εσθονού Vuolioki (για κάποιο λόγο χαίρει ιδιαίτερης προσοχής από την πρεσβεία), πρώην βρετανικού ναυτικού ακόλουθου στην Πετρούπολη υπό τον Buchanan, Granfeld συνδέεται στενά με τη βρετανική αντικατασκοπεία και ότι οι συστηματικές επισκέψεις του στη Φινλανδία Τα σοβιετικά σύνορα και η ακτή της Λάντογκα καλύπτονται έξυπνα από τις δασικές υποθέσεις των εσθονικών Vuolioki. Είχα μια πολύ αρνητική στάση απέναντι στις επανειλημμένες επισκέψεις του Maisky (με διανυκτέρευση 2-3 ημερών) στο κτήμα στον «πρώην και μελλοντικό διπλωμάτη» Granfeld. Ο Maisky έπρεπε εδώ και πολύ καιρό (και τον συμβούλεψα) να απαλλαγεί από τη Φινλανδή υπηρέτρια του διαμερίσματός του, τη νεαρή και όμορφη Hilia, που απομακρύνθηκε πρόσφατα (είναι ξεκάθαρο ότι συνδέθηκε με τη μυστική αστυνομία της Φινλανδίας). Έχοντας εκκαθαρίσει ριζικά την εμπορική αποστολή των Φινλανδών (δεν ήταν τυχαίο που κάποτε με θεωρούσαν «Φινλανδοφάγο»), επιδιώκω να αντικαταστήσω όλους τους ταχυμεταφορείς και τις καθαρίστριές μου με συμπατριώτες μας...»

Αλλά ο εμπορικός εκπρόσωπος όχι μόνο υπερασπίστηκε τον εαυτό του, αλλά προχώρησε και στην επίθεση: «Βεβαιώνω ότι ήμουν στην έκθεση του Maisky για τον Besedovsky και έφεραν μαζί μου τον διευθυντή της τράπεζάς μας στη Στοκχόλμη, Margulis, διακόπτοντας μια συνάντηση μαζί του σχετικά με τα οικονομικά μας και Αλλά σύντομα έφυγε για τον εαυτό μου, γιατί, παρά την κομμουνιστική φρασεολογία, η έκθεση του Maisky, ως συνήθως, μύριζε σάπιο μενσεβικισμό, και δεν ήθελα να μιλήσω για αυτό το θέμα και να τον δυσφημήσω, ειδικά αφού είναι ήδη. θεωρείται εδώ και στους φινλανδικούς κύκλους ως «ψεύτικοι μπολσεβίκοι»... Στην έκθεση για τον Μπεσεντόφσκι, ήταν απαραίτητο να τονιστεί και να δηλώσει με όλη την ειλικρίνεια των Μπολσεβίκων ότι η προδοσία γίνεται από εξωγήινους διανοούμενους-φιλισταίους που έχουν εμπλακεί στο κόμμα, άτομα από τα Μενσεβίκα και τα Σοσιαλεπαναστατικά κόμματα, και ότι μόνο τότε η μπολσεβίκικη διπλωματία μας θα είναι σε ασφαλή χέρια όταν εκπροσωπείται από την ίδια την εργατική τάξη, από γνήσιους προλετάριους σε υπεύθυνες θέσεις (πληρεξούσιος εκπρόσωπος, γραμματέας, πρόξενος κ.λπ. ) και ότι το NKID δεν μπορεί να υποδουλωθεί από ταχυμεταφορείς. Αυτή είναι η μπολσεβίκικη πεποίθησή μου, αλλά αυτό δεν μπορούσε να ειπωθεί, και προτίμησα να πάω στη θέση μου με το πρόσχημα του πονοκεφάλου. Πρέπει να σημειώσω ότι έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση στο κελί όπου αποφεύγουν τη λέξη «μενσεβίκος» για να μην προσβάλλουν τον πληρεξούσιο... Είναι σαφές ότι ένας άνδρας 46-47 ετών και που ήταν μενσεβίκος σχεδόν μέχρι το ηλικίας 40 ετών, και αφού «έρχεται στη μάχη» [μέλος του κόμματος] περνά τα χρόνια του στο Λονδίνο, το Τόκιο και το Χέλσινγκφορς, [ένα τέτοιο άτομο] γίνεται κόκκινο σαν αστακός όταν ένας από τους ομιλητές καλύπτει πραγματικά τους Ρώσους μενσεβίκους».

Ο εμπορικός εκπρόσωπος ήταν ιδιαίτερα αγανακτισμένος που ο Maisky επέμεινε στην πρόωρη επανεκλογή του γραφείου του κόμματος, εισάγοντας δύο ταχυμεταφορείς, έναν μεταφραστή και έναν ασκούμενο - «ανθρώπους που είναι πολιτικά αναλφάβητοι, αδύναμοι και σιωπηλοί», καθώς και τη σύζυγό του, που «κρατά κάτω από τον αντίχειρά του τον άτυχο συμβιβασμό και τον διατάζει». Αλλά, έχοντας αποκτήσει ένα γραφείο «τσέπης», ο πληρεξούσιος ήθελε να πάρει τον έλεγχο της «μάζας», για την οποία, λένε, άρχισε να οργανώνει τα βράδια του Σαββάτου, στα οποία το κοινό «φόξτρουε μέχρι τις δύο η ώρα το πρωί κάτω από ο μαέστρος της «κυρίας του κράτους» Mayskaya» και «καταχώρισε διπλωματικά δέματα με έως και μια ντουζίνα τεράστια κουτιά (κάθε τετραγωνικό μέτρο) με κάθε είδους αλκοολούχα ποτά, όπως: βότκα, ζουμπρόβκα, κονιάκ, λευκό και κόκκινο καχετιανό κρασί, κρασί πόρτου κ.λπ.», που πουλήθηκε σε εργαζόμενους μέσω συνεταιριστικής επιτροπής, η οποία όμως τους στέρησε αυτό τις χαρές των Φινλανδών πολιτών που υπηρετούσαν στην πρεσβεία. Το αποτέλεσμα ήταν «πλήρη μέθη» και διάδοση φημών σε όλο το Helsingfors ότι ο Ρώσος πρέσβης «πουλούσε αλκοόλ». Ο εμπορικός εκπρόσωπος δεν έκρυβε από το ζεύγος Maysky την αρνητική του στάση απέναντι στο αλκοόλ και το φόξτροτ και πήγαινε πάντα προκλητικά στο δωμάτιό του, κάτι που δεν τους άρεσε6.

Στις αρχές Δεκεμβρίου 1929, ο Erzinkyan επέστρεψε στη Φινλανδία για να παραδώσει τις υποθέσεις στον διορισμένο αναπληρωτή αντιπρόσωπο εμπορίου Z. M. Davydov, αλλά έφτασε στο Helsingfors μόνο στα τέλη του μήνα. Δεδομένου ότι ο Erzinkyan, από αίσθηση αυτοσυντήρησης, σταμάτησε να διαφημίζει τη σχέση του με τον Erol, στην αρχή κατάφερε να κερδίσει τον Davydov στο πλευρό του, ειδικά επειδή, σύμφωνα με την κριτική του νομικού συμβούλου της εμπορικής αποστολής του Βερολίνου, A. Ο Yu Rapoport, ο οποίος συναντήθηκε μαζί του, αποδείχθηκε ότι ήταν «ανόητος και δεν είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου». Σε κάθε περίπτωση, σε μια επιστολή προς τον Mikoyan με ημερομηνία 3 Ιανουαρίου 1930, ο Davydov στάθηκε υπέρ του εμπορικού αντιπροσώπου: «Πιστεύω ότι η συμπεριφορά του συντρόφου Erzinkyan, ως μέλους του κομμουνιστικού κόμματος, εδώ στη Φινλανδία είναι πέρα ​​από κάθε μομφή ο αγοραστής παλαιών αντικειμένων, η πολίτη Erol, και η σχέση της με την εμπορική αποστολή δεν λαμβάνουν καμία επιβεβαίωση και, όπως φαίνεται από τις συνομιλίες ακόμη και των εμπνευστών αυτής της δήλωσης, πρόκειται μόνο για υποθέσεις και εικασίες από την πλευρά τους». Ο Davydov σημείωσε ότι η πολιτική του Maisky σχετικά με τον εμπορικό αντιπρόσωπο είναι «υποκειμενική και προκατειλημμένη» και ο πρώην γραμματέας του γραφείου του πυρήνα, A. Pastukhov, δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη και τέθηκε υπό κομματική ευθύνη «για βιασμό σε κατάσταση μέθης» ενός Φινλανδού υπηρέτη. Το πιο σημαντικό πράγμα, τόνισε ο Davydov, είναι ότι η καλή δουλειά και η ειλικρίνεια του Erzinkyan δεν εγείρουν αμφιβολίες σε κανέναν και επομένως η αποχώρησή του από τη θέση του εμπορικού αντιπροσώπου θα βλάψει μόνο την υπόθεση. Ωστόσο, ο Μικογιάν έχει ήδη βρει μια θέση για τον συμπατριώτη του στη Μόσχα, διορίζοντας τον πρόεδρο του οργανωτικού γραφείου της ένωσης εξωτερικού εμπορίου Utilexport.

Ο ίδιος ο Erzinkyan, σε ένα μήνυμα προς τον «αγαπητό σύντροφο Sergo» στις 3 Ιανουαρίου, τον διαβεβαίωσε ότι δεν εκτιμά καθόλου την ξένη εργασία, αλλά, τόνισε, «Προσπαθώ να εκπληρώσω ευσυνείδητα το καθήκον μου στο κόμμα και να δικαιώσω το δικό σου και σύντροφο Ο Αναστάς με εμπιστεύεται στην πορεία του νέου μου αναπληρωτή, του συντρόφου Νταβίντοφ, και στα τέλη Ιανουαρίου θα έρθω στη Μόσχα: Έχω διακοπές, τις οποίες θέλω να αφιερώσω για να μάθω την αλήθεια και τη συκοφαντία Για να δώσετε προσοχή στην περίπτωσή μου, εξοικειωθείτε προσωπικά με την επιστολή μου προς τον σύντροφο Αναστά και, αν υπάρχει αρκετός χρόνος, καθαρίστε προσωπικά τουλάχιστον έναν εμπορικό αντιπρόσωπο και πληρεξούσιο για να φανταστείτε πραγματικά τι είδους άθλια ατμόσφαιρα επικρατεί γενικά. τα ιδρύματά μας στο εξωτερικό και τι κολασμένο σθένος απαιτείται από εμάς για να μην καταλήξουμε στο ψέμα και τη βδελυγμία Η αγανάκτησή μου κατά του ψεύδους και της συκοφαντίας χρειαζόταν την υποστήριξή σας».

Στην επιστολή που ανέφερε ο Yerzinkyan στον Mikoyan, ανέφερε επίσης ότι στο εγγύς μέλλον σκοπεύει να φύγει με τα παιδιά του (από τον δεύτερο γάμο του) τον ενάμιση μήνα διακοπές που του επιτρέπονται. «Η άθλια εκστρατεία», ήταν αγανακτισμένος ο εμπορικός εκπρόσωπος, «ξεκίνησε εναντίον μου η σύζυγος και ο σύζυγος των Maisky και οι συκοφάντες τους, ο εκπρόσωπος των «γειτόνων» Krasovsky και το «pocket bureau» των Maisky στο πρόσωπο του γραμματέας της κοινότητας Παστούχοφ, ήταν σε πλήρη εξέλιξη όταν επέστρεψα από τη Μόσχα Στη γενική συνέλευση της αδελφότητας παρέδωσε μια έκθεση από τον γραμματέα του κελιού, έναν σκιερό και πολιτικά αναλφάβητο, τον Παστούχοφ, σχετικά με το θέμα. : «Στη σωστή απόκλιση στην πράξη», δηλαδή στην εμπορική αποστολή Εν απουσία μου, οι Maisky προσπαθούν να αποδιοργανώσουν ριζικά την εμπορική αποστολή, να βάλουν τους κομμουνιστές εναντίον των ειδικών κ.λπ. Με την επιστροφή μου από τη Μόσχα, παρέδωσα αμέσως. έκθεση στη γενική συνέλευση της αδελφότητας «Σχετικά με το έργο της εμπορικής αποστολής για το προηγούμενο επιχειρησιακό έτος 28/29 και για την εφαρμογή των οδηγιών του NKRKI το πρώτο τρίμηνο της 30/29 Η αδελφότητα εξέτασε λεπτομερώς το έργο της εμπορικής αποστολής και άρχισε «Ήταν καυτό για τον Μάισκι και την κλίκα του - τον Κρασόφσκι και τον Παστούχοφ, όταν, παρά τις προσπάθειές τους, η συντριπτική πλειοψηφία ενέκρινε ένα ψήφισμα - να θεωρήσει το έργο της εμπορικής αποστολής ικανοποιητικό. " Στη συνάντηση των κυττάρων που συγκλήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου, κέρδισε επίσης ο Erzinkyan, και ως αποτέλεσμα των επανεκλογών, ούτε η σύζυγος του Maisky ούτε οι υποστηρικτές του Maisky συμπεριλήφθηκαν στο νέο γραφείο.

Επισημαίνοντας ότι ο πληρεξούσιος αντιπρόσωπος έπρεπε να ασχοληθεί μόνο με την καταγγελία, ο Erzinkyan επιβεβαίωσε την πρόθεσή του να αποχαιρετήσει τη Φινλανδία, αλλά ζήτησε να διερευνηθεί η υπόθεση στην Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου του Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων, γιατί «είναι σαφές: είτε λέω ψέματα και κάποιος ανέντιμος απατεώνας, είτε ο Μάισκι, που έχει διεισδύσει στο κόμμα μας, - καριερίστας και κάθαρμα». Επιπλέον, ο Erzinkyan πίστευε ότι ήταν ο Ordzhonikidze που έπρεπε να το κάνει αυτό, ο οποίος, λένε, θα μπορούσε να επαληθεύσει προσωπικά ότι «εμείς, οι εργαζόμενοι αντιπρόσωποι του εμπορίου, δεν έχουμε χρόνο να βγούμε ούτε για λίγα λεπτά στον αέρα, ενώ οι τα παράσιτα και οι αργόσχολοι από τους πληρεξούσιους εργάτες είναι ακριβώς δίπλα, τρελαίνονται, μεθάνε, τρώγονται αλεπούδες, και από το να μην κάνουν, μας αναγκάζουν έναν καβγά».

Ωστόσο, ο Yerzinkyan ανέβαλε την αναχώρησή του λόγω της αναδιοργάνωσης της εμπορικής αποστολής που ξεκίνησε στα μέσα Ιανουαρίου, αλλά παρόλο που η «ήττα» του, σύμφωνα με τον ορισμό του Maisky, είχε τελειώσει στις αρχές Φεβρουαρίου, δεν βιαζόταν ακόμα να επιστρέψει στο η ΕΣΣΔ. Βέβαιος για τη μεσολάβηση σημαντικών προστάτων και χάνοντας εντελώς την επαγρύπνησή του, περνούσε και πάλι σχεδόν κάθε βράδυ με την Έρολ και δεν ήθελε ποτέ να τη χωρίσει. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι στις αρχές Φεβρουαρίου ο Ordzhonikidze έλαβε μια ανώνυμη καταγγελία: «Σας υπενθυμίζουμε και πάλι ότι ο εμπορικός αντιπρόσωπος στο Helsingfors, ο Erzikian, πουλάει την αποστολή για χάρη μιας αμφίβολης Φινλανδίας, περνάει τη νύχτα εκεί όλη την ώρα. Και φτάνει το πρωί με το δικό της αυτοκίνητο. Εκείνη τον επισκέπτεται στο γραφείο του. δικαστήριο, ζούσε με τη σύζυγο του [αναπληρωτή εμπορικού αντιπροσώπου] Bankvitser και τώρα είναι με τον κατάσκοπο «Sleep through the second Besedovsky». Στην επιστολή υπάρχει το ψήφισμα του Ordzhonikidze: «Είπαν στον σύντροφο Mikoyan σήμερα να στείλει ένα τηλεγράφημα στον Erzinkyan σχετικά με την άμεση αναχώρησή του στη Μόσχα»9.

Η αναχώρησή του από το Helsingfors αναμενόταν με κατανοητή ανυπομονησία από τον πληρεξούσιο, ο οποίος στις 21 Φεβρουαρίου παραπονέθηκε στον Stomonyakov ότι ο Erzinkyan έδωσε ξανά συνέντευξη χωρίς να συμφωνήσει για το κείμενο και να ειδοποιήσει τον πληρεξούσιο και αυτό το άναρχο ξέσπασμα δεν ήταν τόσο κακό σε σύγκριση με τη συμπεριφορά του: Αρχικά προγραμμάτισε την αναχώρησή του για την 1η Φεβρουαρίου, στη συνέχεια, χωρίς προφανή λόγο, την ανέβαλε για τις 3-5 Φεβρουαρίου, αν και δεν είχε καμία δουλειά στο Revel. καταφέραμε να τον αποτρέψουμε από το ταξίδι... 10 Στις 21 Φεβρουαρίου, ήρθε ένα τηλεγράφημα από τον σύντροφο Μικογιάν, που καλούσε τον σύντροφο Ερζίνκιαν να φύγει αμέσως για τη Μόσχα Σήμερα είναι ήδη 21 Φεβρουαρίου, και ο σύντροφος Ερζίνκιαν βρίσκεται ακόμη στο Χέλσινγκφορς, και εγώ ειλικρινά, δεν ξέρω πότε σκοπεύει να πάει βρίσκει κάποια δικαιολογία για να το καθυστερήσει εξαντληθεί, ο σύντροφος Erzinkyan δήλωσε ότι ήταν σε διακοπές και ήθελε να ζήσει στη Φινλανδία για λίγες μέρες. Κλήθηκε επειγόντως στο Λένινγκραντ για μια συνάντηση στο Lengostorg με τη συμμετοχή του Εσθονού εμπορικού αντιπροσώπου σύντροφου Smirnov, ο οποίος είχε φτάσει εκεί - ο σύντροφος Erzinkyan αρνήθηκε να απαντήσει ακόμη και στο τηλέφωνο για να μιλήσει γι 'αυτό με τον σύντροφο Bronstein [τον επικεφαλής του Lengostorg]. - V. G.]. Και όλη την ώρα, μέχρι σήμερα, ο σύντροφος Erzinkyan περνάει τη νύχτα με τον Erol κάθε μέρα. Είναι απολύτως σαφές σε όλους ότι ο κύριος λόγος για την καθυστέρηση του συντρόφου Erzinkyan στη Φινλανδία είναι αυτή η γυναίκα».

Βλέποντας την πλήρη αποτυχία των μέτρων που ελήφθησαν για να παρασυρθεί ο Erzinkyan από το Helsingfors, ο Maisky έδειξε ότι θα μπορούσε να είναι ύπουλος. Δεδομένου ότι ο εμπορικός αντιπρόσωπος έστειλε τελικά τα παιδιά του στη Μόσχα στις 7 Φεβρουαρίου, εγώ, παραδέχτηκε ο Maisky, «κανόνισα να λάβει ο Erzinkyan ένα τηλεγράφημα από το σπίτι με το μήνυμα ότι ο γιος του είχε αρρωστήσει επικίνδυνα με διφθερίτιδα το τηλέφωνο - η φανταστική του ασθένεια επιβεβαιώθηκε εκεί. Στη συνέχεια, στις 23 Φεβρουαρίου, συνοδευόμενος από τον σύντροφο Davydov, επιβιβάστηκε στο τρένο και έφυγε για την ΕΣΣΔ. Αλλά, παρόλο που ο Maisky ήλπιζε ότι στο τέλος θα ήταν δυνατό να κατηγορηθεί ο Erzinkyan για υπεξαίρεση, «το ταμείο του εμπορικού αντιπροσώπου αποδείχθηκε ότι ήταν γενικά εντάξει, ανακαλύφθηκε μόνο μια μεγάλη υπερκαταβολή αντιπροσωπευτικών χρημάτων»10.
Στη Μόσχα, η υπόθεση Erzinkyan ασχολήθηκε με την Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου του Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων και σε μια προσωπική επιστολή προς τον «αγαπητό σύντροφο Sergo» με ημερομηνία 2 Μαρτίου, ο εμπορικός εκπρόσωπος ζήτησε και πάλι να τιμωρηθούν οι «αυθάδικοι συκοφάντες». από την πρεσβεία, οι οποίοι διέδιδαν φήμες για αυτόν ως «Μεσεντόφσκι τους» και εγκατέστησαν τον «μπεσεντόφσκι» πίσω του. Επιπλέον, ο Maisky και ο Krasovsky προσπάθησαν να δημιουργήσουν υποστήριξη για τους εαυτούς τους στην εμπορική αποστολή, ομαδοποιώντας γύρω τους όλους τους «δυσαρεστημένους» και προσβεβλημένους από τον Erzinkyan, συμπεριλαμβανομένου του ειδικού εμπορευμάτων Rakhlin, ο οποίος υπηρέτησε ως πληροφοριοδότης για τους «γείτονες», αλλά αρνήθηκε να επιστρέψει στην ΕΣΣΔ, και ο εμπορευματολόγος A. B. Michalsky, ο οποίος «κατέφυγε στην Αργεντινή» . Η αρνητική στάση απέναντι στον Erzinkyan από την πλευρά των εκπροσώπων των «γειτόνων», που παραδοσιακά κατείχαν τη θέση του δεύτερου γραμματέα στην πρεσβεία (στην αρχή αυτό ήταν Smirnov, πραγματικό όνομα - S. M. Glinsky, ο οποίος αντικαταστάθηκε από Krasovsky, αντίστοιχα - I. N. Kaminsky ), εξηγείται μόνο από την αντιπολίτευση εμπορικός εκπρόσωπος του «μπουτουζοβισμού».

«Ποιος είναι ο Μπουτούζοφ - εξήγησε ο Ερζίνκιαν - Ένας λευκός μετανάστης, ένας έμπορος της Γιάροσλαβ που κατέφυγε στη Φινλανδία, άνοιξε ένα κατάστημα στην περιοχή του Βίμποργκ και το έβαλε φωτιά για να λάβει ασφάλεια και μπόνους, αλλά κατέληξε στη φυλακή. Σύντομα εμφανίστηκε ως Φινλανδός πολίτης και φύλακας και ανατέθηκε σε εμπορική αποστολή. Όντας ο κύριος αντιπρόσωπός τους στη Φινλανδία, έκανε μια καλή περιουσία για τον εαυτό του μέσω ενεργού διαμεσολάβησης στις υποθέσεις της εμπορικής αποστολής, αλλά ο Erzinkyan, όπως λένε, «απέβαλε» τον Butuzov και ζήτησε να του επιστρέψει τα πενήντα χιλιάδες ρούβλια που πιστώθηκαν αυτόν. Δεδομένου ότι, συνέχισε ο Erzinkyan, «Ήμουν άτρωτος και ως μπολσεβίκος και ως εμπορικός εκπρόσωπος, ήταν απαραίτητο να πετάξω κάποιο κόλπο και, αφού γνώρισα, μεταξύ άλλων φινλανδικών οικογενειών, και με τον A. Erola, εκπρόσωπο της «Οι γείτονες» Σμιρνόφ, στο Ως εκδίκηση για την απόλυση του προβοκάτορα Μπουτούζοφ από την εμπορική αποστολή, συκοφάντησε την Α. Έρολ, την δήλωσε ότι εργάζεται στη φινλανδική αντικατασκοπεία...»

Με τη σειρά του, ο S. Vasiliev, μέλος του συμβουλίου του κόμματος της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων, ενημέρωσε τον Ordzhonikidze ότι ο Erzinkyan του είχε παραδώσει μια δήλωση που απευθυνόταν στον αντιπρόεδρο της OGPU S. A. Messing, στην οποία , εγγυώντας τον Έρολ, επέμεινε να έρθει στην ΕΣΣΔ. Ο ίδιος ο μεσολαβητής, έγραψε ο Βασίλιεφ, «αφήνει την εντύπωση ενός απολύτως ηθικά σπασμένου ατόμου, του οποίου το έδαφος εξαφανίζεται κάτω από τα πόδια του, που δεν έχει ισορροπία και είναι έτοιμος να δεχτεί οποιονδήποτε όρο εξαιτίας αυτού του πολίτη, προφανώς συναίσθημα και όχι λόγω λογικής». Ωστόσο, ο Βασίλιεφ τόνισε: «Ο σύντροφος Μέσινγκ εξακολουθεί, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, να αντιτίθεται στην άφιξη της κόμισσας Έρολ στην ΕΣΣΔ και στη σύνδεση του συντρόφου Ερζίνκιαν μαζί της». Ωστόσο, και ο ίδιος ο Vasiliev τηρούσε παρόμοια άποψη... Η προαναφερθείσα δήλωση του Erzinkyan στις 22 Μαρτίου ξεκίνησε ως εξής: «Σας ζητώ να μου επιτρέψετε να μεταφέρω τη γυναίκα μου, τη Φινλανδή Avida Aronovna Erol (μετά τον πρώτο της σύζυγο), 37 χρονών, και το αγόρι της, 11 ετών, στην ΕΣΣΔ, Ουλέρμι Έρολα Στις 29 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, έλαβε διαζύγιο από τον άντρα της στο δικαστήριο, δηλώνω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η γυναίκα μου δεν είχε ποτέ καμία σχέση με οποιαδήποτε πολιτική οργάνωση (είτε Φινλανδική είτε άλλη και μπορώ να εγγυηθώ για την πολιτική της αξιοπιστία και την απόλυτη μη ανάμειξη στην πολιτική γενικότερα...» Εφόσον ο Μέσινγκ επέμεινε, στις 29 Μαρτίου ο Ερζίνκιαν έκανε έκκληση στον Ορτζονικίντζε, σε μια επιστολή προς τον οποίο παραπονέθηκε πικρά:

«Εδώ και ένα μήνα, ζητώ άδεια να μεταφέρω τη γυναίκα μου στην Ένωσή μου και τίποτα δεν μου αρνείται να λάβω τη γυναίκα μου χωρίς την άδεια της απαραίτητης αρχής, δηλαδή χωρίς την άδειά σας. Δίνω οποιαδήποτε εγγύηση για τη γυναίκα μου: 1) εγγυώμαι με το κεφάλι μου και απαντώ ότι η γυναίκα μου (είναι 37 ετών) δεν είχε καμία ανάμειξη σε καμία πολιτική οργάνωση ή γενικά στην πολιτική 2) είμαι έτοιμος να πυροβολήσω σύζυγος με τα ίδια μου τα χέρια με επαναστατικό τρόπο, αν υπάρχει έστω και η παραμικρή απόδειξη για το «πολιτικό έργο» της, εκτός από τις ανεύθυνες καταγγελίες του Μπουτούζοφ και ούτω καθεξής. να δυσφημήσω τη γυναίκα μου - κάποια Φινλανδή 3) Συμφωνώ να μετακομίσω μόνιμα στο χωριό μου, δηλαδή απομονώνω οικειοθελώς τη γυναίκα μου και την οικογένειά μου, αφού κάποιοι αμφιβάλλουν για τις δηλώσεις μου 4) Εάν το χωριό είναι η «πολυτέλεια» μας για μένα και. οικογένειά μου, είμαι έτοιμος να πάω να εξοριστώ οπουδήποτε - Σιβηρία, κλπ. 5) Εάν διέπραξα ένα «έγκλημα» απαράδεκτο από κομματική άποψη, με το να παντρευτώ μια Φινλανδή, είμαι έτοιμος να φέρω κάθε τιμωρία και έχω έχει ήδη επιβάλει μια μάλλον αυστηρή τιμωρία στον εαυτό μου, μεταφέροντάς τον σε χωριάτικη δουλειά στην κλίμακα του χωριού μας των 120 νοικοκυριών.

Σύντροφος Σέργο, είμαι σε πλήρη απόγνωση. Είναι πραγματικά απαραίτητο να με ταράξει, να μου ξεφτίσει τα νεύρα, να με φέρει σε δεν ξέρω τι είδους βλακεία - απόγνωση, και όλα αυτά είναι απολύτως άξια... Είναι πραγματικά δυνατόν η γυναίκα μου, για την οποία είμαι πλήρως εγγυώμαι και είμαι υπεύθυνος, αντιπροσωπεύει πραγματικά έναν τέτοιο «κίνδυνο» που δεν μπορεί καν να την επιτρέψουν στο χωριό και υπό την επίβλεψή μου; Αλήθεια δεν έχω κερδίσει την παραμικρή εμπιστοσύνη στο κόμμα (τουλάχιστον όσο ο Maisky, ο Smirnov ή ο Krasovsky) για να έχω το δικαίωμα να μεταφέρω τη γυναίκα μου στον εαυτό μου και η Οκτωβριανή Επανάσταση απαιτεί να χωρίσω από τη γυναίκα μου μόνο και μόνο επειδή είναι Φινλανδικός? Δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλη απόδειξη εκτός από την εθνικότητα της και την εκδίκηση για τον βουτουζοβισμό (και ο εμπορικός εκπρόσωπος Ερζίνκιαν ήταν άτρωτος ως μπολσεβίκος και εμπορικός εκπρόσωπος). Γνωρίζω τη γυναίκα μου από κοντά και καλύτερα, η οποία πριν επικοινωνήσει μαζί μου είχε ελεύθερη πρόσβαση (μέχρι την άνοιξη του 29) στην ΕΣΣΔ. Σύντροφος Sergo, όλη η Φινλανδία ξέρει ότι είναι η γυναίκα μου και πρέπει να μετακομίσει μαζί μου. Έχει δημιουργηθεί μια δύσκολη κατάσταση. Σε όλη την περίοδο της εξουσίας μας, ποτέ δεν σας ενόχλησα με ένα προσωπικό αίτημα. Και αν ζητήσω την προσοχή σας, τότε πιστέψτε ότι έχω απόλυτο δίκιο στις δηλώσεις μου και ξέρω πώς να καταλαβαίνω τους ανθρώπους όχι χειρότερα από τους άλλους (ακόμα και αν είναι η ίδια μου η γυναίκα). Σας ζητώ να καλέσετε τον σύντροφο Messing, ότι η «σωστή αρχή» επιτρέπει τη μεταφορά, δίνει το δικαίωμα να μεταφέρω τη γυναίκα μου. Ζητώ πραγματικά την προσωπική σας προσοχή στην περίπτωσή μου, καθώς καθυστερεί η μεταφορά της οικογένειάς μου και είμαι σε πλήρη απόγνωση.»11

Την ίδια ημέρα, 29 Μαρτίου, ο Ερζίνκιαν, σύμφωνα με την απόφαση του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων, απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του ως εμπορικού αντιπροσώπου στη Φινλανδία, στην οποία είχε διοριστεί ο Νταβίντοφ. Ωστόσο, ήδη στις 11 Απριλίου, η κομματική τρόικα της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων, αποτελούμενη από τους κορυφαίους ηγέτες του - Ordzhonikidze, E. M. Yaroslavsky και M. F. Shkiryatov, έχοντας ακούσει τις εξηγήσεις του πρώην εμπορικού εκπροσώπου και έχοντας εξοικειώθηκε με τα υλικά της υπόθεσής του, παραδέχτηκε ότι «δεν υπάρχει λόγος να παρουσιάσουμε ότι ο σύντροφος Erzinkyan έχει κατηγορίες που τον διακυβεύουν και ότι μπορεί να εργαστεί για λογαριασμό του κόμματος σε οποιαδήποτε δουλειά τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στο εξωτερικό». Σύμφωνα με τον Davydov, είναι γνωστό ότι ο Yaroslavsky αντιτάχθηκε σε αυτή τη διατύπωση, αλλά όλα αποφασίστηκαν από τη βαριά λέξη του Ordzhonikidze, ο οποίος είπε ότι "δεν υπάρχει λόγος να δυσφημιστεί ο σύντροφος Erzinkyan" και το θέμα χαρακτηρίστηκε ως συνηθισμένος καυγάς. Η ετυμηγορία της κομματικής τρόικας της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων προκαθορίστηκε από το ψήφισμα της Κεντρικής Επιτροπής Επαλήθευσης που εγκρίθηκε στις 29 Απριλίου: «Σκεφτείτε να επαληθευτείτε».

Έτσι, προς μεγάλη δυσαρέσκεια του Maisky, ο Yerzinkyan όχι μόνο αποκαταστάθηκε, αλλά επίσης επέστρεψε στο Helsingfors στις 4 Μαΐου 1930, σε διακοπές για να διευθετήσει οικογενειακά ζητήματα. «Αυτό ήταν ένα τρομερό πλήγμα τόσο για μένα όσο και για ολόκληρη την τοπική σοβιετική αποικία», θυμάται η πληρεξούσιος σε ένα σημείωμα προς τον Στάλιν με ημερομηνία 20 Αυγούστου 1931. «Ακριβώς από το ρόπαλο, η Ερζίνκιαν εγκαταστάθηκε στο διαμέρισμα του Έρολ, άρχισε να κυκλοφορεί με το αυτοκίνητό της και ζώντας στα ταμεία της, γιατί δεν είχε δικά του χρήματα Με τη βοήθεια διαφόρων τεχνασμάτων, προσπάθησε πολλές φορές, εντελώς παράνομα, να εξασφαλίσει ένα αρκετά μεγάλο ποσό από την εμπορική αποστολή, αλλά δεν τα κατάφερε έλα σε μένα ή στην πρεσβεία καθόλου, αλλά μέσα. Η εμπορική αποστολή έγινε συχνός καλεσμένος, καθόταν εκεί για ώρες, δημαγωγούσε στους κατώτερους υπαλλήλους και παρενέβαινε στη δουλειά όλων Αρχικά, είπε ότι ήρθε μόνο για δύο εβδομάδες , αλλά μετά ανακοίνωσε ότι θα περνούσε τις δίμηνες διακοπές του στη Φινλανδία Δημιουργήθηκε μια εντελώς σκανδαλώδης κατάσταση που οι φινλανδικές εφημερίδες είχαν γράψει ένα πολύ κακόβουλο φειλέτο για τον Ερζίνκιαν, τον Ερόλ και άλλα πράγματα. αποτρέψτε την εμφάνισή του με μεγάλη δυσκολία».

Στις 23 Μαΐου, το θέμα της «παραμονής του συντρόφου Erzinkyan στη Φινλανδία» συζητήθηκε σε μια συνεδρίαση του κομματικού γραφείου, το οποίο, καταδικάζοντάς τον για «μια κατάφωρη παραβίαση των θεμελιωδών αρχών της κομματικής ηθικής», εκφράστηκε στο γεγονός ότι «κοιμήθηκε μέρα νύχτα με έναν έμπορο - τον ταξικό μας εχθρό», αποφάσισε να τηλεφωνήσει στον πρώην εμπορικό αντιπρόσωπο για εξηγήσεις. Αλλά αρνήθηκε να εμφανιστεί, με αποτέλεσμα το κομματικό γραφείο, αφού εξέτασε στις 27 Μαΐου το θέμα «για τη συμβίωση του συντρόφου Erzinkyan με τον πολίτη Erol σε σχέση με την τρέχουσα άφιξή του στη Φινλανδία», αποφάσισε να προσφύγει αμέσως στην Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου και η Κεντρική Επιτροπή του Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων. Αν και ήδη στις 9 Ιουνίου έφτασε ένα τηλεγράφημα από τη Μόσχα υπογεγραμμένο από τον Αναπληρωτή Λαϊκό Επίτροπο Εμπορίου με εντολή να φύγει ο Erzinkyan για τη Μόσχα, απάντησε ότι βρισκόταν σε διακοπές, οι οποίες δεν είχαν ακόμη λήξει.

Η τελευταία φορά που εθεάθη στην εμπορική αποστολή ήταν στις 14 Ιουνίου και το πρωί της 17ης Ιουνίου, το δικηγορικό γραφείο του E. Enberg παρουσίασε συναλλαγματική για πληρωμή ύψους 260 χιλιάδων ρούβλια. ή 5,2 εκατομμύρια φινλανδικά μάρκα, που έγραψε ο Erzinkyan και φέρεται να έδωσε πριν από ένα χρόνο στον τοπικό ιδιοκτήτη σπιτιού K.V. Δεδομένου ότι το εν λόγω νομοσχέδιο δεν περιλαμβανόταν στα βιβλία της εμπορικής αποστολής, στις 19 Ιουνίου δήλωσε ότι ήταν δόλιο και ζήτησε από τις φινλανδικές αρχές να φέρουν τον Erzinkyan στη δικαιοσύνη. Όμως, έχοντας ξεκινήσει την προκαταρκτική έρευνα, η εγκληματική αστυνομία του Helsingfors έδειξε ξεκάθαρη απροθυμία να τον συλλάβει, κάτι που στην πραγματικότητα επέμεινε ο Maisky, ο οποίος πίστευε ότι ο Erzinkyan, που είχε αποφασίσει να διαπράξει πλαστογραφία, θα προχωρούσε περαιτέρω. Και, πράγματι, το βράδυ της 21ης ​​Ιουνίου 1930, οι συντάκτες της εφημερίδας «Helsingin Sanomat» έλαβαν μια ανοιχτή επιστολή από τον πρώην εμπορικό εκπρόσωπο, συνοδευόμενη από αίτημα να μεταφέρουν το κείμενό της σε άλλα έντυπα12.

Στη δήλωσή του με τίτλο: «Δύο λέξεις γιατί αρνούμαι να επιστρέψω στην ΕΣΣΔ», ο Erzinkyan έγραψε: «Από τον Οκτώβριο του περασμένου έτους, ο σοβιετικός πληρεξούσιος στο Helsingfors Maisky και ο δεύτερος γραμματέας του Krasovsky, μέσω γραπτών και τηλεγραφικών καταγγελιών στη Μόσχα, άρχισαν να με κατηγορούν για , ότι δήθεν έχω σχέσεις με τη φινλανδο-αγγλική αντικατασκοπεία, μου ανέθεσαν κατασκόπους κ.λπ. Αφού εξετάστηκε αυτή η υπόθεση στη Μόσχα, είχα την ευκαιρία να πάω στη Φινλανδία για δύο εβδομάδες, από 1 έως 15 Μαΐου. μόλις προλάβαινα να περάσω τα σύνορα μεταξύ Φινλανδίας και ΕΣΣΔ, άρχισε ξανά η παρακολούθηση, καταγγελίες, κλήσεις στον γραμματέα της Τσέκα, απαιτήσεις να πάω στο τμήμα της Τσέκα για διευκρινίσεις, απειλές ότι θα με στείλουν στην ΕΣΣΔ κ.λπ., όλα για τους ίδιους λόγους - επικοινωνία με την αγγλο-φινλανδική ευφυΐα Αυτή η θλιβερή υπόθεση, που συνεχίζεται εδώ και 9 μήνες, με αναστάτωσε σε σημείο οργής και αποφάσισα να μην επιστρέψω στην ΕΣΣΔ (αν και τα παιδιά μου και άλλοι συγγενείς. να μείνω εκεί) και γενικά να αποσυρθώ από την πολιτική θέλω να ελπίζω ότι ο Μάισκι, ο Κρασόφσκι και άλλοι δεν θα με αναγκάσουν να τους θυμάμαι πια.»13.

Έχοντας μάθει περίπου στις δύο η ώρα το πρωί ότι αυτή η δήλωση επρόκειτο να εμφανιστεί στις πρωινές εφημερίδες, ο Maisky έστειλε αμέσως την επίσημη ανακοίνωσή του σε όλα τα συντακτικά γραφεία, στην οποία ανέφερε ότι ο πρώην εμπορικός εκπρόσωπος είχε εξαφανιστεί αφού διέπραξε μια σειρά πλαστογραφίες και θα οδηγούνταν στη δικαιοσύνη. Την ίδια μέρα, ο Maisky απευθύνθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών της Φινλανδίας με επείγουσα απαίτηση να συλληφθεί ο Erzinkyan, το οποίο τελικά είχε αποτέλεσμα και το βράδυ τέθηκε υπό κράτηση. Δεν χρειάστηκε μεγάλη δυσκολία για την εμπορική αποστολή να αποδείξει ότι δεν έλαβε χρήματα βάσει του επίμαχου λογαριασμού, ότι δεν είχε καμία συναλλαγή με το γραφείο της Enberg και τη στιγμή που φέρεται να εκδόθηκε ο λογαριασμός, είχε πάνω από 5 εκατομμύρια μάρκα στο τρεχούμενο λογαριασμό σε μία από τις τράπεζες, σε Σε σχέση με την οποία δεν υπήρχε ανάγκη για πρόσθετα κεφάλαια. Αλλά ο Yerzinkyan, όπως το έθεσε ο Maisky, «έπαιξε το ατού του», εξηγώντας στον ανακριτή ότι πραγματικά δεν υπήρχαν ίχνη αυτού του λογαριασμού στα βιβλία του εμπορικού αντιπροσώπου, επειδή δεν ήταν κάποιο συνηθισμένο, αλλά «πολιτικό».

Ο κατηγορούμενος ισχυρίστηκε ότι ο πληρεξούσιος Maisky, ο οποίος έφτασε στο Helsingfors τον Μάιο του 1929, έφερε μαζί του μια «μυστική εντολή» να του εκδώσει 25 χιλιάδες λίρες στερλίνες από τα κεφάλαια της εμπορικής αποστολής με σκοπό την «πολιτική αναταραχή». Δεδομένου ότι η εμπορική αποστολή δεν είχε τέτοιο ποσό, επειδή αγόρασε περισσότερα από όσα πούλησε, ο Erzinkyan στράφηκε στον Φινλανδό ιδιοκτήτη σπιτιού Shalin, ο οποίος υποσχέθηκε να πάρει τα απαραίτητα χρήματα. Στις 17 Ιουνίου, ο εμπορικός εκπρόσωπος ήρθε στο διαμέρισμα του Shalin, όπου ετοίμασαν το κείμενο μιας συναλλαγματικής ύψους 5,2 εκατομμυρίων φινλανδικών μάρκων ή 25 χιλιάδων λιρών στερλίνων, την οποία ο Erzinkyan υπέγραψε αμέσως και επικύρωσε με σφραγίδα. Έχοντας λάβει το λογαριασμό, ο Shalin πήγε σε άλλο δωμάτιο, μίλησε με κάποιον και έβγαλε το απαιτούμενο ποσό σε μετρητά. Επειδή όμως η επιχείρηση δεν είχε καμία σχέση με τις υποθέσεις της εμπορικής αποστολής, το γεγονός καταγράφηκε μόνο σε ένα μυστικό βιβλίο παραγγελιών που τηρούσε ο πληρεξούσιος και η «μυστική διαταγή», σύμφωνα με τις οδηγίες που ελήφθησαν, καταστράφηκε με ένα μήνυμα για εκτέλεσή του σε κώδικα στη Μόσχα. Ανακρινόμενος από την αστυνομία, ο Shalin επιβεβαίωσε τη μαρτυρία του Erzinkyan, υποδεικνύοντας ότι τα χρήματα του δόθηκαν από έναν εκπρόσωπο μιας από τις φινλανδικές εταιρείες που υπολόγιζε σε παραχώρηση ξυλείας στην Καρελία. Ο ίδιος ο Shalin επρόκειτο να λάβει έναν ορισμένο αριθμό μετοχών για τη διαμεσολάβησή του, αλλά επειδή ο λογαριασμός δεν εξαργυρώθηκε έγκαιρα, έδωσε εντολή στο γραφείο του Enberg να εισπράξει τα χρήματα από την εμπορική αποστολή14.

"Αυτός ο μύθος", έγραψε ο Maisky, "ήταν αρωματισμένος με μια σειρά από λεπτομέρειες στο πνεύμα των εγκληματικών ταμπλόιντ μυθιστορημάτων για τα "σιδερένια δωμάτια", τους ειδικούς φρουρούς ασφαλείας οκτώ ατόμων με ατσάλινες πόρτες, ένα μυστικό διαμέρισμα του "Chek" και παρόμοια " φρίκη», η οποία υποτίθεται ότι βρήκε καταφύγιο κάτω από τη στέγη της πρεσβείας των Μπολσεβίκων στο Χέλσινγκφορς Όλη αυτή η ανοησία ενός τρελού ενημερώθηκε από τον φινλανδικό Τύπο και στις 27 Ιουνίου, στην πρώτη σελίδα, κάτω από εντυπωσιακούς αντισοβιετικούς τίτλους, η πρεσβεία αμέσως. διέψευσε τον μύθο του Erzinkyan, δηλώνοντας ότι δεν υπήρχε ούτε μια λέξη αλήθειας σε αυτό και ήταν μόνο για να «δώσει την εμφάνιση μιας πολιτικής πράξης στο αμιγώς εγκληματικό έγκλημα που διέπραξε». της απόφασης που έλαβε από την Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου για την υπόθεσή του στις εφημερίδες στις 30 Ιουνίου. Έτσι, η ιστορία γινόταν όλο και πιο θερμή...

Στις αρχές Ιουλίου ολοκληρώθηκε η αστυνομική έρευνα και η υπόθεση μεταφέρθηκε στο 3ο τμήμα του δικαστηρίου Helsingfors Ratgauz (πόλη). Την ίδια στιγμή, ο Yerzinkyan έπρεπε να αποφυλακιστεί, ωστόσο, χάρη στις πιέσεις της πρεσβείας στο Φινλανδικό Υπουργείο Εξωτερικών, η απελευθέρωση αποτράπηκε. Όσον αφορά τις τοπικές νομικές διαδικασίες, ο Maisky το περιέγραψε ως εξής: «Βασίζεται ακόμη στον παλιό σουηδικό κώδικα του 1734 και ως εκ τούτου έχει έναν εξαιρετικά αρχαϊκό χαρακτήρα, επομένως, δεν υπάρχει δικαστική έρευνα, με την έννοια της λέξης, στα φινλανδικά δικαστήρια Πρώτα, η αστυνομία διενεργεί μια πολύ επιφανειακή έρευνα και στη συνέχεια μεταφέρει την υπόθεση σε εντελώς «ακατέργαστη» μορφή στο δικαστήριο Ratgauz, το ίδιο το τελευταίο ερευνά ήδη την υπόθεση με τη συμμετοχή των διαδίκων, καλώντας μάρτυρες, πραγματοποιώντας εξετάσεις κ.λπ. Επομένως, κάθε υπόθεση διαρκεί συνήθως για πολύ καιρό, μέχρις ότου το δικαστήριο δεν ξεκαθαρίσει τελικά την εικόνα του εγκλήματος ανακοινώθηκε αμέσως, αλλά μόνο δύο εβδομάδες μετά την ετυμηγορία, η δίκη δεν είναι κατ' αντιμωλία και δεν γίνεται αντιπαράθεση μαρτύρων μόνο ο πρόεδρος του δικαστηρίου έχει το δικαίωμα να υποβάλει γραπτώς τις ερωτήσεις του στους μάρτυρες στον πρόεδρο, αλλά ο τελευταίος αποφασίζει αν θα τα βάλει στον μάρτυρα ή όχι. Η κατάθεση μάρτυρα που δεν ορκίζεται δεν λαμβάνεται υπόψη. Δεν επιτρέπονται ομιλίες από δικηγόρους σε ξένες γλώσσες, τα φινλανδικά ή τα σουηδικά, κ.λπ., κ.λπ. Λόγω αυτών των συνθηκών, η υπόθεση του Erzinkyan διήρκεσε 11 ακροάσεις και διήρκεσε στο κατώτερο δικαστήριο για έξι μήνες, από τον Ιούλιο έως τον Δεκέμβριο. 15

Στην ακρόαση της υπόθεσης, που άνοιξε στις 22 Ιουλίου, ο κατηγορούμενος (ένας τυπικός Αρμένιος, όπως τον χαρακτήρισε ο Τύπος, «με κοφτερά γένια και φλεγόμενα μάτια») τήρησε πεισματικά την εκδοχή του. «Εκτός από τα δάνεια καθαρά εμπορικού χαρακτήρα, εγώ», διαβεβαίωσε ο Erzinkyan, «αναγκάστηκα να κανονίσω τα λεγόμενα «εσωτερικά» μυστικά δάνεια ειδικά για τις ανάγκες του πληρεξούσιου, των κατοίκων της Τσέκα και του στρατιωτικού τμήματος, όταν χρειάζονταν Σε τέτοιες περιπτώσεις, μου παρουσιάστηκαν κρυπτογραφημένες απαιτήσεις από τη Μόσχα, όπου ειπώθηκε υπό όρους: «Πάρτε τα χρήματα από τον ιδιοκτήτη πάνω από δύο χρόνια, περίπου 2 δισεκατομμύρια φινλανδικά μάρκα πέρασαν από τα χέρια μου για να πληρώσω για τέτοια δάνεια». μου έστελναν χρήματα σε ειδικά πακέτα με διπλωματικό ταχυδρομείο οι κανόνες των δύο υπογραφών, ενώ στους εμπορικούς λογαριασμούς υπήρχε πάντα η υπογραφή - του λογιστή, και η άλλη - η δική μου ήταν 13 λογιστές και 67 υπάλληλοι 32 δωματίων και, φυσικά, όλοι οι εμπορικοί λογαριασμοί είχαν δηλωθεί στην Κρατική Τράπεζα. από 65 εκατομμύρια ρούβλια για τους Γερμανούς, είχαμε μια καταστροφική οικονομική κατάσταση. αναγκαστήκαμε να πουλήσουμε αγαθά σχεδόν για τίποτα. Δεν υπήρχαν χρήματα όχι μόνο στο Helsingfors, αλλά και σε άλλες εμπορικές αποστολές. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους στράφηκα στον Shalin για ένα δάνειο." Ο ίδιος, δεν έκρυψε ο Erzinkyan, "συμφώνησε να μου δανείσει αυτό το ποσό επίσης επειδή έπρεπε να του κανονίσω μια παραχώρηση δασών για 60 εκατομμύρια ρούβλια".

Αναφερόμενος σε αυτό που τον έκανε να αρνηθεί να επιστρέψει στην ΕΣΣΔ, ο Erzinkyan επανέλαβε ότι ο Maisky, υποτίθεται ότι ζήλευε τις επιτυχίες του εμπορικού αντιπροσώπου, τον κατηγόρησε ψευδώς ότι είχε διασυνδέσεις με τη φινλανδική και βρετανική αντικατασκοπεία. «Εδώ και 50 μέρες», εξοργίστηκε ο κατηγορούμενος, «με κρατούν στη φυλακή, χωρίς να μπορώ, ως αποτέλεσμα, να βγάλω στοιχεία για την αθωότητά μου, και ο Νταβίντοφ, αυτός ο πρώην ράφτης από την επαρχία Μογκίλεφ, ταξιδεύει κάθε τώρα και στη συνέχεια στη Μόσχα, κατασκευάζοντας ό,τι θέλει... Ζητώ από το δικαστήριο να με ελευθερώσει από τη φυλακή πριν από την ετυμηγορία»16.

Για να αποδείξει την εκδοχή του, ο Erzinkyan παρουσίασε τη μαρτυρία ορισμένων μαρτύρων, όχι μόνο του Shalin, αλλά και κάποιου υπολοχαγού Mustonen, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι ήταν αυτός που τύπωσε τον επίμαχο λογαριασμό στη γραφομηχανή του και ήταν παρών όταν ανταλλάχθηκε με χρήματα. Με τη σειρά της, η διάσημη διόραση των Helsingfors Koskinen, την οποία μερικές φορές επισκεπτόταν ο ίδιος ο Πρόεδρος L. Relander, δήλωσε ότι είδε τον άτυχο λογαριασμό από τον Shalin τον Ιούνιο του 1929 και προέβλεψε ακόμη και κάθε είδους κακοτυχίες για αυτόν από αυτή την άποψη. Τέλος, ο επιχειρηματίας Ράικας υποστήριξε ότι έφερε προσωπικά στη Σαλίνα 12 χιλιάδες λίρες από το εξωτερικό. Αρτ., και ο Έρολα και άλλοι λιγότερο σημαντικοί μάρτυρες συμπλήρωσαν και υποστήριξαν την εκδοχή του Ερζίνκιαν με κατάθεση ενόρκως. Ως αποτέλεσμα, το δικαστήριο θεώρησε αποδεδειγμένο ότι ο Yerzinkyan πήρε πραγματικά χρήματα από τον Shalin, αλλά δεν τα μετέφερε για τον επιδιωκόμενο σκοπό, δηλαδή διέπραξε υπεξαίρεση. Η σοβιετική πλευρά προσπάθησε να αποδείξει ότι το νομοσχέδιο ήταν πλαστό, καθώς συντάχθηκε όχι τον Ιούνιο του 1929, αλλά ένα χρόνο αργότερα, όταν ο Erzinkyan δεν ήταν πλέον εμπορικός εκπρόσωπος και επομένως δεν μπορούσε να λάβει χρήματα, πράγμα που σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος έπρεπε να δικάστηκε για απάτη και πλαστογραφία. Για να αποδείξει την εκδοχή της, η εμπορική αποστολή ζήτησε να εξεταστεί το μελάνι με το οποίο υπέγραψε ο Erzinkyan το νομοσχέδιο, ωστόσο, στην επόμενη συνεδρίασή της στις 5 Αυγούστου, το δικαστήριο απέρριψε αυτό το αίτημα.

Αυτό διευκολύνθηκε πολύ από την ενίσχυση των δεξιών ριζοσπαστικών συναισθημάτων στη Φινλανδία και το λεγόμενο κίνημα, που βρισκόταν στο απόγειο της ανάπτυξής του. «φασιστικό» κίνημα Lapua, που πήρε το όνομά του από το κέντρο του - το χωριό Lapua. Οι Lapuans, σύμφωνα με τον Maisky, προσπάθησαν να προκαλέσουν σύγκρουση με τον «ανατολικό γείτονά» τους με την ελπίδα να δημιουργήσουν ευνοϊκές συνθήκες για την κήρυξη μιας στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας, αλλά η απόπειρα πραξικοπήματος τους τον Οκτώβριο απέτυχε. Η τεταμένη εσωτερική πολιτική κατάσταση και η επιδείνωση των φινλανδοσοβιετικών σχέσεων δημιούργησαν πρόσθετες δυσκολίες στην περίπτωση του Erzinkyan, τον οποίο οι Λαπουάνοι πήραν υπό ειδική προστασία και του ανέθεσαν ακόμη και στρατιωτικό δικηγόρο.

«Αυτή τη στιγμή που ξεκίνησε η διαδικασία», σημείωσε ο Maisky, «είχαμε μόνο τη βοήθεια του νομικού συμβούλου της εμπορικής αποστολής - του δικηγορικού γραφείου Helo και Ioutsenlahti και οι δύο είναι σοσιαλδημοκράτες, και ο πρώτος είναι κακός δικηγόρος. αλλά εξέχον μέλος του Seimas και πρώην Υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων στο γραφείο του Σοσιαλδημοκρατικού Βυρσοδέψης το 1927, και ο δεύτερος είναι καλός δικηγόρος για συνηθισμένες υποθέσεις, αλλά ένας πικραμένος μεθυσμένος και ένα άτομο που στερείται απολύτως οποιασδήποτε πρωτοβουλίας Και η σοβαρότητα της υπόθεσης, θέλαμε να έχουμε τον καλύτερο δικηγόρο στη Φινλανδία. Επιπλέον, ο Helo και ο Joutsenlahti ήταν πολύ δειλοί και στην αρχή προσπαθήσαμε να αποφύγουμε την ανάγκη να εκπροσωπήσουμε τα σοβιετικά συμφέροντα στο δικαστήριο Απευθυνθήκαμε σε 11 από τους πιο διάσημους δικηγόρους στη Φινλανδία από διαφορετικά πολιτικά κόμματα - όλοι αρνήθηκαν με διάφορες εύλογες προφάσεις, αν και όλη την ώρα ένιωθαν ότι το έκαναν με βαριά ψυχή. Καλές απολαβές, ένας, πιο ειλικρινής, είπε: «Αν πάρω την επιχείρησή σου, θα με κηρύξουν σε μποϊκοτάζ και θα χάσω όλη την άλλη πελατεία μου». Και ένας άλλος, όχι λιγότερο ειλικρινής, δήλωσε ευθέως: "Δεν θέλω να μεταφερθώ στη Ρωσία!" Τελικά, με μεγάλη δυσκολία, βρήκαμε έναν πολύ γνωστό δικηγόρο της Vyborg, τον Saraste, ο οποίος συμφώνησε να ενεργήσει και ο οποίος ζήτησε αμέσως προκαταβολή 1.250 ρούβλια. Έπρεπε να εκπληρώσω την επιθυμία του. Ωστόσο, όταν πλησίασε η ημέρα στο δικαστήριο (19 Αυγούστου), ο Saraste βρέθηκε ξαφνικά να στερείται την ευκαιρία να εκπληρώσει την υποχρέωσή του και έστειλε στη θέση του τον «φίλο» του, δικηγόρο Missimies. Την παραμονή της ακροαματικής διαδικασίας, ένας από τους πράκτορες του Yerzinkyan κράτησε τον Missimies μεθυσμένος όλη τη νύχτα (αυτό αποδείχθηκε αργότερα) και ήρθε στο δικαστήριο εντελώς μεθυσμένος και, φυσικά, μας χάλασε τη μέρα.»17

Δεδομένου ότι η εξέταση διαπίστωσε ότι η σφραγίδα στο λογαριασμό ήταν γνήσια, το δικαστήριο αποφάσισε να αφήσει ελεύθερο τον Yerzinkyan από την κράτηση. Ο πληρεξούσιος είδε πίσω από αυτό την επιρροή των Λαπουανών, οι οποίοι μάλιστα ανέθεσαν ειδικούς φρουρούς στον κατηγορούμενο για να τον προστατεύσουν από «πράκτορες Τσεκ» και κάποτε του παρείχαν καταφύγιο στη Λάπουα. Παρεμπιπτόντως, ήδη στις 26 Αυγούστου, σε μια συνεδρίαση του πρώτου τμήματος του δικαστηρίου Ratgauz, κατά την οποία εξετάστηκε η αστική αξίωση του Shalin κατά της εμπορικής αποστολής, ένα επίσημο πληρεξούσιο στο όνομα του Erzinkyan, με ημερομηνία 14 Ιανουαρίου 1929, εμφανίστηκε για πρώτη φορά, σύμφωνα με την οποία ο εμπορικός αντιπρόσωπος όντως εξουσιοδοτήθηκε να εκδίδει «κάθε είδους υποχρεώσεις, συμπεριλαμβανομένων των πιστώσεων και των λογαριασμών»18.

Ως αποτέλεσμα, ο Maisky θρηνούσε: «Ο Saraste έπρεπε να διώξει και να κάνει πιο δυσάρεστες συζητήσεις μαζί του για χρήματα. Στη συνέχεια βρήκαμε έναν άλλο δικηγόρο που συμφώνησε να αναλάβει την υπόθεσή μας - ο σοσιαλδημοκρατικός βουλευτής του Sejm Erich -γνωστή οικογένεια στη Φινλανδία, ο αδερφός του ήταν ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας και τώρα είναι ο Φινλανδός απεσταλμένος στη Στοκχόλμη Φαίνεται ότι θα μπορούσε κανείς να βασιστεί σε τουλάχιστον στοιχειώδη αστική ειλικρίνεια από την πλευρά ενός τόσο εξέχοντος προσώπου. έξω διαφορετικά, όπως το όνομα Saraste στη συνεδρίαση της 11ης Σεπτεμβρίου και ζήτησε επίσης προκαταβολή 1.250 ρούβλια Και έτσι, την ίδια μέρα της συνάντησης, ο Έριχ εμφανίζεται στην εμπορική αποστολή και δηλώνει ότι η αμοιβή που συμφωνήθηκε μαζί του (5.000 ρούβλια για τη διεξαγωγή της υπόθεσης σε όλες τις περιπτώσεις συν 2.500 ρούβλια σε περίπτωση νίκης) δεν τον ικανοποιεί και ότι αν δεν διπλασιάσουμε τον αριθμό, αρνείται να μιλήσει Σήμερα αυτός ήταν ο πιο αναιδής εκβιασμός! Ανεξάρτητα από το πόσο κρίσιμη ήταν η κατάστασή μας, δείξαμε στον Έριχ την πόρτα και κινητοποιήσαμε βιαστικά τον Joutsenlahti να εμφανιστεί στο δικαστήριο στις 11 Σεπτεμβρίου."19

Σε αυτή τη συνάντηση, η σοβιετική πλευρά παρουσίασε έναν αριθμό μαρτύρων που έδειξαν ότι η πρώτη γνωριμία του Erzinkyan με τον Shalin έγινε μόνο το φθινόπωρο του 1929, δηλαδή πολύ αργότερα από την ημερομηνία που αναγράφεται στο νομοσχέδιο. Ωστόσο, όλοι οι προσκεκλημένοι μάρτυρες ήταν πρώην ή νυν υπάλληλοι της εμπορικής αποστολής, δηλαδή «μπολσεβίκοι» που εξάλλου δεν ήθελαν να ορκιστούν, γι' αυτό και δεν έκαναν εντύπωση στο δικαστήριο και στο κοινό. που απλά δεν τους πίστευαν. Πραγματικά, η επίσημη επιστολή του Maisky, που ακούστηκε από το δικαστήριο, που επιβεβαίωνε ότι δεν έλαβε χρήματα από τον κατηγορούμενο, και η δήλωση του Joutsenlahti, η οποία ισχυριζόταν ότι ο Shalin και ο Erzinkyan συμφώνησαν κακόβουλα να αποκτήσουν με δόλο περισσότερα από 5 εκατομμύρια φινλανδικά δολάρια, παρέμειναν «Φωνή ενός που κλαίει στην ερημιά».

Ταυτόχρονα, ο Yerzinkyan, έχοντας αποδείξει στο δικαστήριο όλους τους Φινλανδούς μάρτυρές του, πρόσθεσε άλλα δύο «ατού» σε αυτό: το πρώτο ήταν η μαρτυρία κάποιου N. Shtilman, που έφτασε ειδικά από το Παρίσι, ο οποίος είπε πώς τον Μάιο. 1929 παρέδωσε προσωπικά 12 χιλιάδες στον επιχειρηματία Ράικα στ. Αρθ., υποτίθεται το τελευταίο που παραδόθηκε στο Shalin. Όταν ρωτήθηκε από πού πήρε ένα τέτοιο ποσό, ο Shtilman δίστασε αρχικά λίγο, αλλά στη συνέχεια απάντησε αποφασιστικά ότι το έλαβε από τον Παριζιάνο τραπεζίτη Henri Dupuis. Το δεύτερο «ατού», που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, ήταν το «έγγραφο ταυτοποίησης» που υπέγραψαν οι αποστάτες G.S. Agabekov, G.Z Besedovsky, S.V. Dmitrievsky, N.P. Kryukov-Angorsky, M.V. Sobolev, K.A. και N.R. Η δήλωση ισχυριζόταν ότι όλες οι σοβιετικές αποστολές στο εξωτερικό είχαν μυστικά γραφεία με επικεφαλής εκπροσώπους του INO OGPU, στα οποία όλες οι αναφορές ήταν μυστικές και απρόσιτες στους απλούς υπαλλήλους. Ο Ντμιτριέφσκι έδειξε στο δικαστήριο ότι, σύμφωνα με τις πληροφορίες του, η OGPU ξοδεύει ετησίως περίπου 600 χιλιάδες για μυστικές εργασίες στη Φινλανδία και η Κομιντέρν - αρκετά εκατομμύρια φινλανδικά μάρκα, και ήταν οι εμπορικές αποστολές που ασχολούνταν με τη μυστική αγορά, μεταφορά και αποθήκευση όπλων για τους Φινλανδούς κομμουνιστές20.

Γεμάτες, όπως το έθεσε ο Maisky, «αντισοβιετική δυσφημία και συκοφαντία», οι μαρτυρίες των αποστατών διαβάστηκαν πλήρεις στη δίκη και δημοσιεύθηκαν ευρέως από τον φινλανδικό Τύπο, ο οποίος δεν αγνόησε τη μακροσκελή δήλωση του Yerzinkyan, ο οποίος ακόμη επέμεινε στο πολιτικό υπόβαθρο της υπόθεσής του. Απευθυνόμενος στους «σεβαστούς δικαστές», ο κατηγορούμενος, «μπροστά σε όλη την Ευρώπη», τους παρακάλεσε να μην τον παραδώσουν «ως θύμα του σκοτεινού παιχνιδιού των σκοτεινών δυνάμεων», αλλά, αντίθετα, να επιτρέψουν στη Ρωσία να βγήκε «από κάτω από τον πολιτικό, οικονομικό και ηθικό ζυγό», o όπου οι πληροφορίες διεισδύουν με τόση δυσκολία πέρα ​​από τα σύνορα, τα οποία φυλάσσονται αξιόπιστα από «πράκτορες Τσεκ». Στο τέλος, ο Maisky παραδέχτηκε, «ο Yerzinkyan αναμφίβολα αποχώρησε από τη συνάντηση της 11ης Σεπτεμβρίου ως νικητής και η τακτική μας εκείνη τη στιγμή ισοδυναμούσε μόνο με την καθυστέρηση της απόφασης του δικαστηρίου μέχρι μια πιο ευνοϊκή στιγμή για εμάς».

Είναι σαφές ότι οι «αποκαλύψεις» του Ερζίνκιαν χρησιμοποιήθηκαν από τους Λαπουανούς σχεδόν σε κάθε συνάντηση και ο αρχηγός της οργάνωσης Β. Κοσόλα παρέθεσε τη μαρτυρία του πρώην εμπορικού εκπροσώπου σε εκλογική συγκέντρωση στις 18 Σεπτεμβρίου, υποσχόμενος ότι την επόμενη Στη δίκη στις 16 Οκτωβρίου, ο κόσμος θα συγκλονιζόταν από ακόμη πιο «τρομερές ανακαλύψεις». Επιπλέον, το ειδικά δημοσιευμένο βιβλίο «The Ways of the Lapua Movement», το οποίο, σύμφωνα με τον πληρεξούσιο, αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από τις αντισοβιετικές ομιλίες του Yerzinkyan στη δίκη και την υπέρ του μαρτυρία που έδωσαν οι «φωτιστές της μη επιστροφής», έγινε σχεδόν το κύριο εγχειρίδιο προπαγάνδας για τους Λαπουανούς κατά την προεκλογική εκστρατεία για το Sejm. Ακόμη και ο κυβερνητικός αξιωματούχος «Uusi Suomi» υπερασπίστηκε τον Yerzinkyan τόσο άμετρα που ο Maisky χρειάστηκε να εκδώσει ειδική διαμαρτυρία για αυτό το θέμα. Αν και οι Λαπουάν επέμειναν να εκδιώξουν τον Maisky από τη Φινλανδία, η κυβέρνηση περιορίστηκε στο να απαιτήσει να απομακρυνθεί από τη χώρα ο αξιωματικός ασφαλείας Krasovsky, ο οποίος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Helsingfors.

«Έχοντας βιώσει τόσες πολλές απογοητεύσεις με Φινλανδούς δικηγόρους», συνέχισε ο Maisky, «αποφάσισα να προσπαθήσω με Σουηδούς, δεδομένου ότι ένας Σουηδός μπορεί να μιλήσει σε ένα φινλανδικό δικαστήριο στη μητρική του γλώσσα και μπορεί επίσης να ανακαλύψει περισσότερο θάρρος και ανεξαρτησία ως πολίτης άλλης χώρας χρησιμοποιώντας σημαντικό βάρος στη Φινλανδία Μέσω της πρεσβείας μας στη Στοκχόλμη, κατάφερα να στρατολογήσω έναν από τους μεγαλύτερους Σουηδούς δικηγόρους, έναν σπουδαίο ειδικό σε θέματα λογαριασμών, έναν συγκεκριμένο Λάγκερκραντζ και ασχολήθηκε με πολύ ζήλο. Ήταν όμως ένας άνθρωπος από έναν κόσμο εντελώς ξένος για εμάς και πολύ απόμακρος από την πολιτική, όταν, σε μια από τις ακροάσεις του δικαστηρίου, ο Erzinkyan, θέλοντας να εκφοβίσει τόσο το δικαστήριο όσο και την «κοινή γνώμη» της Φινλανδίας, δήλωσε με καύχημα. χρόνια δουλειάς στο Χέλσινγκφορς, πέρασαν από τα χέρια του 50 εκατομμύρια ρούβλια, τα οποία φέρεται να παρέδωσε στους πράκτορες της GPU, της στρατιωτικής υπηρεσίας και της Κομιντέρν, ο φτωχός Lagercrantz φοβήθηκε εντελώς και έφυγε από το δικαστήριο πριν από το τέλος της ακρόασης. Το ίδιο βράδυ πέταξε σπίτι με ένα αεροπλάνο. Σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση, ζήτησα από τη CNT και το NKID να μας στείλουν γρήγορα κάποιον έμπειρο Ρώσο δικηγόρο που θα μπορούσε, αν όχι να μιλήσει ο ίδιος στο δικαστήριο, τουλάχιστον να ετοιμάσει τέτοιες δηλώσεις και γενικά να ηγηθεί της υπεράσπισής μας».

Το Λαϊκό Επιτροπείο Εμπορίου έστειλε τον νομικό σύμβουλο της εμπορικής αποστολής του Βερολίνου, A.Yu, αλλά αυτός, έχοντας παρακολουθήσει μια από τις ακροάσεις, δεν έμεινε στο Helsingfors και, επιστρέφοντας στη Γερμανία, εντάχθηκε στις τάξεις των αποστατών. Μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες, ο Maisky κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπό τις παρούσες συνθήκες ήταν απίθανο να βρεθεί ένας αρκετά επιφανής ξένος δικηγόρος έτοιμος να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της ΕΣΣΔ, με αποτέλεσμα ο ίδιος να ανέλαβε την υπόθεση, βασιζόμενος με τη δική του «κοινή λογική και πολιτική επινοητικότητα» και χρησιμοποιώντας τον ως οθόνη τον Φινλανδό δικηγόρο Joustenlahti, ο οποίος εκτέλεσε τις οδηγίες του πληρεξούσιου στο δικαστήριο. Ωστόσο, μετά τη συνάντηση της 11ης Σεπτεμβρίου, έγινε σαφές στον Maisky ότι αν δεν χρησιμοποιούσαν «ηρωικά μέσα», η υπόθεση θα χανόταν αναμφίβολα.

«Σε σχέση με τη διαδικασία», σημείωσε ο πληρεξούσιος, «έχω μιλήσει με τον τότε Υπουργό Εξωτερικών Procope, ζητώντας τη βοήθειά του για να ξεκαθαρίσει την αλήθεια, σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, έκανα πάνω από 15 διαβήματα , αρχικά ο Procope ήταν αρκετά ευαίσθητος στην επιμονή μου και διαμαρτυρήθηκε ψύχραιμος. Στο δεύτερο μισό του Σεπτεμβρίου, η ευτυχία μου χαμογέλασε. Το έργο μου στη Φινλανδία ήταν ο πρώτος τόμος των «αναμνήσεων» του Οι «αναμνήσεις» των κορυφαίων συντρόφων του κόμματός μας, αναβλήθηκαν από τον Yerzinkyan για μεταγενέστερη ημερομηνία, καθώς και τον τίτλο του τυπογραφείου , επιτέθηκε απότομα στον Προκόπε, παρουσιάζοντάς τον ως λαθρέμπορο και αδύναμο παιχνίδι στα σοβιετικά χέρια Στην επόμενη συνάντησή μου με τον Προκόπε, μοιράστηκα τις πληροφορίες μου μαζί του. Ο Προκόπε ήταν τρομερά έξαλλος, αλλά στην αρχή δεν με πίστεψε. Στη συνέχεια έκανε τις απαραίτητες έρευνες και... μετατράπηκε σε σύμμαχό μας στην υπόθεση Ερζινκιάν. Η εκτύπωση του βιβλίου του Yerzinkyan σταμάτησε και η πίεση του Procope στο δικαστήριο υπέρ μας αυξήθηκε σαφώς».

Περίπου την ίδια περίοδο, ο πληρεξούσιος έμαθε ότι είχε προκύψει σύγκρουση μεταξύ του Shalin και του υπολοχαγού Mustonen (ίσως αυτές οι πληροφορίες ελήφθησαν από κάποιον O. Mustonen, ο οποίος υπηρετούσε ως αγγελιαφόρος στην εμπορική αποστολή, αλλά απολύθηκε από τον Erzinkyan τον Σεπτέμβριο του 1928 ). Η ουσία της υπόθεσης ήταν ότι ο Shalin υποσχέθηκε στον Mustonen 5 χιλιάδες ρούβλια για να δώσει τη μαρτυρία που χρειαζόταν, αλλά πλήρωσε μόνο 50, υποσχόμενος να δώσει το υπόλοιπο ποσό μόνο αφού κερδίσει την υπόθεση στο δικαστήριο. Συνειδητοποιώντας ότι αυτό ανοίγει κάποιες προοπτικές κατά τη διάρκεια μιας φαινομενικά απελπιστικής διαδικασίας για την εμπορική αποστολή, ο Maisky «μέσω των κατάλληλων καναλιών» υπαινίχθηκε στον Mustonen ότι εάν απαρνηθεί τη μαρτυρία του και πει την αλήθεια, δεν θα χάσει και θα λάβει αμέσως μια ουσιαστική ανταμοιβή. Μετά από κάποιο δισταγμό, ο Mustonen συμφώνησε, αλλά επειδή φοβόταν τους Lapuans, έπρεπε να τον στείλουν στη Στοκχόλμη, όπου, παρουσία συμβολαιογράφου, ο υπολοχαγός είπε πώς ήταν πραγματικά το θέμα. Επιπλέον, ο Mustonen απέδειξε το άλλοθι του, δηλαδή ότι δεν μπορούσε να ήταν στο διαμέρισμα του Shalin στις 17 Ιουνίου 1929, και παρουσίασε την απόδειξη του τελευταίου, με την οποία συμφώνησε να του δώσει 5 χιλιάδες ρούβλια. για ψευδορκία. Η νέα μαρτυρία έπαιξε το ρόλο του σημείου καμπής στη δίκη του Yerzinkyan και στην ακροαματική διαδικασία στις 16 Οκτωβρίου, τέθηκε ξανά υπό κράτηση και ο Shalin και ο Raikas πήγαν στη φυλακή μαζί του, μετατρέποντας από μάρτυρες σε κατηγορούμενους.

Στη συνέχεια, ήταν δυνατό να διαπιστωθεί ότι αυτή η σειρά εντύπων, σε ένα από τα οποία εκδόθηκε η επίμαχη συναλλαγματική, έφτασε στην εμπορική αποστολή ένα μήνα αργότερα από την ημερομηνία που αναγραφόταν σε αυτήν. Αυτό ήταν ένα νέο πλήγμα για το αμυντικό σχέδιο που χτίστηκε από τον Yerzinkyan, το οποίο άρχισε να καταρρέει εντελώς όταν έγινε σαφές ότι κανένας Henri Dupuis δεν ζούσε στη διεύθυνση που υπέδειξε ο Shtilman στο Παρίσι και ότι δεν υπήρχε τραπεζίτης με αυτό το όνομα. επιβεβαιώνεται από επίσημα έγγραφα από τη Γαλλία. Το δικαστήριο και ο Τύπος έμειναν έκπληκτοι από αυτά τα γεγονότα, αλλά ο Maisky πίστευε ότι χρειαζόταν ένα ακόμη, αποφασιστικό χτύπημα ώστε η ζυγαριά να γείρει τελικά προς την εμπορική αποστολή.
«Μετά από κάποιο προβληματισμό», ομολόγησε ο πληρεξούσιος, «κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα Yerzinkyan είναι ο Shalin, ένας γέρος, τυφλός, πλούσιος που κατέληξε στη φυλακή, μέσω των κατάλληλων καναλιών μαζί του πρότεινα την ακόλουθη συμφωνία: Ο Σαλίν θέτει πλήρως τις αισθήσεις του στο δικαστήριο και περατώνει την αστική υπόθεση που ξεκίνησε στις 25 Αυγούστου κατά της εμπορικής αποστολής για την είσπραξη του επίμαχου λογαριασμού, και φείδουμε τον Σαλίν όσο το δυνατόν περισσότερο κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και δεν έχουμε αντίρρηση. Στην αποφυλάκισή του μέχρι το τέλος της διαδικασίας, τον θυμήθηκα απίστευτη απληστία και τσιγκουνιά, για την οποία υπάρχουν αστεία στο Χέλσινγκφορς, και προσπάθησα να τον πιάσω με χρήματα, εκτός από άλλους όρους. νομικά έξοδα από αυτόν σε μια αστική υπόθεση (το μέγιστο που μπορούσαμε να πάρουμε ήταν 500 ρούβλια, η ψυχή του Harpagon δεν άντεξε, και ο Shalin συμφώνησε, πράγματι, στις 21 Νοεμβρίου, και στις 24 Νοεμβρίου). , ακύρωσε την πολιτική αγωγή κατά της εμπορικής αποστολής. Τώρα χτύπησε η καταστροφή για τον Yerzinkyan. Όλο το κτίριο που είχε στήσει κατέρρευσε άθλια. Ως αποτέλεσμα της συνείδησης του Shalin, η Erola και η μάντισσα Koskinen συνελήφθησαν. Στηριζόμενοι στον τοίχο, όλοι αυτοί οι απατεώνες άρχισαν να πνίγονται μεταξύ τους και να συναγωνίζονται μεταξύ τους για να κάνουν «συνειδήσεις»...».

Ταυτόχρονα, αποδείχθηκε ότι στις 17 Ιουνίου 1929, ο Erzinkyan, φυσικά, δεν έγραψε κανένα λογαριασμό και, κατά συνέπεια, δεν έλαβε χρήματα σε αυτό, αλλά ο Erola μεσολάβησε ενεργά στις συναλλαγές της εμπορικής αποστολής με Φινλανδοί επιχειρηματίες, παίρνοντας «προμήθειες» από αυτούς για τις υπηρεσίες της. Έτσι, για τη βοήθεια του Shalin στην απόκτηση δασικής παραχώρησης, ο Erola έλαβε 15 χιλιάδες ρούβλια και ο εμπορικός εκπρόσωπος, ο οποίος πάντα είχε ανάγκη από χρήματα και επίσης δεν περιφρονούσε τα "μπόνους", έλαβε 12,5 χιλιάδες ρούβλια. Δεν προκαλεί έκπληξη, ο Maisky ήταν αγανακτισμένος, ότι πριν από την αναχώρησή του από το Helsingfors τον Φεβρουάριο του 1930, ο Erzinkyan «είχε πολλά χρήματα, τα πέταξε δεξιά και αριστερά - απλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε από πού τα πήρε». Προκειμένου να διατηρήσει την εμπιστοσύνη του στον εαυτό του, ο Erzinkyan διαβεβαίωσε τον Shalin και τον Erol ότι έφευγε για τη Μόσχα για να «γίνει ο Λαϊκός Επίτροπος Εμπορίου αντί του Mikoyan». Αλλά ο Karelles, με την προτροπή του Maisky, δεν ενέκρινε τη συμφωνία παραχώρησης που είχε συντάξει ο Erzinkyan και, επιστρέφοντας στη Φινλανδία τον Μάιο, ο πρώην εμπορικός εκπρόσωπος έμαθε ότι ο θυμωμένος Shalin ζήτησε κατηγορηματικά την επιστροφή των χρημάτων που είχε ξοδέψει μάταια. . Επειδή ούτε ο Έρολα, ούτε πολύ περισσότερο ο Ερζίνκιαν μπορούσαν να επιστρέψουν τις προμήθειες που έλαβαν στον Σαλίν, και απείλησε να αναφέρει τα πάντα στη Μόσχα, έτσι, εξήγησε ο Μάισκι, η υποχώρηση του Ερζίνκιαν στην ΕΣΣΔ διακόπηκε: «Η δωροδοκία που έλαβε τον Φεβρουάριο τον κράτησε σταθερά. Στη Φινλανδία, την ίδια στιγμή, ο Shalin προχώρησε με ολοένα και πιο απειλητικό τρόπο, σε αυτή την ακραία κατάσταση, ο Erzinkyan και η Erola σκέφτηκαν να πλαστογραφήσουν τους λογαριασμούς του εμπορικού αντιπροσώπου και να τους χρησιμοποιήσουν για να λάβουν χρήματα από την εμπορική αποστολή. , σε τέτοιο ποσό που θα μπορούσαν να εξοφλήσουν τον Shalin, και ταυτόχρονα να φροντίσουν για τον εαυτό του για το υπόλοιπο της ζωής του, αλλά οι λογαριασμοί του εμπορικού αντιπροσώπου έχουν πάντα μια σφραγίδα στιγμή για να βάλει τη σφραγίδα ενός εμπορικού αντιπροσώπου στο πλαστό του, ο Yerzinkyan πήγε τόσο πεισματικά στην εμπορική αποστολή στις αρχές Ιουνίου και, στο τέλος, τα κατάφερε»21.

Μολονότι ο ίδιος ο Erzinkyan ισχυρίστηκε τώρα ότι, έχοντας γράψει την άτυχη συναλλαγματική τον Δεκέμβριο του 1929, την παρέδωσε στον Erola, και δεν γνώριζε τίποτα για την περαιτέρω μοίρα της, αποδείχθηκε ότι είχε κατασκευάσει όχι μία, αλλά τέσσερις συναλλαγματικές. ανταλλαγή - για περίπου 400 χιλιάδες ρούβλια. Εάν η εμπορική αποστολή συμφωνούσε να πληρώσει το πρώτο από αυτά, θα παρουσιαζόταν στη συνέχεια με τα υπόλοιπα, και εάν η υπόθεση χανόταν, η σοβιετική πλευρά θα έπρεπε να πληρώσει, μαζί με τους τόκους και τα νομικά έξοδα, περίπου μισό εκατομμύριο ρούβλια. Όμως, χάρη στην πίεση των Lapuans, όπως διαβεβαίωσε ο Maisky, που δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τον «φίλο τους» στο έλεος της μοίρας, το δικαστήριο έκρινε τον Yerzinkyan και τον Erol ένοχους μόνο για «απόπειρα απάτης, η οποία δεν ήταν επιτυχής», καταδικάζοντας και οι δύο σε τέσσερις μήνες φυλάκιση. Μια πολύ πιο αυστηρή τιμωρία έπεσε στους συνεργούς τους, οι οποίοι, εκτός από απόπειρα απάτης, κατηγορήθηκαν για ψευδορκία και υποκίνηση σε αυτήν, με αποτέλεσμα ο Koskinen να καταδικαστεί σε φυλάκιση για περίοδο 18 μηνών, ο Shalin - για 22 μήνες και Ράικας - για τρία χρόνια. Το δικαστήριο αποφάσισε επίσης να εισπράξει 80 χιλιάδες φινλανδικά μάρκα από τους καταδικασθέντες ως δικαστικά έξοδα22.

Αφού έχασε μια συγκλονιστική δίκη στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1930 σε μια παρόμοια υπόθεση, ο Σ.Μ. Ο Litvinov (αδελφός του Λαϊκού Επιτροπείου της ΕΣΣΔ), κατηγορούμενος για πλαστογραφίες συναλλαγματικών της εμπορικής αποστολής του Βερολίνου και αθωωμένος από ένορκο, η Μόσχα θα έπρεπε να θεωρήσει την καταδίκη του Erzinkyan και των συνεργών του όχι μόνο ως νομική, αλλά και ως πολιτική νίκη23. Ωστόσο, το άρθρο «Η περίπτωση του απατεώνα Ερζίνκιαν, πράκτορα των Φινλανδών Φασιστών» που δημοσιεύτηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1930 στην Πράβντα εξέφρασε την οργή της που «παρά την παρουσία αδιάψευστων στοιχείων, η πλήρης απόδειξη της απάτης που διέπραξε ο Ερζίνκιαν, Φινλανδικό δικαστήριο, συνήθως όχι τσιγκούνης απαντώντας στις πιο άγριες ποινές στους αγωνιστές του επαναστατικού εργατικού κινήματος, έδειξε εξαιρετική ευγένεια απέναντι στον προφανή κλέφτη και απατεώνα...» Φυσικά, ο Maisky υπέβαλε επίσημη διαμαρτυρία σε σχέση με την προκατάληψη του δικαστηρίου σε σχέση με τον Yerzinkyan και αυτός, με τη σειρά του, άσκησε αμέσως έφεση κατά της ετυμηγορίας στο δεύτερο δικαστήριο - το Hofgericht, μέχρι την απόφαση του οποίου μπόρεσε να παραμείνει ελεύθερος.

«Ο Προκόπε μου είπε», επεσήμανε ο Μάισκι, «ότι ενόψει της διαμαρτυρίας μου, ο Γιερζίνκιαν, μέχρι το τέλος της υπόθεσης, θα εξοριζόταν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου όμως θα παρακολουθείτο αυστηρά από την αστυνομία , στη συνέχεια εκπληρώθηκε μόνο εν μέρει ο Yerzinkyan πράγματι έζησε στις επαρχίες, αλλά, πρώτον, από μια μικρή πόλη μεταφέρθηκε σύντομα στο μεγάλο κέντρο του Tammerfors και, δεύτερον, του επέτρεψαν συχνά να έρθει στην πρωτεύουσα για λίγο. " Αν και στις 23 Μαρτίου 1931, ο Hoffgericht επιβεβαίωσε την πρωτόδικη ετυμηγορία σε όλα τα μέρη, ο πρώην εμπορικός εκπρόσωπος μετέφερε την υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο της Φινλανδίας, το οποίο στις 23 Ιουλίου αποφάσισε... να διπλασιάσει τις ποινές των δύο κύριων κατηγορούμενοι - Erzinkyan και Erol, οι οποίοι συνελήφθησαν ξανά και μεταφέρθηκαν στη φυλακή Helsingfors για να εκτίσουν την ποινή. Παράλληλα, το δικαστήριο μείωσε τις ποινές φυλάκισης του Σαλίν και του Ράικα, αντίστοιχα, σε 6 και 26 μήνες. Ως αποτέλεσμα, ο πληρεξούσιος ανέφερε στον Στάλιν, «μπορούμε ακόμη να νιώθουμε μια ορισμένη ικανοποίηση, επειδή πολιτικά σκοτώθηκε ο Yerzinkyan και εδώ για πρώτη φορά καταφέραμε να βάλουμε έναν μεγάλο αποστάτη στη φυλακή, κολλώντας την ταμπέλα ενός εγκληματία απατεώνα στο μέτωπό του ... Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι το θέμα Ερζίνκιαν ήταν μια καλή προειδοποίηση για εκείνους τους πιθανούς αποστάτες που, δυστυχώς, δεν έχουν ακόμη μεταφερθεί στον ξένο μηχανισμό μας».

Αλλά πίσω στις 2 Φεβρουαρίου 1931, η Pravda δημοσίευσε ένα μεγάλο άρθρο, «The Pork Snout of a Defector», στο οποίο, περιγράφοντας την πορεία της υπόθεσης του πρώην εμπορικού αντιπροσώπου, τόνισε ότι «αποκαλύπτει με εξαιρετική φωτεινότητα την αληθινή αντιμετωπίζουν, ή μάλλον, τη «χοιρινή μύτη» εκείνων των προδοτών που, όπως ο Μπεσεντόφσκι, ο Ντμιτριέφσκι και άλλοι, αυτομόλησαν στο στρατόπεδο του ταξικού εχθρού και τώρα προσπαθούν να παρουσιαστούν ως «πολιτικοί» ήρωες που δεν μπορούσαν να συμφιλιωθούν με τους «Τσεκ». καθεστώτος», δηλώνοντας ότι «η προσπάθεια του Ερζίνκιαν να ντύσει τον εαυτό του με τον «πολιτικό μάρτυρα» απέτυχε εντελώς και στο μέτωπό του «καίγεται έντονα το σημάδι του πιο συνηθισμένου εγκληματία», η εφημερίδα προσπάθησε να διαβεβαιώσει τους αναγνώστες. όλοι οι αποστάτες είναι οι ίδιοι απατεώνες.

Αλλά ίσως το πιο εντυπωσιακό είναι ότι, φεύγοντας από τη φυλακή, ο Yerzinkyan στράφηκε για βοήθεια σε κανέναν άλλον από τον... Mikoyan! Τι ήλπιζε ο πρώην εμπορικός εκπρόσωπος, ο οποίος εκδιώχθηκε από τις τάξεις του Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων στις 10 Αυγούστου 1930, «ως προδότης της υπόθεσης της εργατικής τάξης» και χαρακτηρίστηκε στην πατρίδα του ως «εγκληματίας» και μάλιστα «πράκτορας των Φινλανδών φασιστών»; Και, ωστόσο, τον Ιούλιο του 1932, ο διευθυντής της γραμματείας του Λαϊκού Επιτροπείου Εφοδιασμού της ΕΣΣΔ, της οποίας ηγούνταν εκείνη την εποχή ο Μικογιάν, έστειλε, κατόπιν εντολής του, στην Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων, της Λαϊκής Επιτροπείας Εξωτερικών Υποθέσεων και του Αναπληρωτή Προέδρου της OGPU Γ. Γ. Γιαγκόντα δύο αχρονολόγητων, πολύ γλωσσοδέτητων (ίσως λόγω μετάφρασης;), τηλεγραφημάτων του Ερζινκιάν που έστειλε από το Ντάντσιγκ. Είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά ο «αποστάτης» ζήτησε... να πάει στην ΕΣΣΔ!

«Με μεγάλες δυσκολίες», είπε το πρώτο από τα τηλεγραφήματα, «επιτέλους απελευθερωμένος από εκείνες τις μέρες [όπως στο κείμενο - V.G.], στράφηκα απευθείας στους ανθρώπους μας εδώ για να μου επιτρέψουν να έρθω μετά από δύο χρόνια αιχμαλωσίας Δεν είμαι εγκληματίας, δεν είμαι προδότης για ένα λεπτό, ενώ είμαι αιχμάλωτος για δύο χρόνια υπό δικαστική έρευνα, ελπίζω να αποδείξω όλα αυτά στο δικαστήριο, μέσω της δικής μας , το βιβλίο μου 500 σελίδων με τίτλο «Δύο χρόνια αιχμαλωσίας στα χέρια του εχθρού σας ζητώ να μου επιτρέψετε να έρθω, να μηνύσω και να κρύψω [προφανώς – Β.Γ.] εσύ σήμερα. Το δεύτερο τηλεγράφημα έγραφε: «Και πάλι δεν έκανα μια βρώμικη πράξη και με κρατούσαν εδώ με το ζόρι και παρουσιαστεί ενώπιον του δικαστηρίου»24.

Το αν ο Yerzinkyan περίμενε απάντηση από τη Μόσχα και ποια ήταν η μελλοντική του τύχη, δυστυχώς, είναι άγνωστο...

Σημειώσεις

1. Ρωσικό Κρατικό Αρχείο Κοινωνικής-Πολιτικής Ιστορίας (RGASPI). Υλικά της ομάδας αναφοράς (εφεξής - MSG), σελ. 204, 171, 86. Για σύντομες πληροφορίες για τον S. E. Erzinkyan, βλέπε επίσης: Questions of History, 2000, No. 1, p. 59 - 60; Σοβιετικές-φινλανδικές σχέσεις RUPASOV A.I. Μέσα δεκαετίας 1920 - αρχές δεκαετίας 1930 Αγία Πετρούπολη 2001, σελ. 310.
2. ΡΓΑΣΠΗ, f. 17, ό.π. 100, αρ. 15202/6176, ιβ. 2 - 3; όπ. 112, ημ. 65, ιβ. 107.
3. Ό.π., ό.π. 3, d 672, l. 3; MSG, l. 70, 183 - 185, 166.
4. Ό.π., ιβ. 153 - 154, 273.
5. Ό.π., ιβ. 150, 118 - 119.
6. Ό.π., ιβ. 134, 173 - 176.
7. RAPOPORT Α. Σοβιετική εμπορική αποστολή στο Βερολίνο. Από τα απομνημονεύματα ενός εξωκομματικού ειδικού. NY. 1981, σελ. 222.
8. ΡΓΑΣΠΗ, f. 17, ό.π. 74, ημ. 57, ιβ. 44; MSG, l. 214 - 216.
9. Ό.π., στ. 85, ό.π. 27, 191, ιβ. 1.
10. Ibid., MSG, l. 222 - 223, 240.
11. Ό.π., ιβ. 143 - 146, 256, 243 - 245.
12. Ό.π., ιβ. 286 - 287, 236 - 239; φά. 17, ό.π. 36, 1536, λ. 118.
13. Γιατί ο εμπορικός αντιπρόσωπος της Helsingfor αρνείται να επιστρέψει στην ΕΣΣΔ; - Σήμερα. Ρίγα. 23.VI.1930, N 171.
14. Σκάνδαλο στην πρεσβεία. (Από τον ανταποκριτή μας). - Τιμόνι. Βερολίνο. 4.VII.1930, Ν 2918; Σκάνδαλο στην εμπορική αποστολή Helsingfors. Και πάλι απλήρωτοι λογαριασμοί. - Τελευταία νέα. Παρίσι. 22.VI.1930, Ν 3378; Η περίπτωση του εμπορικού εκπροσώπου Erzinkyan. (Από δικό του ανταποκριτή). - Αναβίωση. Παρίσι. 1.VII. 1930, Ν 1855.
15. RGASPI, MSG, l. 266 - 267.
16. Εμπορικός εκπρόσωπος της Helsingfors ενώπιον του δικαστηρίου. - Αναβίωση. 13.VIII.1930, Ν 1898; 14.VIII.1930, N 1899.
17. RGASPI, MSG, l. 264 - 265.
18. Ο Ερζίνκιαν αφέθηκε ελεύθερος. - Τιμόνι. 22.VIII. 1930, Ν 1907; Υπόθεση Ερζινγκιάν. - Αναβίωση. 31.VIII.1930, N 1916.
19. RGASPI, MSG, l. 264.
20. Η περίπτωση του εμπορικού αντιπροσώπου Erzinkian. Δήλωση 8 αποστατών. - Αναβίωση. 14.IX. 1930, Ν 1930; Συγκλονιστικές αποκαλύψεις στη δίκη Ερζίνκιαν. Επιστολή από τη Φινλανδία. - Ακριβώς εκεί. 18.IX.1930, Ν 1934.
21. RGASPI, MSG, l. 261 - 269, 241.
22. Η περίπτωση του εμπορικού αντιπροσώπου της Helsingfors. - Αναβίωση. 26.XII. 1930, Ν 2033; Η υπόθεση Erzinkyan. - Τελευταία νέα. 26.XII. 1930, Ν 3565.
23. Για την περίπτωση του S. M. Litvinov, βλ.: Questions of History, 2000, No. 10, p. 98 - 112.
24. RGASPI, MSG, l. 257, 293 - 295.

Ερωτήματα ιστορίας. - 2005. - Αρ. 7. - Σ. 69-86.

Το θέμα έχει γίνει κάπως κατάφυτο από μύθους - στην αρχή το κίνημα των Μαύρων εκατό επικρίθηκε πλήρως (απέκτησαν τη φήμη ως πογκρόμ και τρομοκράτες), στη συνέχεια, αντίθετα, δοξάστηκαν κάπως. Έσκαψα λίγο τα υλικά και έκανα μια προσπάθεια να κατανοήσω αυτό το θέμα.
Πρώτον, μερικές συνδέσεις.
Stepanov S.A. Τρόμος της Μαύρης εκατοντάδας 1905-1907 http://www.memo.ru/history/terror/stepanov.htm
Kozhinov V. «Μαύρες εκατοντάδες» και επανάσταση
http://www.hrono.ru/libris/kozh_chern.html
S. Kara-Murza:
http://www.hrono.ru/statii/2003/black.html

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω, ίσως, με μια σύντομη σημείωση για το κίνημα των Μαύρων εκατό.

Στις πρώτες γραμμές, σημειώνω ότι στα τέλη του 1905 εμφανίστηκαν αρκετές οργανώσεις της Μαύρης Εκατοντάδας: η Ένωση Νόμου και Τάξης (Oryol), το Κόμμα της Λαϊκής Τάξης (Κουρσκ), η Λαϊκή Εταιρεία του Τσάρου (Καζάν), το Αυτοκρατορικό Μοναρχικό Κόμμα ( Ivanovo-Voznesensk), Λευκό πανό (Νίζνι Νόβγκοροντ), Δικέφαλος αετός (Κίεβο), Ένωση Ρώσων Ορθοδόξων (Shuya). Ωστόσο, οι περισσότεροι από αυτούς περιόρισαν τις δραστηριότητές τους σε μια πόλη, περιοχή και σπάνια σε μια επαρχία.

Αλλά η Ένωση του Ρωσικού Λαού, που δημιουργήθηκε στην Αγία Πετρούπολη τον Νοέμβριο του 1905, αρχικά είχε τοποθετηθεί ως ολό-ρωσική, έτσι μετά από έξι μήνες σχεδόν ολόκληρη η χώρα καλύφθηκε από ένα δίκτυο επαρχιακών διαμερισμάτων. Οι τάξεις των Μαύρων Εκατοντάδων αυξήθηκαν ραγδαία και μέχρι τα τέλη του 1907 - αρχές του 1908. Σύμφωνα με το Υπουργείο Εσωτερικών, υπήρχαν περισσότερα από 400 χιλιάδες άτομα σε 2.229 τοπικούς οργανισμούς. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια περίεργη απόχρωση: οι Μαύρες Εκατοντάδες δεν απολάμβαναν σημαντική υποστήριξη σε περιοχές με κυρίαρχο ρωσικό πληθυσμό και όπου ο ρωσικός πληθυσμός απουσίαζε ή ήταν ασήμαντος (Φινλανδία, Πολωνία, χώρες της Βαλτικής, Καύκασος), αλλά ήταν πιο ενεργοί σε περιοχές με μικτή εθνική σύνθεση (Λευκορωσία, Ουκρανία).

Η ιδεολογία της Ένωσης χτίστηκε πάνω στη γνωστή φόρμουλα «αυτοκρατία, Ορθοδοξία, εθνικότητα», ενώ τόσο ο καπιταλισμός (θεωρούμενο τεχνητά καλλιεργημένο και οργανικά ξένο οικονομικό σύστημα για τη Ρωσία) όσο και η δημοκρατία με «αστικές αξίες» και τον ατομικισμό επικρίθηκαν δριμεία. Η βάση του προγράμματος των Μαύρων εκατοντάδων ήταν η διατήρηση μιας απεριόριστης μοναρχίας, ενώ διέκρινε ξεκάθαρα την «αυτοκρατία» και την «απολυταρχία», που δεν βασιζόταν στην ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Ζέμστβο και στην επικοινωνία μεταξύ τσάρου και λαού, αλλά στα δεξιά των ισχυρών, καθώς και των ευγενών προνομίων και της αγροτικής κοινότητας. Ένα άλλο σημαντικό σύνθημα: «Η Ρωσία για τους Ρώσους» (αυτό σήμαινε ολόκληρο τον σλαβικό πληθυσμό).

Η κοινωνική σύνθεση ήταν πολύ ποικίλη, από εκπροσώπους της αριστοκρατίας έως αγρότες (η πιο διαδεδομένη ήταν η είσοδος στην Ένωση του Ρωσικού Λαού στις επαρχίες Volyn και Podolsk, όπου λειτουργούσε η Λαύρα Pochaev, με επικεφαλής τον κλήρο της Μαύρης εκατοντάδας). Δημιουργήθηκαν επίσης εργατικές οργανώσεις (ιδίως η Ένωση Ρώσων Εργατών του Κιέβου, με επικεφαλής τον τυπογράφο Κ. Τσίτοβιτς). Οι μοναρχικοί κατέλαβαν πολύ ισχυρές θέσεις στο εργοστάσιο του Πουτίλοφ στην Αγία Πετρούπολη, το οποίο την ίδια εποχή δικαίως θεωρούνταν προπύργιο των Σοσιαλδημοκρατών.

Επικεφαλής του σωματείου ήταν ο γιατρός A.I. Dubrovin, οι πιο κοντινοί του βοηθοί ήταν ο V.M. Purishkevich και N.E. Markov, η ομάδα διαχείρισης περιλάμβανε επίσης τον φιλόλογο A.I. Sobolevsky, επιμελητής του Μουσείου Μεταλλείων N.P. Pokrovsky, καλλιτέχνης A.A. Maikov (γιος διάσημου ποιητή), δικηγόροι A.I. Trishatny και P.F. Bulatzel, ιχθυέμπορος χονδρικής Ι.Ι. Baranov, εκδότης E.A. Poluboyarinova (ταμίας του σωματείου), πρόεδρος του συμβουλίου του Gostiny Dvor στην Αγία Πετρούπολη P.P. Σουρίν.
Στις εκλογές για την Πρώτη Κρατική Δούμα, οι μοναρχικοί υπέστησαν μια συντριπτική ήττα - μόνο το 9,2% των εκλογέων τους ψήφισε, ως αποτέλεσμα, δεν υπήρχε ούτε ένας εκπρόσωπος της Ένωσης μεταξύ των βουλευτών της Δούμας, αλλά αργότερα κατάφεραν να επιτύχουν κάποια επιτυχία, και ο Purishkevich και ο Krushevan έγιναν βουλευτές της Δεύτερης Δούμας (έγιναν οι πρώτοι βουλευτές που απομακρύνθηκαν από την αίθουσα συνεδριάσεων για συμπεριφορά χούλιγκαν). Στην Τρίτη και Τέταρτη Δούμα, η δεξιά είχε ήδη περίπου 140 εντολές, αλλά μέχρι τότε η Ένωση του Ρωσικού Λαού είχε καταρρεύσει. Πρώτα, ο Πουρίσκεβιτς το άφησε (επικεφαλής της Ρωσικής Λαϊκής Ένωσης που πήρε το όνομά του από τον Μιχαήλ Αρχάγγελο) και μετά ο Μάρκοφ. Οι λόγοι είναι τόσο προσωπική υπερηφάνεια όσο και πολιτικές διαφορές.

Το 1911-1912 Η Ένωση του Ρωσικού Λαού διαλύθηκε σε δύο αντιμαχόμενα μέρη - την Πανρωσική Ένωση Ντουμπροβίνσκι του Ρωσικού Λαού και την ανανεωτική Ένωση του Ρωσικού Λαού. Η πρώτη (με επικεφαλής τον Ντουμπρόβιν) παρέμεινε στις προηγούμενες θέσεις της για την ανάγκη επιστροφής στην προ-μεταρρυθμιστική απολυταρχία, τον διορισμό βουλευτών της Κρατικής Δούμας από τον αυτοκράτορα και αντιτάχθηκε στις μεταρρυθμίσεις της Π.Α. Stolypin (καταστροφή της κοινότητας). Οι «ανακαινιστές», με επικεφαλής τον Markov, πίστευαν ότι ήταν απαραίτητο να ληφθεί υπόψη η ύπαρξη μιας εκλεγμένης Δούμας (ταυτόχρονα ζήτησαν την επιλογή μιας «καθαρά ρωσικής» Δούμας) και υποστήριξαν πλήρως τις μεταρρυθμίσεις του Stolypin. Και τα δύο κόμματα υπήρχαν μέχρι το 1917.
Αλλά ο κατακερματισμός δεν τελείωσε εκεί η πολυεπίπεδη σύνθεση των οργανώσεων των Μαύρων εκατό και οι κοινωνικές αντιφάσεις σε αυτές άρχισαν σταδιακά να επηρεάζουν το βάρος τους (για παράδειγμα, οι αγροτικές υποδιαιρέσεις της Ένωσης του Ρωσικού Λαού υποστήριζαν την αναγκαστική δήμευση των ιδιοκτητών γης. ' Χώρες). Στο τέλος, τα τοπικά τμήματα εγκατέλειψαν τον έλεγχο του κέντρου και μέχρι το 1914 το στρατόπεδο των Μαύρων Εκατό ήταν ένας όμιλος ανόμοιων ομάδων που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους.
Εργασία που χρησιμοποιείται:
Πολιτικά κόμματα της Ρωσίας: ιστορία και νεωτερικότητα. Μ., 2000.

Εδώ θα παραθέσω ένα ενδιαφέρον έγγραφο.

Παράθεση από: Ένωση του Ρωσικού Λαού με βάση τα υλικά της Έκτακτης Ερευνητικής Επιτροπής της Προσωρινής Κυβέρνησης / Σύνθ. Α. Τσερνάβσκι. Μ.; L., 1929. S. 92-93.

V. B. BEZGIN. Λιντσάρισμα χωρικών και οικογενειακή βία (ΤΕΛΟΣ XIX - ΑΡΧΕΣ ΧΧ ΑΙΩΝΑ)

Σύμφωνα με το εθιμικό δίκαιο, τα σοβαρότερα εγκλήματα στο χωριό ήταν ο εμπρησμός, η κλοπή αλόγων και η κλοπή. Στο μυαλό των αγροτών, η κλοπή θεωρούνταν πιο επικίνδυνο έγκλημα από τα εγκλήματα κατά της πίστης, της προσωπικότητας, της οικογενειακής ένωσης και της καθαρότητας των ηθών. Το θύμα θεώρησε την κλοπή των σιτηρών ή του αλόγου του ως απόπειρα κατά της ίδιας του της ζωής, σε αντίθεση με την επίσημη ερμηνεία αυτού του είδους του εγκλήματος στον ποινικό κώδικα. Από όλα τα εγκλήματα ιδιοκτησίας, η κλοπή αλόγων θεωρούνταν το πιο σοβαρό στο χωριό, αφού η απώλεια ενός αλόγου οδήγησε στην καταστροφή του αγροκτήματος των αγροτών. Ο άνδρας πίστευε ότι εφόσον το έγκλημα στράφηκε προσωπικά εναντίον του, τότε η τιμωρία θα έπρεπε να είναι άμεση και άμεση. Επιπλέον, δεν ήταν σίγουρος ότι ο εγκληματίας θα τιμωρούνταν - οι κλέφτες αλόγων κρύφτηκαν επιδέξια.

Γεγονότα λιντσαρίσματος κλεφτών αλόγων σημειώθηκαν από τους περισσότερους ερευνητές του ρωσικού χωριού2. Ο ιερέας του χωριού Petrushkovo, περιοχή Karachevsky, επαρχία Oryol, Ptitsyn, σε ένα μήνυμα στις 25 Μαΐου 1897, περιέγραψε το τοπικό λιντσάρισμα ως εξής: «Οι αγρότες αντιμετωπίζουν τους κλέφτες και τους κλέφτες αλόγων με τον δικό τους τρόπο και μπορούν να σκοτώσουν εντελώς αν πιάνονται εγκαίρως, και συχνά συμβαίνουν τραυματισμοί σε τέτοιους ανθρώπους»3. Οι χωρικοί ήταν ανελέητοι απέναντι στους κλέφτες αλόγων που πιάστηκαν στα πράσα. Το αγροτικό έθιμο απαιτούσε άμεσα και αυθαίρετα αντίποινα κατά των κλεφτών αλόγων. Εδώ είναι μερικά παραδείγματα τέτοιων λιντσαρίσματος. Στο χωριό Taneyevka, στην περιοχή Oboyansky, στην επαρχία Kursk, «οι αγρότες κυνήγησαν κάποτε έναν κλέφτη που είχε κλέψει ένα άλογο και, αφού τον έπιασε στο δάσος, τον σκότωσε». Ένας κάτοικος του χωριού Καζίνκι της ίδιας επαρχίας, ο Β. Μπουλγκάκοφ, ανέφερε στο εθνογραφικό γραφείο στις 30 Ιουνίου 1898: «Οι αγρότες αντιμετωπίζουν τους κλέφτες αλόγων πολύ σκληρά, αν τους πιάσουν με άλογα οι αρχές και ως επί το πλείστον ασχολούνται με το λιντσάρισμα, δηλαδή τον χτυπούν μέχρι να πέσει μισοπεθαμένος». Ο εθνογράφος E. T. Solovyov, στο άρθρο του για τα εγκλήματα μεταξύ των αγροτών, δίνει παραδείγματα όταν αιχμάλωτοι κλέφτες είχαν καρφιά στο κεφάλι τους και ξύλινες καρφίτσες κάτω από τα νύχια τους5. Το μόνο πράγμα που μπορούσε να σώσει έναν κλέφτη αλόγων ή έναν εμπρηστή από το θάνατο ήταν η αυτοενοχοποίηση του φόνου. Σύμφωνα με τα νόμιμα έθιμα, οι αγρότες θεωρούσαν ότι δεν είχαν το δικαίωμα να δικαστούν για αμαρτία (φόνο) και παρέδωσαν τον κρατούμενο στα χέρια των αρχών.

Η απόφαση για το λιντσάρισμα λαμβανόταν, κατά κανόνα, σε σύσκεψη ιδιοκτητών ηλικίας 35-40 ετών, με επικεφαλής τον αρχηγό. Η ετυμηγορία εκδόθηκε μυστικά από τις τοπικές αρχές για να μην παρεμβαίνουν στην εκτέλεση. Σχεδόν πάντα, ένας πιασμένος κλέφτης αντιμετώπιζε τον θάνατο. Έτσι, οι αγρότες του χωριού της επαρχίας Grigorievskaya Samara συγκεντρώθηκαν σε μια συνάντηση στις 3 Δεκεμβρίου 1872 και αποφάσισαν να πιάσουν τον Vasily Andronov, κατηγορούμενο για κλοπή αλόγων και εμπρησμό, και να τον αντιμετωπίσουν. Υπό την ηγεσία του αρχηγού, βρέθηκε και σκοτώθηκε. Στην επαρχία Καζάν, ένας μεγάλος κλέφτης, με κοινή συναίνεση των χωρικών, σκοτώθηκε στην όχθη του ποταμού από τον αρχηγό του χωριού με σιδερένιο λοστό και θάφτηκε στην άμμο. Στην επαρχία Σαράτοφ, έξι κλέφτες αλόγων κρεμάστηκαν και πέταξαν στο χιόνι. Ένας κλέφτης αλόγων που πιάστηκε στα χέρια πυροβολήθηκε με όπλο στην επαρχία Βιάτκα. Οι αγρότες της επαρχίας Σαμαρά έκαναν επιδρομές σε «κάστανα» (κλέφτες αλόγων), και όταν τους έπιαναν, έριχναν κλήρο για το ποιος θα εκτελέσει την ποινή της κοσμικής συγκέντρωσης6. Ακόμα κι αν ο κλέφτης δεν σκοτωνόταν αμέσως, τον περίμενε βαριά τιμωρία. Για παράδειγμα, η συνέλευση του χωριού Elshansky της περιοχής Aktyrsky αποφάσισε να κρίνει όλους τους κλέφτες που πιάστηκαν να κλέβουν άλογα. Ως τιμωρία τους δόθηκαν έως και 200 ​​χτυπήματα με βέργες, παρά το γεγονός ότι η συνέλευση σπάνια καταδίκαζε τους δράστες σε περισσότερα από 20 χτυπήματα. Συχνά τέτοιες εκτελέσεις κατέληγαν σε θάνατο.

Οι χωρικοί αντιμετώπισαν όχι λιγότερο σκληρά τους εμπρηστές. Η φωτιά ήταν πραγματικά τρομερή καταστροφή για τα ξύλινα κτίρια του χωριού. Συνέπεια του πύρινου στοιχείου ήταν η πλήρης καταστροφή της αγροτικής οικονομίας.

Ως εκ τούτου, οι χωρικοί δεν στάθηκαν στην τελετή με αυτούς που άφησαν τον «κόκκινο κόκορα». Εάν ο εμπρηστής συλλαμβανόταν στον τόπο του εγκλήματος, ξυλοκοπήθηκε άγρια ​​μέχρι να πεθάνει7. Σύμφωνα με έναν ανταποκριτή της εφημερίδας Tambov Provincial Gazette, στο χωριό Korovin, στην περιοχή Tambov, ένας αγρότης ύποπτος εμπρησμού ήταν δεμένος στην ουρά ενός αλόγου, το οποίο στη συνέχεια οδηγήθηκε σε όλο το χωράφι για αρκετές ώρες8. Η παράδοση του λιντσαρίσματος των αγροτών ήταν ιδιαίτερα σταθερή. Έχοντας χρησιμοποιήσει οι ίδιοι την καταστροφική δύναμη του στοιχείου της φωτιάς στον αγώνα ενάντια στον μισητό γαιοκτήμονα, οι αγρότες ήταν ασυμβίβαστοι με αυτούς που πυρπόλησαν τις καλύβες και τις περιουσίες τους. Το 1911, σύμφωνα με μια αναφορά στο αστυνομικό τμήμα, στο χωριό Rostoshi, στην περιοχή Borisoglebsk, στην επαρχία Tambov, ο αγρότης Pastukhov, που κρατήθηκε από ντόπιους επειδή έβαλε φωτιά σε αχυρώνα, ξυλοκοπήθηκε και ρίχτηκε στη φωτιά9. Η αλληλογραφία από το χωριό Muravyevo, στην περιοχή Krasnokholmsky, στην επαρχία Tver για το 1920 δίνει μια περιγραφή του αγροτικού λιντσάρισμα. Αυτόπτης μάρτυρας της εκδήλωσης μίλησε για τα αντίποινα των κατοίκων της περιοχής κατά της Claudia Morozova, που κατηγορείται για μια πυρκαγιά που κατέστρεψε το μισό χωριό. «Ακούστηκε μια κραυγή: «Την χτύπησε!» και ολόκληρο το πλήθος, με βρισιές και φρενήρεις κραυγές, επιτέθηκε στη Μορόζοβα και έγινε άγριο λιντσάρισμα και την χτύπησαν Τακούνια, κούτσουρα, τράβηξε τα μαλλιά της, έσκισε τα ρούχα της «Οι γυναίκες έπαιρναν το παράδειγμά τους από τις μητέρες τους και σκότωσαν το πλήθος να την πνίξει σε μια λιμνούλα.»10

Οι αγρότες αντιμετώπισαν επίσης αποφασιστικά τους κλέφτες που πιάστηκαν στα πράσα. Συγγραφέας μιας ανασκόπησης των εθίμων των αγροτών στην επαρχία Oryol στα τέλη του 19ου αιώνα. Έγραψε ότι «εκδικούνται τους εγκληματίες πιάνοντάς τους στον τόπο του εγκλήματος, χτυπώντας τους και μερικές φορές σκοτώνοντάς τους όλοι, τόσο ο ιδιοκτήτης όσο και οι γείτονες». Τον Δεκέμβριο του 1911, το αστυνομικό τμήμα έλαβε πληροφορίες ότι «στο χωριό Νικόλσκι, στην περιοχή Μπογκουτσάρσκι, στην επαρχία Βορονέζ, διαπράχθηκε λιντσάρισμα εναντίον τριών χωρικών για διάρρηξη από έναν αχυρώνα, ένας εγκληματίας σκοτώθηκε, ένας άλλος ακρωτηριάστηκε, ο τρίτος κατάφερε να δραπετεύσει. Συνελήφθησαν 6 για λιντσάρισμα αγροτών». Το λιντσάρισμα δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα συναισθηματικής έκρηξης, εκδήλωσης συλλογικής επιθετικότητας, δηλαδή άμεσης αντίδρασης στο έγκλημα που είχε συμβεί, αλλά και καθυστερημένης χρονικά δράσης, όχι αυθόρμητης, αλλά εσκεμμένης. Στο χωριό Troitsky, στην περιοχή Novokhopersky, στην επαρχία Voronezh, στις 13 Απριλίου 1911, οι αγρότες Mitasov και Popov συνελήφθησαν επειδή έκλεψαν σίκαλη και αλεύρι από ένα μύλο. Κατά τη συνοδεία των συλληφθέντων, πλήθος αγροτών προσπάθησε να τους απομακρύνει από τους φρουρούς για να προβούν σε λιντσάρισμα των κλεφτών11. Η παρέμβαση από την πλευρά των αρχών έγινε αντιληπτή από τους αγρότες ως ένα ενοχλητικό εμπόδιο που θα μπορούσε να παρεμποδίσει τη δίκαιη ανταπόδοση.

Το λιντσάρισμα δεν ήταν απλώς προσωπικά αντίποινα εναντίον του θύματος, επίσης, συμμετείχαν στην τιμωρία. Στα βάναυσα, αυθαίρετα αντίποινα, συνδυάστηκαν συναισθήματα εκδίκησης, θυμού και φόβου. Ήταν ο φόβος που μετέτρεψε το χωριό σε συλλογικό δολοφόνο. Εξηγώντας αυτό το φαινόμενο, ο N. M. Astyrev στο «Notes of a Volost Clerk» υποστήριξε ότι οι αγρότες, μεγαλωμένοι με φόβο, κατέφευγαν οι ίδιοι σε αυτή τη μέθοδο επιρροής. «Εξ ου και οι σκηνές άγριας αυθαιρεσίας», έγραψε ο συγγραφέας, «όταν, ελλείψει στοιχείων για οποιαδήποτε πράξη που εμπνέει φόβο (μαγεία, εμπρησμός, κλοπή αλόγων), πετυχαίνουν τα δικά τους μέσα, χτυπούν, ακρωτηριάζουν, σκοτώνουν και καίνε». 12. Το αίσθημα συλλογικού φόβου ενός εγκληματία που περπατούσε ελεύθερος και, επομένως, θα μπορούσε να συνεχίσει να κάνει παρόμοια πράγματα στο μέλλον, ώθησε τον αγροτικό κόσμο σε γρήγορα αντίποινα. Οι άνθρωποι έλεγαν: «Δεν μπορείς να σταματήσεις έναν κλέφτη αν δεν τον σκοτώσεις μέχρι θανάτου».13 Ένας άλλος λόγος ήταν ότι οι αγρότες δεν πίστευαν στην άξια ανταπόδοση. Έτσι, στο χωριό Nizovoy, στην περιοχή Tambov, το 1884, οι περιπτώσεις αυθαιρεσιών με κλέφτες έγιναν συχνότερες. Οι κάτοικοι της περιοχής είπαν: «Πηγαίνετε εκεί, σέρνετε γύρω από τα δικαστήρια, με κάποιο απατεώνα, έναν κλέφτη, και το καλύτερο από όλα, ένα τσεκούρι στο κεφάλι, ακόμη και στην τρύπα του πάγου»14. Λαϊκές σφαγές στα τέλη του 19ου αιώνα. κατέληγε σε ετήσιους φόνους. Το 1899, ο αστυνομικός της περιοχής διεξήγαγε έρευνα στο χωριό Shchuchye, στην περιοχή Bobrovsky, στην επαρχία Voronezh, για τη δολοφονία τριών αγροτών. Αποδείχθηκε ότι «οι αγρότες σκοτώθηκαν από ολόκληρη την κοινωνία, κατά τη γνώμη της οποίας ασχολούνταν συνεχώς με κλοπές, πουλώντας κλοπιμαία και ήταν γενικά επισφαλείς άνθρωποι για τον γύρω πληθυσμό»15.

Οι αγρότες ήταν πεπεισμένοι για το δικαίωμά τους να κάνουν λιντσάρισμα και σε τέτοια αντίποινα δεν θεωρούσαν τη δολοφονία αμαρτία. Η κοινωνία έθαψε κρυφά τον άνθρωπο που σκοτώθηκε με λιντσάρισμα, προσθέτοντάς τον στη λίστα των αγνοουμένων. Οι δικαστικές αρχές προσπάθησαν να διερευνήσουν τα γεγονότα λιντσαρίσματος που τους έγιναν γνωστά. Όλες οι προσπάθειες της αστυνομίας για τη διαπίστωση των συνθηκών του συμβάντος και τον εντοπισμό του εγκληματία ήταν κατά κανόνα άκαρπες. Ήταν δύσκολο να προσδιοριστεί ο ένοχος, αφού σε όλες τις ερωτήσεις του ανακριτή οι αγρότες απαντούσαν συνεχώς ότι «τον χτυπούσαν με όλη τους τη δύναμη» ή είπαν: «Ναι, ήμασταν ελαφροί μαζί του, θέλαμε απλώς να τον διδάξουμε περισσότερο από τρόμο.»16 Οι λίγες υποθέσεις που οδηγήθηκαν σε δίκη κατέληξαν με αθώωση από ένορκους αγροτών17. Η παράδοση των αυθαίρετων αντιποίνων ήταν σταθερή, κάτι που επιβεβαιώθηκε από τα γεγονότα των αγροτικών λιντσαρίσματος που σημειώθηκαν στη σοβιετική ύπαιθρο τη δεκαετία του '20. ΧΧ αιώνα18.

Οι άπιστες σύζυγοι και τα διαλυμένα κορίτσια υποβλήθηκαν σε λιντσάρισμα στο χωριό. Σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη, η ακολασία ήταν αμαρτία, αφού έπληττε την τιμή της οικογένειας (πατέρας, μητέρας, συζύγου). Τα κορίτσια που περπατούσαν έκοψαν τα μαλλιά τους, τις πύλες τους άλειψαν με πίσσα, τα πουκάμισά τους έδεσαν γύρω από τα κεφάλια τους και οδηγήθηκαν στο χωριό γυμνοί μέχρι τη μέση. Οι παντρεμένες γυναίκες που πιάστηκαν σε μοιχεία τιμωρούνταν ακόμη πιο αυστηρά. Τους ξυλοκόπησαν βάναυσα, στη συνέχεια τους έδεσαν γυμνούς σε ένα φρεάτιο ή τους έδεσαν σε ένα κάρο και τους οδηγούσαν κατά μήκος του δρόμου με ένα μαστίγιο ραγισμένο στην πλάτη τους.

Μια ειδική κατηγορία αγροτικών λιντσαρίσματος θα πρέπει να αναγνωριστεί ως αυθαίρετα αντίποινα που διαπράττονται με βάση τη δεισιδαιμονία. Κατά τη διάρκεια καταστροφών στα χωριά, είτε ήταν λοιμός είτε επιδημία, οι μάγοι της υπαίθρου και οι μάγοι επισημάνθηκαν ως αιτία των συμφορών που συνέβησαν. Και έγιναν θύματα της αγροτικής εκδίκησης. Όπως δείχνουν τα έγγραφα, υπήρξαν πολλά λιντσαρίσματα μάγων που κατέληξαν σε φόνο. Οι αγρότες γνώριζαν καλά ότι σε αυτό το θέμα δεν μπορούσαν να βασιστούν στον επίσημο νόμο, ο οποίος δεν θεωρούσε τη μαγεία ως έγκλημα. Οι χωρικοί, δυσαρεστημένοι με αυτή την κατάσταση, πήραν την πρωτοβουλία στα χέρια τους. Κατά τη λαϊκή πεποίθηση, η θανάτωση ενός μάγου δεν θεωρούνταν αμαρτία19. Ένας πληροφοριοδότης από την περιοχή Oryol, A. Mikheeva, ανέφερε: «Οι άντρες δεν θεωρούν καν αμαρτία να σκοτώσουν έναν μάγο ή να τον κάψουν, για παράδειγμα, εκεί ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα που όλοι θεωρούσαν ότι ήταν μάγισσα φωτιά στο χωριό, οι άντρες κλείδωσαν την πόρτα της με πάσσαλο, έβαλαν την καλύβα με θαμνόξυλο και έβαλαν φωτιά»20.

Άλλοι υπηρέτες του Σατανά, όπως πιστεύεται στο χωριό, ήταν μάγισσες. Οι χωρικοί ήταν πεπεισμένοι ότι οι μάγισσες διέφθειραν τους ανθρώπους και βασάνιζαν τα ζώα. Η ζημιά έγινε μέσω βοτάνων που συλλέχθηκαν τη νύχτα του Ιβάν Κουπάλα και συκοφαντίας για φαγητό και ποτό. Το άτομο που είχε εξάψει άρχισε να χάνεται, ή έγινε «επιληπτικό» ή άρχισε να «φωνάζει μια κλίκα». Μόνο το κακό μάτι μπορούσε να εξηγήσει γιατί η αγελάδα σταμάτησε ξαφνικά να αρμέγει ή η νεαρή κοπέλα «έλιωσε» μπροστά στα μάτια μας21. Οι μάγισσες θεωρούνταν ευρέως ως οι ένοχοι των καλοκαιρινών ξηρασιών και των αποτυχιών των καλλιεργειών. Στο χωριό Istobnoye, στην περιοχή Nizhnedevitsky, στην επαρχία Voronezh στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι αγρότες παραλίγο να σκοτώσουν ένα κορίτσι που ήταν ύποπτο ότι ήταν μάγος. Αυτό το κορίτσι φέρεται να περπατούσε γυμνό στο χωριό και σκόρπισε τα σύννεφα με το πουκάμισό της. Η παρέμβαση τοπικού ιερέα έσωσε την άτυχη γυναίκα από αντίποινα22.

Για λιγότερο σοβαρά εγκλήματα, όπως κλοπές ρούχων, παπουτσιών, φαγητού, οι κλέφτες στο χωριό υπέστησαν «ντροπή». Το κοινό δίκαιο προέβλεπε ποινές εντελώς άγνωστες στην επίσημη νομοθεσία. Ένα από αυτά είναι το έθιμο να ντροπιάζει έναν εγκληματία, να τον υποβάλλει δηλαδή σε δημόσια εκτέλεση που εξευτελίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά του. Οι αγρότες εξήγησαν την ύπαρξη αυτού του εθίμου λέγοντας ότι «φοβούνται περισσότερο τη ντροπή και τη δημοσιότητα»23. Αυτή η μορφή λιντσαρίσματος είχε κυρίως χαρακτήρα επίδειξης. Με το τελετουργικό της «οδήγησης» του κλέφτη, η κοινότητα έδειξε τη δύναμή της και προειδοποίησε τους κατοίκους του χωριού ότι σε περίπτωση κλοπής κανείς δεν θα γλίτωσε την τιμωρία. Σύμφωνα με την ετυμηγορία της συνέλευσης του χωριού, ο καταδικασμένος κλέφτης, μερικές φορές γυμνός, με ένα κλεμμένο αντικείμενο ή ένα ψάθινο κολάρο, οδηγούνταν στο χωριό χτυπώντας κουβάδες και γλάστρες. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας πορείας μέσα στο χωριό, ο καθένας μπορούσε να χτυπήσει τον εγκληματία24. Τον χτύπησαν στο λαιμό και στην πλάτη για να μην μπορεί ο βασανισμένος να προσδιορίσει ποιος έφερνε τα χτυπήματα. Μετά από μια τέτοια δημόσια τιμωρία, ο κλέφτης τοποθετήθηκε σε ένα «ψυχρό κελί» και στη συνέχεια παραδόθηκε στις αρχές. Για τον ίδιο σκοπό, «για ντροπή», χρησιμοποιήθηκαν δημόσια έργα. Οι γυναίκες αναγκάστηκαν να πλένουν τα πατώματα στην κυβέρνηση των βόλων ή να σκουπίζουν τους δρόμους στο παζάρι. Στο χωριό Novaya Sloboda, στην περιοχή Ostrogozhsky, στην επαρχία Voronezh, μια μητέρα και η κόρη καθάρισαν κοπριά από την πλατεία Sloboda για κακή συμπεριφορά. Οι άνδρες, ως τιμωρία, έφτιαξαν δρόμους, επισκεύασαν γέφυρες και έσκαψαν χαντάκια25.

Τα συλλογικά αντίποινα κατά των εγκληματιών κατά τη διάρκεια του λιντσαρίσματος χρησίμευσαν ως αποτελεσματικό μέσο διατήρησης της αλληλεγγύης της υπαίθρου. Η κοινότητα κατέστειλε αποφασιστικά τις διαμάχες και τις εκδηλώσεις εχθρότητας μεταξύ συγχωριανών, ό,τι δηλαδή μπορούσε να καταστρέψει τους κοινωνικούς δεσμούς και την κοινότητα των ανθρώπων. Η συμμετοχή των χωρικών σε λιντσαρίσματα λειτούργησε επίσης ως ευκαιρία για να απελευθερωθεί η ενέργεια της επιθετικότητας και της κρυφής εχθρότητας. Η κοσμική ετυμηγορία που προηγήθηκε του λιντσαρίσματος της έδωσε νομική ισχύ στα μάτια των αγροτών και έκανε την εκδίκηση από την πλευρά του θύματος απίθανη.

Το οικογενειακό λιντσάρισμα δεν ήταν λιγότερο σκληρό. Εδώ είναι ένα παράδειγμα τέτοιας ενδοοικογενειακής βίας. Η πεθερά βρήκε τη νύφη της με τον άγαμο αδερφό του άντρα της. Στο οικογενειακό συμβούλιο αποφάσισαν να τιμωρήσουν τη «γκιουλένα». Ο σύζυγός της, η πεθερά της και ο μεγαλύτερος αδερφός της τη χτυπούσαν εναλλάξ με ένα μαστίγιο. Ως αποτέλεσμα βασανιστηρίων, η άτυχη γυναίκα έμεινε νεκρή για περισσότερο από ένα μήνα26. Σε άλλη περίπτωση, μια υποψία μοιχείας ήταν αρκετή για αντίποινα. Μητέρα και γιος χτυπούσαν την έγκυο νύφη τους για αρκετές μέρες. Μετά από άλλο ξυλοδαρμό, «πέταξε» το παιδί και τρελάθηκε27.

Η ακαταλόγιστη εξουσία ενός συζύγου πάνω στη γυναίκα του αντανακλάται σε λαϊκά ρητά: «Δεν χτυπάω κάποιον άλλον, αλλά τον δικό μου». "Μπορώ τουλάχιστον να στρίψω σχοινιά από αυτό"? «κρίμα σαν γούνινο παλτό, και σαν ψυχή να χτυπάς» 28. Αυτό το βάρβαρο έθιμο, που συγκλόνισε το φωτισμένο κοινό, ήταν συνηθισμένο στο χωριό. Από την άποψη του εθιμικού δικαίου, ο ξυλοδαρμός της συζύγου δεν θεωρούνταν έγκλημα, σε αντίθεση με το επίσημο δίκαιο. Η επίθεση στο χωριό ήταν σχεδόν ο κανόνας στις οικογενειακές σχέσεις. «Πρέπει να τους νικήσεις, αλλά μην νικήσεις τη γυναίκα, αλλά δεν θα μπορέσεις να ζήσεις». Ο άντρας χτυπούσε τη γυναίκα του αλύπητα, με περισσότερη σκληρότητα από σκύλο ή άλογο. Συνήθως τον χτυπούσαν όταν ήταν μεθυσμένος, επειδή η γυναίκα του μιλούσε εναντίον του ή λόγω ζήλιας. Με χτύπησαν με ένα ξύλο και ένα ελάφι, μπότες, έναν κουβά και ό,τι άλλο έβρισκαν29. Μερικές φορές τέτοια αντίποινα κατέληγαν τραγικά. Σε τοπικές εφημερίδες εκείνης της εποχής, περιοδικά εμφανίζονταν αναφορές για το θλιβερό τέλος των οικογενειακών σφαγών. Ας δώσουμε ένα από αυτά. Το "Tambov Provincial Gazette" στο τεύχος 22 για το 1884 έγραψε ότι στο χωριό Aleksandrovka, στην περιοχή Morshansky, στις 21 Φεβρουαρίου, μια αγρότισσα, 30 ετών, πέθανε από ξυλοδαρμούς που της επέβαλε ο σύζυγός της.

Ο Ρώσος προσπάθησε να ακολουθήσει την παράδοση, να ανταποκριθεί στην εικόνα ενός «υπέροχου συζύγου». «Ο χωρικός συνειδητοποιεί ότι είναι το κεφάλι της γυναίκας του, ότι η σύζυγος πρέπει να φοβάται τον άντρα της, έτσι εκφράζει την ανωτερότητά του απέναντί ​​της, της εμπνέει φόβο και σεβασμό με τη γροθιά του και τα ηνία», ένας ιερέας από το Κουρσκ. επαρχία μοιράστηκε τις εντυπώσεις του για τα ήθη του χωριού. Ο ανταποκριτής V. Perkov από την περιοχή Volkhov της επαρχίας Oryol ανέφερε: «Η δύναμη του συζύγου συνίστατο στο γεγονός ότι μπορούσε να απαιτήσει δουλειά και πλήρη υπακοή από αυτήν σε όλα Μπορούσε να τη χτυπήσει και οι γείτονες το αντιμετώπισαν εν ψυχρώ «Είναι σκλάβα του εαυτού της, αν όχι «θερίζει καθαρά», λένε. Η κοινή γνώμη του χωριού σε τέτοιες καταστάσεις ήταν πάντα στο πλευρό του συζύγου. Οι γείτονες, για να μην πω ξένους, δεν ανακατεύονταν σε οικογενειακούς καυγάδες. «Τα δικά σας σκυλιά τσακώνονται, μην ενοχλείτε κανέναν άλλο», είπαν στο χωριό. Μερικές φορές οι αγρότες χτυπούσαν τις γυναίκες τους μέχρι θανάτου, ειδικά όταν ήταν μεθυσμένοι, αλλά οι γυναίκες πολύ σπάνια παραπονιόντουσαν σε αγνώστους. «Ο άντρας μου με χτυπάει οδυνηρά, αλλά μετά θα μου δώσει μέλι»30. Η ίδια η γυναίκα αντιμετώπιζε τους ξυλοδαρμούς ως κάτι αναπόφευκτο, συνηθισμένο, μια ιδιόμορφη εκδήλωση της αγάπης του συζύγου της. Δεν είναι εδώ η παροιμία «Χτυπάει σημαίνει αγαπάει!»

Υπήρχαν πάντα περισσότεροι από αρκετοί λόγοι για οικογενειακή επίθεση. «Αλίμονο σε εκείνη τη γυναίκα που δεν στριφογυρίζει πολύ έξυπνα, αλλά ο άντρας της δεν πρόλαβε να φτιάξει ποδαράκια και την τσακίζουν, πρέπει να τη μάθεις»31. Μια τέτοια «μελέτη» στο χωριό εκλαμβανόταν όχι μόνο ως δικαίωμα, αλλά και ως ευθύνη του συζύγου. Οι αγρότες είπαν ότι «αν δεν διδάξεις μια γυναίκα, δεν έχει νόημα». Η επιμονή τέτοιων απόψεων στο αγροτικό περιβάλλον αποδεικνύεται από στοιχεία για το βόλο Bolshe-Vereiskaya της επαρχίας Voronezh, που συγκέντρωσε ο τοπικός ιστορικός F. Zheleznov. Στη μελέτη του για το 1926, ανέφερε τα αποτελέσματα των απαντήσεων των αγροτών στην ερώτηση «Πρέπει να χτυπήσω τη γυναίκα μου;» Περίπου το 60% των ερωτηθέντων απάντησε θετικά, θεωρώντας ότι «μελέτη». Και μόνο το 40% των αγροτικών ανδρών πίστευε ότι αυτό δεν έπρεπε να γίνει32.

Ο κύριος λόγος για το οικογενειακό λιντσάρισμα ήταν το γεγονός της μοιχείας. Η μοιχεία δεν αναγνωρίστηκε ως λόγος διαζυγίου. Ο εξαπατημένος σύζυγος αναμενόταν να νουθετεί την άπιστη γυναίκα του και όχι να χωρίσει. Οι σύζυγοι που πιάστηκαν να απατούν ξυλοκοπήθηκαν άγρια. Στο χωριό έβλεπαν τέτοια αντίποινα ως χρήσιμα, σύμφωνα με τα πρότυπα των αγροτών, πρέπει πάντα να συμπεριφέρεσαι στη γυναίκα του αυστηρά για να μην κακομαθαίνει.

Ακολουθούν περιγραφές πολλών επεισοδίων αντιποίνων μεταξύ συζύγων και άπιστων συζύγων στα χωριά της περιοχής Oryol στα τέλη του 19ου αιώνα. «Ο σύζυγος, ένας αγρότης από το χωριό Meshkova, έδεσε τη σύζυγο, αιχμαλωτίστηκε στον τόπο του εγκλήματος, με τα ηνία στην πύλη και με δρεπάνια στο δαχτυλίδι στην πύλη και άρχισε να τη χτυπάει μέχρι που εκείνη έγινε μπλε και έκοψε το σώμα της, τότε η άτυχη γυναίκα προσκύνησε, μπροστά σε όλους τους συγγενείς της, στα πόδια του άντρα της και ζήτησε συγχώρεση. διατάξτε τις γυναίκες να μην το κάνουν αυτό». «Στο χωριό Κρίβτσοβα, οι σύζυγοι τιμωρούσαν τις γυναίκες τους για μοιχεία δένοντας τα χέρια τους πίσω, και οι ίδιοι πήραν τις γυναίκες τους από τις πλεξούδες και τις μαστίγωσαν με ένα μαστίγιο ζώνης (οι γυναίκες φορούσαν μόνο πουκάμισα), εξηγώντας τους γιατί τις χτυπούσαν .» «Στο χωριό Σουβορόφκα, ένας σύζυγος έβαψε το πουκάμισο της μοιχαλίδας του με πίσσα και το έδεσε σε ένα κάρο χωρίς φιόγκο και της έβαλε ένα γιακά στο κεφάλι της. Ο σύζυγος κάθισε στο κάρο στα χέρια του και, μπροστά σε ένα τεράστιο πλήθος, οδήγησε κατά μήκος του χωριού, που δεν υπήρχε δύναμη, προτρέποντάς την να συνεχίσει με ένα μαστίγιο, λέγοντας: «Λοιπόν, μαύρη, μην τεμπελιάζεις, πάρε το νόμιμο Ο σύζυγος στο γειτονικό χωριό Lyudskoye, πρώτα, με εντελώς απάνθρωπο τρόπο, χτύπησε τη γυναίκα του με μια ζώνη, μετά τον έδεσε με τα μαλλιά κάτω , τη χτύπησε στα μάγουλα με τις παλάμες του και την έφτυσε στο πρόσωπό της: «Η τιμωρία μου σε πονάει και σε ντροπιάζει, αλλά ένιωσα ακόμη πιο οδυνηρή και ντροπή όταν έμαθα ότι είσαι ξεφτιλισμένος».33 Η δημοσιότητα της τιμωρίας και της οικοδομική φύση ήταν απαραίτητα χαρακτηριστικά του οικογενειακού λιντσάρισμα.

Η βία γέννησε τη βία και δημιούργησε παραδείγματα προς μίμηση. Και αυτό που συγκλόνισε έναν εξωτερικό παρατηρητή έγινε αντιληπτό στο χωριό ως καθημερινό φαινόμενο. Μια ενδιαφέρουσα άποψη για τα ήθη της υπαίθρου έδωσε στα απομνημονεύματά του ο A. Novikov, ο οποίος υπηρέτησε για επτά χρόνια ως αρχηγός της περιοχής zemstvo της περιφέρειας Kozlovsky της επαρχίας Tambov. Έγραψε: «Σε μια αγροτική οικογένεια, όπου εκδηλώνεται οπουδήποτε η νίκη της ωμής σωματικής δύναμης, ένας νεαρός σύζυγος αρχίζει να χτυπά τη γυναίκα του, ο πατέρας και η μητέρα αρχίζουν να τα μαστιγώνουν, ο γιος του μεγαλώνει και αρχίζει να δέρνει τον γέρο, όμως, δέρνεις στην αγροτική γλώσσα λέγεται διδασκαλία: ο σύζυγος διδάσκει τη γυναίκα του, οι γονείς διδάσκουν τα παιδιά, και ο γιος διδάσκει τον γέρο πατέρα, γιατί δεν θα το κάνεις πουθενά δείτε μια τέτοια βασιλεία βίας όπως σε μια αγροτική οικογένεια.»34

Η Ρωσίδα, όντας αντικείμενο βίας, το αναπαρήγαγε. Η ίδια, αντέχοντας τους ξυλοδαρμούς και θεωρώντας τα δεδομένα, καλλιέργησε αυτή την «παράδοση» στη νέα γενιά. Θα δώσω μια περιγραφή της σκηνής μιας οικογενειακής σφαγής που συνέβη στο χωριό Aleksandrovka. Αυτό το έγγραφο το ανακάλυψα στα αρχεία της σύνταξης του «Κόκκινου Πλόου» και χρονολογείται από το 1920. «Όλο το χωριό ήρθε τρέχοντας στα αντίποινα και θαύμασε τον ξυλοδαρμό ως δωρεάν θέαμα, αυτός δεν βιαζόταν, λέγοντας: «Τίποτα, οι γυναίκες είναι επίμονες!» γύρισε μια από τις γυναίκες στην πεθερά της. «Γιατί σκοτώνεις έναν άνθρωπο;» Απάντησε: «Για την αιτία». Δεν έχουμε χτυπήσει έτσι πριν , στην οποία η μητέρα παρατηρεί: «Έτσι δέρνουν». φωνάζουν στη μητέρα τους που ξυλοκοπείται από τον πατέρα τους: «Βλάκα, βλάκα, δεν φτάνεις!»35.

Στο γύρισμα του αιώνα, η ρωσική αγροτιά διατήρησε τα έθιμα που αναπτύχθηκαν με την πάροδο των αιώνων. Το χωριό είχε αόριστη ιδέα για τους επίσημους νόμους και συνέχιζε να ρυθμίζει τις οικογενειακές και κοινωνικές του σχέσεις με το εθιμικό δίκαιο. Η επιθυμία των χωρικών να υποταχθούν στο δικαστήριο των συγχωριανών τους, που συχνά δεν έχει τίποτα κοινό με το επίσημο δικαστήριο, πρέπει να εξηγηθεί από το γεγονός ότι ικανοποιούσε πλήρως τους κανόνες της λαϊκής ηθικής. Η διατήρηση του λιντσαρίσματος μεταξύ των αγροτών αντανακλούσε τη δέσμευση των χωρικών στις παραδόσεις του κοινοτικού τρόπου ζωής. Ο τιμωρητικός χαρακτήρας των λαϊκών αντιποίνων στρεφόταν κατά των εγκλημάτων, οι συνέπειες των οποίων απειλούσαν την ύπαρξη της αγροτικής οικονομίας. Η σκληρότητα της τιμωρίας καθορίστηκε τόσο από την επιθυμία για εκδίκηση όσο και από την επιθυμία να αποτραπεί η επανάληψη τέτοιων εγκλημάτων. Η δολοφονία ενός εγκληματία κατά τη διάρκεια του λιντσαρίσματος δεν θεωρήθηκε αμαρτία και θεωρήθηκε ως άξια τιμωρίας.

Σημειώσεις

1. FRANK S. Λαϊκή δικαιοσύνη, κοινότητα και πολιτισμός της αγροτιάς. 1870 - 1900. Ιστορία νοοτροπιών και ιστορική ανθρωπολογία. Ξένη έρευνα σε κριτικές και περιλήψεις. Μ. 1996, σελ. 236.
2. POLIKARPOV F. Nizhnedevitsky περιοχή. Εθνογραφικά χαρακτηριστικά. Αγία Πετρούπολη 1912, πίν. 142; TENISHEV V. Η δικαιοσύνη στη ρωσική αγροτική ζωή. Μπριάνσκ. 1907, πίν. 33, 47; SEMENOV S. P. Από την ιστορία ενός χωριού (σημειώσεις ενός χωρικού του Volokolamsk). Βιβλίο 7. 1902, πίν. 23; PAKHMAN S. V. Δοκίμιο για τα λαϊκά νομικά έθιμα της επαρχίας Σμολένσκ. Συλλογή λαϊκών νομικών εθίμων. T. I. Αγία Πετρούπολη. 1878, πίν. 17.
3. Κρατικά Αρχεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας (GARF), στ. 586, ό.π. 1, 114, ιβ. 6.
4. Αρχείο Ρωσικού Εθνογραφικού Μουσείου (AREM), φ. 7, ό.π. 2, d 685, l. 6; 1215, ιβ. 13.
5. Συλλογή λαϊκών νομικών εθίμων. Τ. 2. Αγία Πετρούπολη. 1900, πίν. 281.
6. MATVEEV P. A. Δοκίμια για τη λαϊκή νομική ζωή της επαρχίας Σαμάρα. Συλλογή λαϊκών νομικών εθίμων. Τ. 1. Αγία Πετρούπολη. 1878, πίν. τριάντα; SOLOVIEV E. T. Έγκλημα και τιμωρία σύμφωνα με τις έννοιες των αγροτών της περιοχής του Βόλγα. Τ. 2. Αγία Πετρούπολη. 1900, πίν. 281, 282; YAKUSHKIN E.I. Υλικά για βιβλιογραφία εθιμικού δικαίου. Μ. 1910, πίν. 19.
7. SEMENOVA-TIEN-SHANSKAYA O. P. Life of “Ivan”. Σκίτσα από τη ζωή των αγροτών σε μια από τις επαρχίες της μαύρης γης. Αγία Πετρούπολη 1914, πίν. 101.
8. Επαρχιακές δηλώσεις Tambov. 1884, Ν 27.
9. GARF, f. 102, 4. 1911, 449, λ. 101 rev.
10. Ρωσικό Κρατικό Αρχείο Κοινωνικής-Πολιτικής Ιστορίας (RGASPI), φ. 17, ό.π. 5, d 254, l. 106.
11. GARF, f. 586, ό.π. 1, d 120a, l. 6; φά. 102 δ. -4. 1911, 449, λ. 104 αναθ., 52 αναθ.
12. ASTYREV N. M. In volost clerks. Δοκίμια για την αγροτική αυτοδιοίκηση. Μ. 1898, πίν. 263.
13. VSEVOLOZHSKAYA E. Δοκίμια για τη ζωή των αγροτών. Εθνογραφική ανασκόπηση. 1895, Ν 1, πίν. 31.
14. Επαρχιακή Εφημερίδα Tambov, 1884, αρ. 27.
15. GARF, f. 102. ΔΠ. 2ο τμήμα, δ 158, μέρος 15, ιβ. 9 στροφ.
16. AREM, f. 7, ό.π. 2, d 685, l. 6.
17. VSEVOLOZHSKAYA E. Uk.. soch., p. 31.
18. ΡΓΑΣΠΗ, φ. 17, ό.π. 5, d 254, l. 105, 106.
19. GARF, f. 586, ό.π. 1, 114, ιβ. 6.
20. ΑΡΕΜ, f. 7, ό.π. 2, 1316, ιβ. 15.
21. LEVIN M. Ζωή στο χωριό: ήθη, πεποιθήσεις, έθιμα. Αγροτικές σπουδές. Θεωρία. Ιστορία. Νεωτερισμός. Ετήσιο ημερολόγιο. 1997. Μ. 1997, σελ. 104.
22. DYNIN V.I Όταν ανθίζει η φτέρη... Λαϊκές δοξασίες και τελετουργίες της νότιας ρωσικής αγροτιάς του 19ου-20ου αιώνα. Voronezh. 1999, σελ. 94.
23. ORSHANSKY I. G. Έρευνα για το ρωσικό εθιμικό και γαμήλιο δίκαιο. Αγία Πετρούπολη 1879, πίν. 140.
24. GARF, f. 586, ό.π. 1, d. 114, ιβ. 6.
25. ZARUDNY M. I. Νόμοι και ζωή. Αποτελέσματα της μελέτης των αγροτικών δικαστηρίων. Αγία Πετρούπολη 1874, πίν. 180; SOLOVIEV E. T. Λιντσάρισμα μεταξύ των αγροτών της περιοχής Chistopol της επαρχίας Καζάν. Συλλογή λαϊκών νομικών εθίμων. Τ. 1. Αγία Πετρούπολη. 1878, πίν. 15 - 16; YAKUSHKIN E. I. Uk. cit., p. 28.
26. TENISHEV V. Uk. cit., p. 64.
27. Συλλογή λαϊκών νομικών εθίμων. Τ. 2, σελ. 293.
28. BUNAKOV N. Αγροτική σχολική και λαϊκή ζωή. Αγία Πετρούπολη 1907, πίν. 50, 51; IVANITSKY N. A. Υλικά για την εθνογραφία της περιοχής Vologda. Συλλογή για τη μελέτη της ζωής του αγροτικού πληθυσμού της Ρωσίας. Μ. 1890, πίν. 54.
29. SEMENOVA-TIEN-SHANSKAYA O. P. Uk. cit., p. 5.
30. ΑΡΕΜ, f. 7, ό.π. 2, d 686, l. 23; δ. 1011, ιβ. 2, 3; 1215, ιβ. 3.
31. NOVIKOV A. Σημειώσεις του Αρχηγού Zemstvo. Αγία Πετρούπολη 1899, σελ. 16.
32. ZHELEZNOV F. χωριό Voronezh. Bolshe-Vereyskaya volost. Voronezh. 1926, πίν. 28.
33. AREM, f. 7, ό.π. 2, 1245, ιβ. 8, 9.
34. NOVIKOV A. Uk. cit., p. 9-10.
35. ΡΓΑΣΠΗ, φ. 17, ό.π. 5, d 254, l. 113.

Ερωτήματα ιστορίας. - 2005. - Αρ. 3. - Σ. 152-157.

Οι χώρες της Βαλτικής (Βαλτικής) περιλαμβάνουν τρεις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες που δεν ήταν μέρος της ΚΑΚ - Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία. Όλες είναι ενιαίες δημοκρατίες. Το 2004 και οι τρεις χώρες της Βαλτικής εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Βαλτικές χώρες
Πίνακας 38

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της γεωγραφικής θέσης των χωρών της Βαλτικής είναι η πρόσβασή τους στη Βαλτική Θάλασσα και η γειτονική τους θέση με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Στο νότο, οι χώρες της Βαλτικής συνορεύουν με τη Λευκορωσία (Λετονία και Λιθουανία) και την Πολωνία (Λιθουανία). Οι χώρες της περιοχής έχουν πολύ σημαντική πολιτικο-γεωγραφική θέση και πλεονεκτική οικονομικογεωγραφική θέση.
Οι χώρες της περιοχής είναι πολύ φτωχές σε ορυκτούς πόρους. Μεταξύ των πόρων καυσίμου, η τύρφη είναι πανταχού παρούσα. Η «πλουσιότερη» μεταξύ των χωρών της Βαλτικής είναι η Εσθονία, η οποία διαθέτει αποθέματα πετρελαϊκού σχιστόλιθου (Kohtla-Jarve) και φωσφορικών αλάτων (Maardu). Η Λετονία (Brocene) ξεχωρίζει για τα αποθέματα ασβεστόλιθου. Διάσημες πηγές μεταλλικού νερού: στη Λετονία Baldone και Valmiera, στη Λιθουανία - Druskininkai, Birštonas και Pabiře. στην Εσθονία - Häädemeeste. Ο κύριος πλούτος των χωρών της Βαλτικής είναι οι πόροι αλιείας και αναψυχής.
Από πλευράς πληθυσμού, οι χώρες της Βαλτικής συγκαταλέγονται στις μικρές χώρες της Ευρώπης (βλ. πίνακα 38). Ο πληθυσμός κατανέμεται σχετικά ομοιόμορφα και μόνο στην ακτή η πυκνότητα του πληθυσμού αυξάνεται ελαφρά.
Σε όλες τις χώρες της περιοχής επικρατεί ο σύγχρονος τύπος αναπαραγωγής και παντού το ποσοστό θνησιμότητας υπερβαίνει το ποσοστό γεννήσεων. Η φυσική μείωση του πληθυσμού είναι ιδιαίτερα υψηλή στη Λετονία (-5%o) και στην Εσθονία (-4%o).
Στη σύνθεση του φύλου, όπως στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, κυριαρχούν οι γυναίκες. Όσον αφορά την ηλικιακή σύνθεση του πληθυσμού, οι χώρες της Βαλτικής μπορούν να ταξινομηθούν ως «γηράσκοντα έθνη»: στην Εσθονία και τη Λετονία, το μερίδιο των συνταξιούχων υπερβαίνει το μερίδιο των παιδιών και μόνο στη Λιθουανία είναι ίσοι αυτοί οι δείκτες.
Όλες οι χώρες της Βαλτικής έχουν πολυεθνικό πληθυσμό και μόνο στη Λιθουανία οι Λιθουανοί αποτελούν την απόλυτη πλειοψηφία του πληθυσμού - 82%, ενώ στη Λετονία οι Λετονοί αντιπροσωπεύουν μόνο το 55% του πληθυσμού της δημοκρατίας. Εκτός από τους αυτόχθονες πληθυσμούς, υπάρχουν πολλοί λεγόμενοι ρωσόφωνοι που ζουν στα κράτη της Βαλτικής: Ρώσοι, Ουκρανοί, Λευκορώσοι και στη Λιθουανία, Πολωνοί. Το μεγαλύτερο μερίδιο των Ρώσων βρίσκεται στη Λετονία (30%) και στην Εσθονία (28%), αλλά σε αυτές τις χώρες είναι πιο οξύ το πρόβλημα του σεβασμού των δικαιωμάτων του ρωσόφωνου πληθυσμού.
Οι Εσθονοί και οι Λετονοί είναι Προτεστάντες ως προς τη θρησκεία, ενώ οι Λιθουανοί και οι Πολωνοί είναι Καθολικοί. Η πλειοψηφία του πιστού ρωσόφωνου πληθυσμού θεωρεί τον εαυτό του Ορθόδοξο.
Τα κράτη της Βαλτικής χαρακτηρίζονται από υψηλό επίπεδο αστικοποίησης: από 67% στη Λιθουανία έως 72% στην Εσθονία, αλλά δεν υπάρχουν πόλεις εκατομμυριούχων. Η μεγαλύτερη πόλη σε κάθε δημοκρατία είναι η πρωτεύουσά της. Μεταξύ άλλων πόλεων, πρέπει να σημειωθεί στην Εσθονία - Tartu, στη Λετονία - Daugavpils, Jurmala και Liepaja, στη Λιθουανία - Kaunas, Klaipeda και Siauliai.
Δομή απασχόλησης των χωρών της Βαλτικής
Πίνακας 39

Στις χώρες της Βαλτικής παρέχονται εργατικοί πόροι υψηλής ειδίκευσης. Η πλειοψηφία του πληθυσμού των χωρών της περιοχής απασχολείται στον μη παραγωγικό τομέα (βλ. πίνακα 39).
Σε όλες τις χώρες της Βαλτικής κυριαρχεί η μετανάστευση του πληθυσμού: ο ρωσόφωνος πληθυσμός πηγαίνει στη Ρωσία, οι Εσθονοί στη Φινλανδία, οι Λετονοί και οι Λιθουανοί στη Γερμανία και τις ΗΠΑ.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η οικονομική δομή και η εξειδίκευση των χωρών της Βαλτικής άλλαξαν σημαντικά: η κυριαρχία της μεταποιητικής βιομηχανίας αντικαταστάθηκε από την κυριαρχία του τομέα των υπηρεσιών και ορισμένους κλάδους της μηχανικής ακριβείας και μεταφορών, της ελαφριάς βιομηχανίας, στους οποίους Οι χώρες της Βαλτικής εξειδικεύτηκαν, ουσιαστικά εξαφανίστηκαν. Ταυτόχρονα, αυξήθηκε η σημασία της γεωργίας και της βιομηχανίας τροφίμων.
Η βιομηχανία ηλεκτρικής ενέργειας είναι δευτερεύουσας σημασίας στην περιοχή (με το 83% της ηλεκτρικής ενέργειας της Λιθουανίας να παρέχεται από τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη Ignalina
NPP), σιδηρούχα μεταλλουργία, που αντιπροσωπεύεται από το μοναδικό κέντρο μεταλλουργίας χρωστικών στη Liepaja (Λετονία).
Οι κλάδοι της βιομηχανικής εξειδίκευσης της σύγχρονης Βαλτικής περιλαμβάνουν: Μηχανική ακριβείας, ειδικά την ηλεκτρική βιομηχανία - παραγωγή ραδιοφωνικού εξοπλισμού στην Εσθονία (Ταλίν), Λετονία (Ρίγα) και Λιθουανία (Κάουνας), τηλεοράσεις (Šiauliai) και ψυγεία (Βίλνιους) Λιθουανία; κατασκευή εργαλειομηχανών στη Λιθουανία (Βίλνιους) και επισκευή πλοίων στη Λετονία (Ρίγα) και τη Λιθουανία (Κλαϊπέντα). Η βιομηχανία μηχανικών μεταφορών που αναπτύχθηκε στη Λετονία κατά τη σοβιετική εποχή (παραγωγή ηλεκτρικών τρένων και μικρών λεωφορείων) έχει πρακτικά πάψει να υπάρχει. Χημική βιομηχανία: παραγωγή ορυκτών λιπασμάτων (Maardu και Kohtla-Jarve στην Εσθονία, Ventspils στη Λετονία και Jonava στη Λιθουανία), παραγωγή χημικών ινών (Daugavpils στη Λετονία και Vilnius στη Λιθουανία), βιομηχανία αρωμάτων (Ρίγα στη Λετονία) και χημικά οικιακής χρήσης ( Ταλίν στην Εσθονία και Daugavpils στη Λετονία). Δασοκομία, ιδίως έπιπλα και χαρτοπολτό και χαρτί (Ταλίν, Τάρτου και Νάρβα στην Εσθονία, Ρίγα και Γιούρμαλα στη Λετονία, Βίλνιους και Κλαϊπέντα στη Λιθουανία). Ελαφριά βιομηχανία: κλωστοϋφαντουργία (Tallinn και Narva στην Εσθονία, Riga στη Λετονία, Kaunas και Panevezys στη Λιθουανία), είδη ένδυσης (Tallinn και Riga), πλεκτά (Tallinn, Riga, Vilnius) και βιομηχανία υποδημάτων (Vilnius και Siachiuliai στη Λιθουανία). Βιομηχανία τροφίμων, στην οποία τα γαλακτοκομικά και τα ψάρια παίζουν ιδιαίτερο ρόλο (Ταλίν, Tartu, Pärnu, Ρίγα, Liepaja, Klaipeda, Βίλνιους).
Οι χώρες της Βαλτικής χαρακτηρίζονται από την ανάπτυξη της εντατικής γεωργίας με κυριαρχία της κτηνοτροφίας, όπου η γαλακτοπαραγωγή βοοειδών και η χοιροτροφία διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Σχεδόν το ήμισυ της καλλιεργούμενης έκτασης καταλαμβάνεται από κτηνοτροφικές καλλιέργειες. Σίκαλη, κριθάρι, πατάτες, λαχανικά, λινάρι καλλιεργούνται παντού, και στη Λετονία και τη Λιθουανία - ζαχαρότευτλα. Η Λιθουανία ξεχωρίζει μεταξύ των χωρών της Βαλτικής όσον αφορά τον όγκο της γεωργικής παραγωγής.
Οι χώρες της Βαλτικής χαρακτηρίζονται από υψηλό επίπεδο ανάπτυξης του συστήματος μεταφορών: όπου ξεχωρίζουν οι οδικοί, σιδηροδρομικοί, αγωγοί και θαλάσσιοι τρόποι μεταφοράς. Τα μεγαλύτερα λιμάνια της περιοχής είναι το Ταλίν και το Pärnu - στην Εσθονία. Ρίγα, Ventspils (πετρελαιοφόρο), Liepaja - στη Λετονία και Klaipeda - στη Λιθουανία. Η Εσθονία έχει ακτοπλοϊκή σύνδεση με τη Φινλανδία (Ταλίν - Ελσίνκι), και η Λιθουανία με τη Γερμανία (Κλαϊπέντα - Μουκράν).
Μεταξύ των μη παραγωγικών τομέων, οι υπηρεσίες αναψυχής έχουν ιδιαίτερη σημασία. Τα κύρια τουριστικά και ψυχαγωγικά κέντρα των χωρών της Βαλτικής είναι το Ταλίν, το Tartu και το Pärnu - στην Εσθονία.
Ρίγα, Jurmala, Tukums και Baldone - στη Λετονία. Το Βίλνιους, το Κάουνας, το Παλάνγκα, το Τρακάι, το Ντρουσκινίνκαι και το Μπιρστόνας βρίσκονται στη Λιθουανία.
Οι κύριοι ξένοι οικονομικοί εταίροι των χωρών της Βαλτικής είναι οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης (ιδιαίτερα η Φινλανδία, η Σουηδία και η Γερμανία), καθώς και η Ρωσία, ενώ παρατηρείται σαφώς αναπροσανατολισμός του εξωτερικού εμπορίου προς τις δυτικές χώρες.
Οι χώρες της Βαλτικής εξάγουν όργανα, ραδιοφωνικό και ηλεκτρικό εξοπλισμό, επικοινωνίες, αρώματα, οικιακές χημικές ουσίες, δασοκομία, ελαφριές, γαλακτοκομικές και αλιευτικές βιομηχανίες.
Στις εισαγωγές κυριαρχούν τα καύσιμα (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, άνθρακας), οι βιομηχανικές πρώτες ύλες (σιδηρούχα και μη σιδηρούχα μέταλλα, απατίτης, βαμβάκι), τα οχήματα και τα καταναλωτικά αγαθά.
Ερωτήσεις και εργασίες Δώστε μια οικονομική και γεωγραφική περιγραφή των χωρών της Βαλτικής. Να αναφέρετε τους παράγοντες που καθορίζουν την εξειδίκευση της οικονομίας των χωρών της Βαλτικής. Περιγράψτε τα προβλήματα της περιφερειακής ανάπτυξης. Δώστε τα οικονομικά και γεωγραφικά χαρακτηριστικά της Εσθονίας. Δώστε τα οικονομικά και γεωγραφικά χαρακτηριστικά της Λετονίας. Δώστε τα οικονομικά και γεωγραφικά χαρακτηριστικά της Λιθουανίας.

Ο πληθυσμός της Βαλτικής των χωρών της Βαλτικής και οι Ρώσοι είχαν μακροχρόνιες, αιωνόβιες επαφές καλής γειτονίας, η αρχή των οποίων χρονολογείται από την ίδια την ίδρυση του ρωσικού κράτους τον 9ο αιώνα. Αρκεί να θυμηθούμε την ίδρυση το 1030 από τον Μέγα Δούκα Γιαροσλάβ τον Σοφό του φρουρίου Yuryev κοντά στη λίμνη Peipsi (σημερινή πόλη Tartu στην Εσθονία). Αυτά τα εδάφη ήταν υποτελείς της Ρωσίας του Κιέβου, στη συνέχεια της Δημοκρατίας του Νόβγκοροντ. Τα ρωσικά πριγκιπάτα συνέβαλαν στην πολιτιστική ανάπτυξη αυτής της περιοχής και έφεραν τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό στα κράτη της Βαλτικής. Ωστόσο, κατά την περίοδο του φεουδαρχικού κατακερματισμού των ρωσικών εδαφών, τα κράτη της Βαλτικής εγκατέλειψαν τη σφαίρα επιρροής μας.

Το 1219, οι Δανοί ανέλαβαν μια σταυροφορία και κατέλαβαν το βόρειο τμήμα της Εσθονίας, αλλά ήδη το 1223 ο ντόπιος πληθυσμός επαναστάτησε εναντίον των Δανών και κάλεσε τα ρωσικά πριγκιπάτα σε βοήθεια. Οι Ρώσοι ήρθαν στη διάσωση, αλλά η επακόλουθη ήττα των ρωσικών στρατευμάτων από τους Μογγόλους στην Κάλκα το 1223 μας ανάγκασε να μεταφέρουμε δυνάμεις από τα κράτη της Βαλτικής για να υπερασπιστούμε τα ρωσικά εδάφη. Ως αποτέλεσμα, μέχρι το 1227, τα στρατεύματα της Δανίας και το Τάγμα του Ξίφους ανακατέλαβαν την Εσθονία. Σύμφωνα με τη συνθήκη του 1238, η Εσθονία χωρίστηκε μεταξύ της Δανίας και του Τάγματος: οι Δανοί πήραν τον βορρά και οι Γερμανοί το νότο της Εσθονίας. Οι Σταυροφόροι συμμετείχαν στη συστηματική εξόντωση των Εσθονών, μετατρέποντάς τους βίαια στον καθολικισμό και σκοτώνοντας όσους διαφωνούσαν. Αυτό οδήγησε σε μια σειρά εξεγέρσεων κατά της γερμανο-δανικής κυριαρχίας, αλλά χωρίς τη ρωσική βοήθεια αυτές οι εξεγέρσεις ήταν καταδικασμένες σε αποτυχία και η ίδια η Ρωσία βρισκόταν τότε κάτω από τον μογγολο-ταταρικό ζυγό.
Σύμφωνα με τη συνθήκη του 1346, ο Δανός βασιλιάς πούλησε τις εσθονικές κτήσεις του στο Λιβονικό Τάγμα, το οποίο έκτοτε κατείχε όλη την Εσθονία.

Η άφιξη των Γερμανών στα κράτη της Βαλτικής ξεκίνησε από το έδαφος της σύγχρονης Λετονίας. Το 1197 - 1199 Οι Γερμανοί ιππότες ανέλαβαν μια επιτυχημένη εκστρατεία, αποβιβάζοντας τον στρατό τους από τη θάλασσα στις εκβολές της Δυτικής Ντβίνας και κατέκτησαν μέρος της Λιβονίας. Το 1201 ίδρυσαν το φρούριο της Ρίγας. Εκείνη την εποχή, τα λάτ ήταν υποτελείς των ρωσικών πριγκηπάτων και απολάμβαναν την προστασία τους, και τα φρούρια του πριγκιπάτου του Polotsk βρίσκονταν στο άνω τμήμα της Δυτικής Ντβίνα. Ως αποτέλεσμα, ήδη το 1207 ξέσπασε η πρώτη στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ του Τάγματος των Σπαθοφόρων και του Πριγκιπάτου του Polotsk.

Ως αποτέλεσμα μακρών πολέμων και επιδρομών, Γερμανοί ιππότες εγκαταστάθηκαν στα εδάφη της Λετονίας και της Εσθονίας, ενώθηκαν στο Λιβονικό Τάγμα. Το Τάγμα ακολούθησε μια πολύ σκληρή και αιματηρή πολιτική απέναντι στον τοπικό πληθυσμό. Έτσι, ο Βαλτικός λαός των Πρώσων, συγγενής με τους σύγχρονους Λετονούς και Λιθουανούς, εξοντώθηκε πλήρως από τους Γερμανούς ιππότες. Ο Λατ και οι Εσθονοί προσηλυτίστηκαν βίαια στον Καθολικισμό.

Το κράτος του Λιβονικού Τάγματος στο έδαφος της Λετονίας και της Εσθονίας υπήρχε μέχρι τον Λιβονικό πόλεμο, που ξεκίνησε από το ενισχυμένο ρωσικό κράτος υπό τον Ιβάν τον Τρομερό για να προστατεύσει τα ρωσικά εδάφη από την απειλή των σταυροφόρων και να προστατεύσει τον τοπικό πληθυσμό από τη γερμανική τυραννία. Το 1561, μετά από στρατιωτικές ήττες από τα ρωσικά στρατεύματα, ο Μέγας Διδάσκαλος Γκότθαρντ Κέτλερ αποδέχτηκε τον τίτλο του Δούκα της Κούρλαντ και αναγνώρισε τον εαυτό του ως υποτελή της Πολωνίας. Ως αποτέλεσμα του Πολέμου της Λιβονίας, ο οποίος έληξε το 1583, η Εσθονία και το βόρειο τμήμα της Λετονίας (Λιβονία) παραχωρήθηκαν στη Σουηδία και η νότια Λετονία (Κούρλαντ) έγινε υποτελής κτήση της Πολωνίας.

Το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, της Ρωσίας και του Τζαμουά, όπως ονομαζόταν πλήρως αυτό το κράτος, υπήρχε από τον 13ο αιώνα έως το 1795. Σήμερα, η επικράτειά του περιλαμβάνει τη Λιθουανία, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία. Σύμφωνα με την πιο κοινή εκδοχή, το λιθουανικό κράτος ιδρύθηκε από τον πρίγκιπα Μίντοβγκ γύρω στο 1240, ο οποίος ένωσε τις λιθουανικές φυλές και άρχισε σταδιακά να προσαρτά τα κατακερματισμένα ρωσικά πριγκιπάτα. Αυτή την πολιτική συνέχισαν οι απόγονοι του Mindaugas, ιδιαίτερα οι μεγάλοι πρίγκιπες Gediminas (1316 - 1341), Olgerd (1345 - 1377) και Vytautas (1392 - 1430). Κάτω από αυτά, η Λιθουανία προσάρτησε τα εδάφη της Λευκής, Μαύρης και Κόκκινης Ρωσίας και επίσης κατέκτησε τη μητέρα των ρωσικών πόλεων - το Κίεβο - από τους Τατάρους. Η επίσημη γλώσσα του Μεγάλου Δουκάτου ήταν η ρωσική (έτσι ονομαζόταν στα έγγραφα· οι Ουκρανοί και οι Λευκορώσοι εθνικιστές την αποκαλούν «παλαιά ουκρανική» και «παλαιά λευκορωσική», αντίστοιχα).

Από το 1385, συνήφθησαν διάφορα συνδικάτα μεταξύ της Λιθουανίας και της Πολωνίας. Οι λιθουανοί ευγενείς άρχισαν να υιοθετούν την πολωνική γλώσσα, την πολωνική κουλτούρα και να μετακινούνται από την Ορθοδοξία στον Καθολικισμό. Ο τοπικός πληθυσμός υφίσταται καταπίεση για θρησκευτικούς λόγους. Αρκετούς αιώνες νωρίτερα από τη Μοσχοβίτικη Ρωσία, η δουλοπαροικία εισήχθη στη Λιθουανία (ακολουθώντας το παράδειγμα των κτήσεων του Λιβονικού Τάγματος): Οι Ορθόδοξοι Ρώσοι αγρότες έγιναν προσωπική ιδιοκτησία των Πολωνοποιημένων ευγενών, οι οποίοι ασπάστηκαν τον Καθολικισμό. Θρησκευτικές εξεγέρσεις μαίνονταν στη Λιθουανία και οι εναπομείναντες ορθόδοξοι ευγενείς φώναζαν στη Ρωσία. Το 1558 ξεκίνησε ο Λιβονικός πόλεμος.

Κατά τη διάρκεια του Λιβονικού Πολέμου, έχοντας υποστεί σημαντικές ήττες από τα ρωσικά στρατεύματα, το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας το 1569 συμφώνησε να υπογράψει την Ένωση του Λούμπλιν: η Ουκρανία αποσχίστηκε πλήρως από το πριγκιπάτο της Πολωνίας και τα εδάφη της Λιθουανίας και της Λευκορωσίας που παρέμειναν εντός του πριγκιπάτου συμπεριλήφθηκαν με την Πολωνία στη συνομοσπονδιακή Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, που υπόκειται στην πολωνική εξωτερική πολιτική.

Αποτελέσματα του Λιβονικού Πολέμου 1558 – 1583 εξασφάλισε τη θέση των κρατών της Βαλτικής για ενάμιση αιώνα πριν από την έναρξη του Βόρειου Πολέμου του 1700 - 1721.

Η προσάρτηση των κρατών της Βαλτικής στη Ρωσία κατά τον Βόρειο Πόλεμο συνέπεσε με την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων του Πέτρου. Στη συνέχεια, η Λιβονία και η Εστλάντ έγιναν μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ο ίδιος ο Πέτρος Α' προσπάθησε να δημιουργήσει σχέσεις με τους ντόπιους Γερμανούς ευγενείς, απογόνους Γερμανών ιπποτών, με μη στρατιωτικό τρόπο. Η Εσθονία και η Βιτζέμε ήταν οι πρώτες που προσαρτήθηκαν (μετά τον πόλεμο το 1721). Και μόνο 54 χρόνια αργότερα, μετά τα αποτελέσματα της τρίτης διαίρεσης της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας και το Δουκάτο της Κούρλαντ και Σεμιγαλλία έγιναν μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας αφού η Αικατερίνη Β' υπέγραψε τα μανιφέστα της 15ης Απριλίου και της 19ης Δεκεμβρίου , 1795.

Την εποχή της προσάρτησης της Λιβονίας και της Εστλανδίας στο έδαφος της Βαλτικής, η πλειοψηφία των ευγενών ήταν Γερμανοί. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι η τάξη του ιππότη μέχρι τον 16ο αιώνα. αναπληρώνονται τακτικά με νεοφερμένους από τη Γερμανία. Σε αντίθεση με τους φόβους, δεν παρατηρήθηκε παραβίαση δικαιωμάτων από την πλευρά του Πέτρου Α και των επόμενων βασιλιάδων, αντίθετα, τα οικονομικά και δικαστικά συστήματα ρυθμίστηκαν σταδιακά. Στην Εστία και τη Λιβονία, μετά την ένταξη στη Ρωσία, το τοπικό νομοθετικό σώμα διατηρήθηκε στις επαρχίες που προηγουμένως αποτελούσαν τμήμα του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας (επαρχίες Βίλνα, Βίτεμπσκ, Γκρόντνο, Μινσκ, Μογκίλεφ) η ισχύς του Λιθουανικού Καταστατικού του 1588. διατηρήθηκε η βαλτική αριστοκρατία χωρίς κανένα ή τα δικαιώματα και τα προνόμια της ρωσικής αριστοκρατίας έλαβαν περιορισμούς. Επιπλέον, οι Γερμανοί της Βαλτικής (κυρίως απόγονοι Γερμανών ιπποτών από τις επαρχίες Livonia και Courland) είχαν, αν όχι μεγαλύτερη επιρροή, τότε, σε κάθε περίπτωση, δεν είχαν λιγότερη επιρροή από τους Ρώσους, μια εθνικότητα στην Αυτοκρατορία: πολλοί αξιωματούχοι της Αυτοκρατορίας είχαν βαλτικής καταγωγής. Η Αικατερίνη II πραγματοποίησε μια σειρά από διοικητικές μεταρρυθμίσεις σχετικά με τη διαχείριση των επαρχιών, τα δικαιώματα των πόλεων, όπου η ανεξαρτησία των κυβερνητών αυξήθηκε, αλλά η πραγματική εξουσία, στην πραγματικότητα του χρόνου, βρισκόταν στα χέρια των τοπικών, βαλτικών ευγενών.

Μέχρι το 1917, τα εδάφη της Βαλτικής χωρίστηκαν σε επαρχίες Estland (κέντρο στο Reval - τώρα Ταλίν), Livonia (κέντρο στη Ρίγα), Courland (κέντρο στο Mitau - τώρα Jelgava) και Vilna (κέντρο στη Vilna - τώρα Vilnius). Οι επαρχίες χαρακτηρίζονταν από έναν ιδιαίτερα μικτό πληθυσμό: στις αρχές του 20ου αιώνα. Περίπου 4 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν στις επαρχίες, περίπου οι μισοί από αυτούς ήταν Λουθηρανοί, περίπου το ένα τέταρτο ήταν Καθολικοί και περίπου το 16% ήταν Ορθόδοξοι. Οι επαρχίες κατοικούνταν από Εσθονούς, Λετονούς, Λιθουανούς, Γερμανούς, Ρώσους, Πολωνούς στην επαρχία της Βίλνας υπήρχε σχετικά υψηλό ποσοστό του εβραϊκού πληθυσμού.

Πρέπει να σημειωθεί ότι στην Αυτοκρατορία ο πληθυσμός των επαρχιών της Βαλτικής δεν υπέστη ποτέ καμία διάκριση. Αντίθετα, στις επαρχίες Estland και Livonia, η δουλοπαροικία καταργήθηκε, για παράδειγμα, πολύ νωρίτερα από ό,τι στην υπόλοιπη Ρωσία - ήδη το 1819. Υπό την προϋπόθεση ότι ο ντόπιος πληθυσμός γνώριζε τη ρωσική γλώσσα, δεν υπήρχαν περιορισμοί στην είσοδο στην πολιτική υπηρεσία. Η αυτοκρατορική κυβέρνηση ανέπτυξε ενεργά την τοπική βιομηχανία. Η Ρίγα μοιράστηκε με το Κίεβο το δικαίωμα να είναι το τρίτο σημαντικότερο διοικητικό, πολιτιστικό και βιομηχανικό κέντρο της Αυτοκρατορίας μετά την Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα.

Η τσαρική κυβέρνηση αντιμετώπιζε τα τοπικά έθιμα και τις έννομες τάξεις με μεγάλο σεβασμό.

Όπως βλέπουμε, ούτε στη μεσαιωνική ιστορία ούτε στην ιστορία της τσαρικής περιόδου υπήρξε ένταση στις σχέσεις μεταξύ των λαών της Ρωσίας και της Βαλτικής. Αντίθετα, στη Ρωσία αυτοί οι λαοί βρήκαν μια πηγή προστασίας από την ξένη καταπίεση, βρήκαν υποστήριξη για την ανάπτυξη του πολιτισμού τους και τη διατήρηση της ταυτότητάς τους υπό την αξιόπιστη προστασία της Αυτοκρατορίας.

Αλλά ακόμη και η ιστορία της Ρωσίας-Βαλτικής, πλούσια σε παραδόσεις καλής γειτονίας, αποδείχθηκε ανίσχυρη μπροστά στα σύγχρονα προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των χωρών που προκλήθηκαν από την περίοδο της κομμουνιστικής κυριαρχίας.

Το 1917-1920 Τα κράτη της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία) απέκτησαν ανεξαρτησία από τη Ρωσία. Ταυτόχρονα, πολλοί εκπρόσωποι της ρωσικής αριστοκρατίας, αξιωματικοί, έμποροι και διανόηση, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Ρωσία μετά τη νίκη των Κόκκινων στον αδελφοκτόνο εμφύλιο, βρήκαν καταφύγιο στα κράτη της Βαλτικής. Όμως, όπως είναι γνωστό, το 1940, μετά τη σύναψη του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, ακολούθησε η ένταξη των κρατών της Βαλτικής στην ΕΣΣΔ, η οποία συνοδεύτηκε από μαζικές καταστολές και απελάσεις για κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους σε σχέση με τον τοπικό πληθυσμό από οι σοβιετικές τιμωρητικές αρχές. Κομμουνιστικές καταστολές όπως το 1940 - 1941, καθώς και ο πραγματικός εμφύλιος πόλεμος στα κράτη της Βαλτικής τη δεκαετία του 1940 - 1950. για την επιστροφή των χωρών στον δρόμο της ανεξάρτητης πολιτισμικής ανάπτυξης ενάντια στους κομμουνιστές, άφησε μια βαθιά οδυνηρή ουλή στην ιστορική μνήμη των Εσθονών, των Λετονών και των Λιθουανών.

Το 1990, τα κράτη της Βαλτικής διακήρυξαν την αποκατάσταση της κρατικής κυριαρχίας. Η προσπάθεια των κομμουνιστών να διατηρήσουν την εξουσία με τη βία, ρίχνοντας τανκς και ταραχές ενάντια στις ειρηνικές διαδηλώσεις στο Βίλνιους και τη Ρίγα, ήταν ανεπιτυχής. Ο κομμουνισμός έχει πέσει στα κράτη της Βαλτικής. Δυστυχώς, πολλοί πλέον εξισώνουν τους Ρώσους με τους κομμουνιστές. Από την πλευρά των Βαλτών, αυτό συνεπάγεται τη διάδοση σε ολόκληρο τον ρωσικό λαό της ενοχής της κομμουνιστικής κυβέρνησης, από την οποία υπέφερε και ο ρωσικός λαός, η οποία προκαλεί ρωσοφοβία. Από την πλευρά των Ρώσων, αυτό, δυστυχώς, προκαλεί προσπάθειες να δικαιολογηθούν τα εγκλήματα των κομμουνιστών, που δεν έχουν καμία δικαιολογία. Αλλά ακόμη και με τέτοιες σχέσεις τις τελευταίες δεκαετίες, αξίζει να σημειωθεί ότι ο πληθυσμός των χωρών της Βαλτικής, εκτός από την επίσημη γλώσσα, εξακολουθεί να μιλά ρωσικά. Οι οικονομικές, πολιτιστικές και τουριστικές σχέσεις αναπτύσσονται μεταξύ της Ρωσίας και των χωρών της Βαλτικής. Μας συνδέουν οικογενειακοί δεσμοί, μακρά ιστορία και πολιτισμός. Θα ήθελα να πιστεύω ότι στο μέλλον οι σχέσεις μεταξύ των χωρών της Βαλτικής και της Ρωσίας θα γίνουν ξανά φιλικές και καλής γειτονίας, γιατί η ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται όχι μόνο σε κάτι αρνητικό...